Ξέστρωτα κρεβάτια

Βάση των ηρώων και κέντρο διερχομένων μια αποθήκη/πολυ-κατοικία κάπου στο Λονδίνο. Ο ισπανούλης Αξλ ψάχνει τον πατέρα του γιατί ο ίδιος δεν έχει παιδικές αναμνήσεις και γιατί θέλει να τον υπερβεί ως απούσα πατρική φιγούρα. Και γιατί κάθε φορά που κοιμάται κάνει reset κι επανεκκίνηση. Η γαλλιδούλα Βέρα δεν ξέρει ακριβώς τι θέλει, δεν της αρέσει η τάξη ή οι σχέσεις και κρατάει σημειώσεις για να μοιάσει στην Μαργκερίτ Ντιράς. Ο Μάικ και η Χάνα κουλαντρίζουν ένα νάιτ κλαμπ και φιλοδοξούν να φτιάξουν μια δική τους Factory. Ο ακτινο-ελεγκτής του αεροδρομίου θέλει έναν μεγάλο έρωτα η στέρηση του οποίου θα εμπνεύσει τα τραγούδια του. Τίποτε δεν κινείται ευθεία, το φως κι ο χρόνος καμπυλώνουν όπως και οι τροχιές των ανθρώπων που ορίζουν τη δική τους παραβολική γεωμετρία.

Οι περιπλανημένες εικόνες του αργεντίνου Αλέξις Ντος Σάντος και του σουηδού φωτογράφου Jakob Ihre είναι θολές, ατημέλητες και πλημμυρισμένες μουσική. Η ανεξάρτητη λονδρέζικη σκηνή θάλλει μέσα απ' αυτές. Χωρίς να λείπουν οι ρετρό αναφορές [Daniel Johnston, Tindersticks, Ricchi e Poveri] που δένουν απόλυτα και καταλυτικά, θα έλεγα πως η μεγαλύτερη ηχοτροπική έκπληξη είναι τα δυο άσματα των Mary and the Boy [Bobby Peru & Fuck me] και το Hot monkey, hot ass! των Black Moustache.

Το καστ είναι πολυσυλλεκτικό και φέρνει προσωπικά στοιχεία στις ψηφίδες που αποτελούν το μωσαϊκό της ταινίας. Αξλ ο αργεντινός Fernando Tielve [Pan's Labyrinth / Goya's Ghosts / Rabia] που μοιάζει πολύ με διασταύρωση Ian McCulloch και Leif Garrett. Βέρα, αγνή και μπλαζέ, η βελγίδα Deborah Francois [The First Day of the Rest of Your Life]. Ακτινοσκόπος και καλλικέλαδος ο κατωχωρίτης Michiel Huisman [The Young Victoria]. Μάικ, παρών κι αξούριστος, ο ισραηλινός Iddo Goldberg [Defiance / Εξιλέωση] και Χάνα η σουηδέζα Katia Winter [Anaphylaxis].

Προσωπικά βιώματα από έναν χαμένο φίλο καταθέτει και ρημιξάρει ο ίδιος ο σκηνοθέτης με μοντέρ τον δανό Olivier Bugge Coutte. Γιατί τα αναφέρω όλα αυτά; Γιατί μένω κάγκελο που όλοι αυτοί οι ετερόκλιτοι άνθρωποι χώρεσαν τις ιδιαιτερότητες τους στο σώμα του έργου, κάνοντάς το συναρπαστικό, εξομολογητικό, διασκεδαστικό, ψυχαγωγικό και εκλεκτικά φρέσκο σε ανθρώπινη μικροκλίμακα. Σπαρταράει, θα έλεγα! Και να που το 'πα!

Η μουσεπιμελήτρια Valentina Brazzini σχολιάζει
Λίστα ασμάτων και παρελθόντων φαντασμάτων