46ο ΦΚΘ: μουσικές εντός, εκτός και επί τα αυτά

Στις 10 μέρες που κράτησε το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης [18-27 Νοεμβρίου] είχαμε πολλά να δούμε και αρκετά ν' ακούσουμε. Είδαμε κι ακούσαμε όσα μπορέσαμε κι όσα τράβηξε η προσοχή κι η όρεξή μας. Άλλα μας ενθουσίασαν μας χόρεψαν μας ταξίδεψαν κι άλλα μας ξενέρωσαν. Η ποικιλία και οι αποκλίσεις έδωσαν άραγε κάποια συμπεράσματα; Μας έφεραν κάποια στερνή γνώση; Ιδού λοιπόν εμπρός μας ένα ενδεκαήμερο βραδινό μουσικό ημερολόγιο.

Σάββατο 19/11/2005: Ξάξακες στην Αποθήκη Γ', στο Λιμάνι
Από τα σώου του Νάστα και της παρέας του δε λείπει ποτέ κάποια έκπληξη. Μια κούκλα με μαύρες ταινίες στα επίμαχα σημεία, στα στήθη και στο στόμα, κι αλυσίδες μετά-fake και μετά-rap. Η σύντροφός του ντυμένη στα κόκκινα να παίζει όπως πάντα αρμόνιο, σκάζοντας χαμόγελα. Αυτός με κολεγιακό μπουφανάκι, χωρίς κάποια ενδυματολογική υπερβολή, αξύριστος, αλλά έτοιμος για όλα. Δυο ακόμη έκτακτα μέλη, μπάσο και κιθάρα, να πλαισιώνουν τις εκκεντρικές νότες, στα βήματα του Μόντε Κάρλο και των υπολοίπων σουξέ του γκρουπ. Ωραία παρουσία σ' ένα μάλλον αδιάφορο μέρος με ηχητικά προβλήματα και μ' ένα μάλλον μπλαζέ κοινό να παρακολουθεί σχεδόν βαριεστημένα.

Παρασκευή 25/11/2005: Ο Dave Holmes στη Boutique, πίσω από το City Gate
Οι face controllers ευγενικοί. Ο χώρος μεγάλος, άνετος κι αυτοκρατορικός. Είχα ξανάρθει εδώ στα εγκαίνια. Τότε λεγόταν Χόλιγουντ; Το πλήθος αρκετά πυκνό. Ένας τοπικός εκκολαπτόμενος floor filler έκανε ότι μπορούσε για να μας διώξει. Τα ποτά σκέτο φαρμάκι. Στις τιμές εννοώ. Εμείς φυσικά απτόητοι. Η αναμονή και η υπομονή μας δοκιμάστηκαν αρκετά. This set Crap, Let's Slash the Seats, σκέφτηκα, αλλά περιορίστηκα μόνο στη θεωρία.

Κάποια στιγμή ήρθε η ώρα. Η αλλαγή κράτησε ακριβώς μια ώρα. Η διαφορά ήταν όχι μόνο αισθητή, αλλά απόλυτη. Ο απόηχος της βρετανικής σόουλ και οι αναφορές στους Lalo Schifrin, John Barry και Ennio Morricone δεν [υπάρχει λόγος να] κρύβονται. Η αίσθηση ότι κάποιος συνεχίζει το έργο του επουράνιου Peel είναι καλοδεχούμενη, γλυκόπιοτη, γαργαλιστική, εκμαυλιστική εν πολλοίς. Όλα επιτρέπονται κι όλα ανακατεύονται στη μαρμίτα του χρόνου. Από δειγματισμούς γαμήλιων εμβατηρίων και Kim Wilde, μέχρι Break on through, Love will tear us apart, Beatles & Commitments προς το ψυχοτροπικότερο. R'n'B'n'Soul κι ανάποδες αλλαγές μ' έναν αέρα John Peel να φυσάει μάλλον για πρώτη και τελευταία φορά στο μαγαζί αυτό.

Νέα αλλαγή ώρας κι όλα επέστρεψαν στην καθημερινή ρουτίνα του resident dj. Αυτό ήταν εμφανές, βλέποντας τους τακτικούς θαμώνες να τον υποδέχονται με μεγάλη ανακούφιση. Άφες αυτοίς αγαπητέ Ντέηβ και φίλτατε Δαβίδ. Ου γαρ οίδασιν. Κωφοί ήταν και ανήκουσαν.

Σάββατο 26/11/2005: Victoria Abril στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης
Περί την ενάτην βραδυνήν, νταν. Περηφάνια και προκατάληψη για μια ντίβα του Αλμοδόβαρ που έγινε τραγουδίστρια. Βέβαια, θα πρέπει να σας θυμίσω ότι τόσο η Ίγκριτ Κέηβεν όσο και η Χάνα Σιγκούλα τραγούδησαν στον Μύλο. Τότε όμως δεν υπήρχε Μέγαρο ή κάνω λάθος; O discurso στα βραζιλιάνικα πορτογαλέζικα θα πει αμετροεπής, απεραντολόγος, μεταπηδών από ένα θέμα σε άλλο, ασυνάρτητος. Λόλα ο λο-λα-λα Λόλα. Πολύ λώλα, σκέτο λώλαμα.

Ήρθε λοιπόν από τη Γαλλία η κυρία Βικτόρια να μας παρουσιάσει το νέος της πόνημα PutchEROS do Brasil. Πολύ σύντομα σχόλια επί των τραγουδιών του δίσκου: 01. Ηλεκτρική σάμπα αλά Santana και βίβα μπραζίλ / 02. Νοσταλγική φυσαρμονική σάμπα, πολύ σεντιμεντάλ / 03. Το κλασσικό σουξέ, πιο χαδιάρικο, πιο παθιάρικο / 04. Σάξο-σλόου αλά Gato Barbieri με φωνή νιάου βρε γατούλα / 05. Γκιτάρ αφισιονάδο σάμπα σε σολ ελάσσονα / 06. Σαπουνόφουσκες τζαζ και φυσαλίδες με σκούπα / 07. Πολυφωνική θαλασσινή ωδή, ακαπέλα ή ρυθμοκιθαρίζουσα, με αμυδρή ρεγκίζουσα αίσθηση στον ουρανίσκο που παραπαίει προς λαμπάντα / 08. Γαλλική μελαγχολική μπαλάντα νέο-τζάζι και πιανίσιμα 60'ς φίλινγκ αλά Ζακ Μπρελ / 09. Στιλ και αέρας Ma que sta sera, αιθέρια τζαζ χωρίς τσίνορα / και 10. Ο Μάιλς συναντά τον Μπάρι Γουάιτ, πάνε για φραπέ και πέφτουν πάνω σε ράπερ από την Ιμπίθα.

Πως ήταν η εμφάνισή της; Στην αρχή βγήκε με μαύρη τουαλέτα και γούνα λευκή, την οποία εγκατέλειψε πάραυτα πάνω σ' ένα αναλόγιο. Μετά άλλαξε [μετ-άλλαξε] ένα κόκκινο της φωτιάς φόρεμα που άφηνε περισσότερες υποσχέσεις όντας πιο εφαρμοστό και πιο τόπλες. Οι πολύ καλοί μουσικοί που την πλαισίωσαν έγιναν καπνιστοί, διότι το μηχάνημα που ξερνούσε καπνούς δούλευε υπερωρίες. Κρίμα να μην έχει ένα μιούζικ χολ της προκοπής αυτή η κωλοπόλη μας. Πως του ξέφυγε αυτό του δήμαρχου που μας αξίζει. Τι καλά που θάτανε να καθόμασταν ωραία-ωραία στα τραπέζια, να τρώγαμε τη ζουμερή μας μπριζόλα και ν' ακούγαμε την Βιτόρια να άδει. Και μετά, για χωνευτικό, να ρίχναμε και καμιά μπόσα-νόβα ή κάνα ταγκό.

Εννοείται πως την έκανα εν τω μέσω της "συναυλίας". Μου είπαν όμως πως έχασα το καλύτερο. Την ώρα του ανκόρ, ο πρόεδρός μας ο κος Χωραφάς άρχισε να πηγαινοέρχεται στο μπροστινό μέρος της σκηνής χοροπηδώντας, προσπαθώντας - λένε - να ξεσηκώσει τα πλήθη από τις βελουδένιες θέσεις των.

Σάββατο 26/11/2005: Sensio & Kid Loco στο κλαμπ του Μύλου
Περασμένες έντεκα κι η ελπίδα μου απαγχονίστηκε. Ο δρόμος με πήγε στην άλλη πλευρά της πόλης. Ο local hero art-houser Sensio έκανε τις δικές του drum'n'bass διαδρομές. Μεστό στιβαρό παίξιμο, μελωδική γραμμή, αξιοχόρευτο μπιτ, αλλαγές για μελετηρούς και διαβασμένους. Σούπερ και σούπερ ντούπερ, δύο σε ένα. Πίσω του κατακόκκινες κουρτίνες γεμάτες σούρες. Μπροστά του ο κόσμος λίγος. Πολλά ολίγος.

Κατόπιν πύκνωσε κι άλλο όταν ανέβηκε στη σκηνή χωρίς τυμπανοκρουσίες το τρελούτσικο γελαστό παιδί με τα μαγικά χέρια. Η αλλαγή deck master άνοιξε διάπλατα μια θαυμάσια καινούργια ηχόσφαιρα. Ρυθμοί trip-hop / alternative dance / club dance από τη μια. Κουλ στιγμές downtempo / indie pop / ambient pop από την άλλη. Οι νοσταλγικές στιγμές ουκ ολίγες. Οι θύμησες αναμοχλεύουν τις εικονοπλαστικές ενορχηστρώσεις του Burt Bacharach, την ποιητική απέριττη βραχνάδα του Serge Gainsbourg, την αφέλεια flower ψυχεδέλια των Love.

Το easy-listening παντρεύεται με το crazy dancing. Το κλάμπινγκ κορυφώνεται όταν αρχίζουν να αναποδογυρίζουν τα πλατό. Η γαλλική φινέτσα συναγωνίζεται την εκτόξευση του σώματος. Το λύσιμο των μελών αφήνει το μυαλό να ταξιδεύει. Χάνεται κι επανέρχεται ως ρεμβασμός των αγγέλων προς τα άστρα.

Σάββατο 26/11/2005: Sesler πατήρ, υιός και Κοτσάν στην Αποθήκη Γ' του Λιμανιού
Δύο παρά. Κυριακή πλέον. "Ο ήχος της Πόλης" / Crossing the bridge - the sound of Istanbul βρίσκει κερκόπορτα μέσα από τις πανηγυρτζήδικες μελωδίες ενός καθαρόαιμου ανατολίτικου τρίο. Παίζουν ο τουρκόγυφτος εκ Δράμας Selim Sesler (κλαρίνο), ο γιος του Bulent Sesler (κανονάκι) και ο Serkan Kocan (κρουστά). Η λαϊκή παράδοση ηχοτροπιάζει. Μια χανούμισσα κυρά συνοδεύεται με χορούς της κοιλιάς της μέσης των γοφών των μοιρών. Η γλώσσα του σώματος συναρπάζει τα αλαλάζοντα πλήθη. Η κουλτούρα μας παίρνει στροφή προς ανατολάς. Τα κορμιά λικνίζονται, στροβιλίζονται, μετεωρίζονται. Ο Φατίχ σαλιώνει πενηντόευρα στο πλατύ μέτωπο του Σελίμ. Φτου!

Ακολουθεί διαβαλκανικό dj set από τον ίδιο το δημιουργό του περάσματος "Crossing the bridge". Ο Fatih Akin τα παίζει όλα για όλα με απόλυτη προσήλωση σ' αυτό που κάνει. Δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο ούτε και κάτι πρωτοποριακό ότι ακούμε. Το κέφι όμως και το γλέντι συνεχίζονται. Είναι ήδη τρεισήμισι. Ξεχάστηκα και μπλέχτηκα με τη δική σου θύμιση.

Δευτέρα 28/11/2005: Info + Ξάξακες + Emigre στο Μέγαρο Μουσικής
Η αποθέωση του κιτς και του αλαλούμ, η εκδίκηση του Ρήγου και του Λαζόπουλου, η κατάμουτρη διαπόμπευση κατά συρροήν και παρά φύσην. Τρελοκόριτσα, Crazy girls, Αλίκες στο Ναυτικό, Κέρκυρες με τα Ποντικονήσια κι άλλες μηρυκαστικές διασκευές εν είδει χάπενινγκ. Δις ιζ δη μάρκετινγκ. Οι κουρτίνες να πέφτουν πριν προλάβουν να τελειώσουν οι "εκτελέσεις". Ο Χαραλαμπόπουλος να φτύνει όλος χάρη παγάκια και κρυάδες που ν' αγγίζουν κάποτε τα όρια της προσβολής. Η μοντέλα Καγιά να στέκει σαν ξυλάγγουρο και μια ωραία στρουμπουλή πεταλούδα να κακαρίζει βλακιούλες άνευ χάρης και άνευ αιδούς.

Θεωρητικά μιλώντας, η μουσική και οι μουσικοί δεν ήταν ότι χειρότερο. Και τότε πήγαν Μόντε Κάρλο κι αυτό έσπασε κάπως τα θολά παγωμένα παγόβουνα, αλλά πίσω του ο πάγος συνέχισε να κλείνει ασφυκτικά τα όποια κενά. Η πτώση της κουίντας συνεχίστηκε. Ευτυχώς που τα 'δα όλ' αυτά από την τηλεόραση. Ευτυχώς που δεν έπρεπε να ήμουν εκεί.