YSL rip [1936-2008]
Μετά από μακροχρόνια ασθένεια, απεβίωσε την Κυριακή 1 Ιουνίου στο σπίτι του στο Παρίσι ο διάσημος μόδιστρος Yves Saint-Laurent. Με την Coco Channel και τον Christian Dior ήταν οι τρεις σχεδιαστές που ανήγαγαν την υψηλή ραπτική σε τέχνη. Η ξεχωριστή του σφραγίδα στο χώρο της οτ-κουτύρ ήταν ότι "έβαλε τις γυναίκες στα ρούχα των ανδρών", ντύνοντάς τες [με παντελόνια] πιο δυναμικά και πιο αποφασιστικά. Με την "αποχώρησή" του κλείνει μια ολόκληρη εποχή.
Η σχέση του Υβ με την εβδόμη των τεχνών ήταν πολύ διακριτική και πολύ επιλεκτική. Οι πρώτες κυρίες που ντύθηκαν απ' αυτόν στη μεγάλη οθόνη ήταν η Κλαούντια Καρντινάλε και η Καπισίν για τον θρυλικό κινηματογραφικό ροζ πάνθηρα "The Pink Panther" [1963] του Μπλέηκ Έντουαρντς. Ακολούθησαν κατά πόδας οι Λεσλί Καρόν [A Very Special Favor, 1965] και Τζην Σήμπεργκ [Moment to Moment, 1965].
Η πρώτη ταινία που ανέλαβε να "ντύσει" εξ ολοκλήρου ήταν το Vivre pour vivre [1967] του Claude Lelouch με πρωταγωνιστικό τρίο τους Υβ Μοντάν, Κάντις Μπέργκεν και Ανί Ζιραρντό. Ο Λελούς ήταν ήδη θριαμβευτής από την προηγούμενη δημιουργία του [Ένας άνδρας, μια γυναίκα] και ήθελε απλά τον καλύτερο γι' αυτό το μοντέρνο αστικό ερωτικό του δράμα.
Την ίδια χρονιά γνώρισε την ωραία του γαλλικού σινεμά, Κατρίν Ντενέβ, και την μεταμόρφωσε σε "Ωραία της Ημέρας" [Belle de jour] υπό την αυστηρή επίβλεψη του Λουί Μπονιουέλ. Η Ντενέβ τον επέλεξε ως ενδυματολόγο, εκτός από την προσωπική της ζωή, και σε άλλες πέντε ταινίες: La Chamade [Heartbeat, 1968] του Καβαλιέ, La Sirene du Mississipi [Η σειρήνα του Μισσισσιππή, 1969] του Τρυφώ, Liza [1972] του Φερέρι, Un Flic [Ο μπάτσος, 1972] του Μελβίλ και The Hunger [Η πείνα, 1983] του Τόνι Σκοτ.
Το ντύσιμο μόνον της πρωταγωνίστριας έγινε πια "της μόδας". Έτσι, πολύ φυσιολογικά, ακολούθησαν η Ρόμι Σνάιντερ στο Cesar et Rosalie [1972], η Carla Gravina στο L' Heritier [Ο κληρονόμος, 1973], με πλέον πρόσφατο τον πολύ απαιτητικό και βαρύ Ζεράρ Ντεπαρντιέ για τις ανάγκες του Trop belle pour toi [Πολύ ωραίος για σένα, 1989]. Κάπου εν τω μεταξύ ο Υβ Σεν Λοράν είχε φροντίσει να "κοστουμάρει" και το Providence [1977] του Αλαίν Ρεναί.
Εννοείται υπάρχουν και αμέτρητες άλλες ταινίες ή θεατρικά όπου οι ηθοποιοί φορούν ενδύματα δικά του από τις τρέχουσες σειρές του εμπορίου. Ένα φρέσκο παράδειγμα το πουκάμισο του Ιάσονα στου οποίου το μοτίβο τρίγραμμα YSL ζουμάρει εμμονοληπτικά ο φακός, στην "Ιστορία 52" του Αλέξη Αλεξίου.
