Το ανοιχτήρι του Victor Lanoux στο Δώμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου

Μετάφραση: Ελπίδα Μπραουδάκη
Σκηνοθεσία: Γιάννης Δρακόπουλος
Σκηνικά - Κοστούμια: Σεμίραμις Μοσχοβάκη
Μουσική: Γιώργος Σιώρος
Φωτισμοί: Χρήστος Τσαμπάς

Παίζουν οι ηθοποιοί:
Ελισσαίος Βλάχος
Γιάννης Δρακόπουλος

Η θεατρική ομάδα "Ξανθίας" παρουσιάζει το έργο του Γάλλου συγγραφέα και ηθοποιού Victor Lanoux "Το ανοιχτήρι". "Το ανοιχτήρι" γράφτηκε το 1972 αναδεικνύοντας μέσα από τη φόρμα της κωμωδίας την τραγικότητα της φύσης του ανθρώπου στο ιστορικό γίγνεσθαι.

Δύο άνθρωποι ο Ζαν και ο Ζακ οι μοναδικοί επιζώντες από μία βιβλική καταστροφή κλείνονται σε ένα υπόγειο καταφύγιο. Ο πρώτος, είναι οπλισμένος με μια διανοουμενίστικη παιδεία, εγκρατής και σνομπ, σαρκαστικός και εριστικός απέναντι στην αμάθεια και την αφέλεια του Ζακ, του γνήσιου προτύπου του παρορμητικού, αγαθού και κοιλιόδουλου ανθρώπου. Και οι δύο είναι αναγκασμένοι να μοιραστούν τα λιγοστά τους αποθέματα κονσερβοποιημένης τροφής, υπερασπίζοντας τα ο καθένας, με βάση την παιδεία του και τα εφόδια της ζωής του. Η έναρξη των συγκρούσεων τους και το ξεδίπλωμα της προσωπικότητας του καθενός, εντοπίζεται όταν χάνεται από το καταφύγιο τους το ανοιχτήρι...

Το έργο μέσα από μία σκωπτική ματιά επεκτείνεται σε φιλοσοφικά ζητήματα, υπογραμμίζοντας, πως πνευματικά "πατρίκιοι" και "πληβείοι" δεν μπορούν αυτόνομα να λειτουργήσουν στο τέλος ή στην αρχή μιας κοινωνίας. Το απόλυτο "εγώ" γελοιοποιείται και αυτοαναιρείται στην καταγραφή μιας μελλοντικής κοινωνικής εξέλιξης. Το "εμείς" όμως επικρατεί και θριαμβεύει, στηριζόμενο στην αναγνώριση και ευγνωμοσύνη της μοναδικότητας και διαφορετικότητας του ατομικού που το απαρτίζουν.

Επιστρέφοντας πάλι στο έργο διαπιστώνουμε εμβρόντητοι, πως έχουμε να κάνουμε με την ολοσχερή εξαφάνιση του ανθρώπινου είδους, μια και από το καταφύγιο των διασωθέντων απουσιάζει παντελώς το γυναικείο φύλο... Άρα στις ατέλειωτες ώρες αγωνίας αυτών των δύο ανθρώπων, το μόνο που επικρατεί μέσα από μία αντίστροφη μέτρηση της ανθρώπινης ύπαρξης σ' αυτόν τον πλανήτη, είναι ο φόβος... για την αντιμετώπιση του οποίου όμως, η συντροφικότητα και το "εμείς" δεν έχουν καμία θέση. Ο φόβος του ατομικού θανάτου μπορεί να αντιμετωπιστεί με διάφορους μηχανισμούς άμυνας, είτε σε ατομικό είτε σε συλλογικό επίπεδο, το φόβο που απορρέει όμως, από την απώλεια της ανθρώπινης φύσης, ο καθένας μας θα τον βίωνε μόνος του...

Η σκηνοθεσία τροχοδρόμησε τις ερμηνείες των δύο ηθοποιών, εκπέμποντας ζείδωρες ακτίνες ταμπεραμέντου γενικής υφής, που προηγούνται της υπόκρισης.

Ευφυέστατοι στις εναλλαγές ο Ελισσαίος Βλάχος και ο Γιάννης Δρακόπουλος, κυλιόμενοι στα ύφη πότε του γκροτέσκου και πότε του τραγικού, λειτούργησαν, και μάλιστα νόμιμα, παραδίδοντας στα μάτια των θεατών, ένα εξαγόμενο τερψιλαρύγγιας κωμωδίας.

Αδίκως λοιπόν μεμψιμοιρούμε πως δεν υπάρχουν ερμηνευτικοί διάδοχοι των ιερών κωμικών τεράτων του παρελθόντος. Οι δύο αυτοί κωμωδοί αποδεικνύουν περίτρανα πως μπορούν τεχνουργώντας με τις λέξεις, με μοναδικά όπλα το ύφος και το γλωσσικό ρείθρο, να κάνουν τα πλήθη να υποκλίνονται στην λάμψη και την αμεσότητα τους, παράγοντας ταυτόχρονα αβίαστο γέλιο!

Το γέλιο διαρκεί 85 λεπτά και προλαβαίνετε να το ζήσετε γιατί θα βρίσκεται στον ίδιο χώρο μέχρι τις 18 Ιουνίου!