Match Point [ΗΒ / Λουξεμβούργο, 124'] του Woody Allen
Πόσοι άραγε θυμάστε το Chalk Dust των Cheap Trick; The ball's in, everyone can see that the ball's in, έσκουζε τότε με περισσή λύσσα ο τραγουδιστής τους. Το ίδιο παιχνίδι θέλει να παίξει μαζί μας κι ο πολλά ανανεωμένος Γούντι Άλεν. Το ίδιο δυνατά φωνάζει κι αυτός που άφησε το αγαπημένο του Μανχάταν - εδώ και κάποιες ταινίες - για να κάνει νέο ξεκίνημα στη γηραιά αλβιώνα, μακριά από τα αδηφάγα βλέμματα των πουριτανών της χώρας του που δεν καλοείδαν το γάμο του με τη Σου Γι. Αποδεικνύοντας περίτρανα ότι οι αμερικανοί [κατάντησαν να] είναι πιο κολλημένοι από τους βρετανούς που είχαν πάντοτε αυτήν τη συντηρητική χάρη αλλά όχι για τους ξένους μόνο για τους ντόπιους.
Τι έκανε λοιπόν ο πανέξυπνος κλαρινετίστας; Απλά άλλαξε γήπεδο κι έφερε τη μπάλα εκεί που ήθελε. Γι' αυτό και η νέα του ταινία, Match Point, ξεκινάει μ' ένα μπαλάκι του τένις που βαρέθηκε να πηγαινοέρχεται και χτύπησε πάνω στο δίχτυ, πάγωσε την εικόνα και περιμένει εκεί ως το τέλος της ταινίας για να μας δείξει την "κλίση" του. Αν θα κλίσει υπέρ ημών ή υπέρ του αντιπάλου, αυτό εξαρτάται από μας κι από ποιο μέρος του ταρτάν παίζουμε. Γιατί αυτό το τελευταίο δεν είναι ξεκάθαρο, τουλάχιστον όχι εξαρχής.
Οι αλλαγές και οι επιρροές του διοπτροφόρου εραστή σκηνοθέτη από το νέο του περιβάλλον, είναι όχι μόνο εμφανείς αλλά πασιφανείς και ηλίου φαεινότερες. Η μιζέρια έχει υποχωρήσει αισθητά και τα κόμπλεξ και οι καταθλίψεις του μοιάζουν να έχουν απομακρυνθεί πολύ. Το βρετανικό φλέγμα και η διάχυτη ειρωνεία αναδύονται και βασιλεύουν [δυναστεύουν θα έλεγα], εδικά μετά τη φράση της πρωταγωνίστριας Scarlett Johansson "το ξέρω, εξάλλου δεν μου έχει ζητήσει κανείς τα λεφτά του πίσω" στην παρατήρηση του πρωταγωνιστή Jonathan Rhys-Meyers ότι είναι μια ωρολογιακή σεξοβόμβα με πλήρη επίγνωση της φαρμακερής θηλυκότητάς της.
Τα πράματα όμως δεν είναι τόσο απλά όσο σας λέω. Η Scarlett Νόλα είναι μια αποτυχημένη ηθοποιός που δε θα μάθει ποτέ να προσποιείται κι αυτό θα της κοστίσει. Ο Jonathan Κρις, παρά το καθαρό του πρόσωπο, ξέρει πολύ καλά να υποδύεται και να κρύβει τα πραγματικά του αισθήματα και να εκμεταλλεύεται όλα και όλους. Τι κι αν όλοι γύρω του είναι τίμιοι κι ευθείς απέναντί του; Τι κι αν εξόφθαλμα όλοι κάνουν τα στραβά μάτια; Τι κι αν τον ευνοούν όλες οι περιστάσεις κι οι καταστάσεις; Αυτός παραμένει μια κωλόφαρδη ιρλανδέζικη μύγα μες στο γάλα της λονδρέζικης επιχειρηματικής αριστοκρατίας. Ένας καλλιεργημένος τυχοδιώκτης που ριζώνει στανικώς στην ανεπιτήδευτη, καλοβουτυρωμένη και απαίδευτη νέα γενιά της ελίτ.
Ο Jonathan Κρις είναι ένα άλλο εγώ του Άλεν που εισβάλλει σε μια καθωσπρέπει "ιδανική" κοινωνία και της ανατινάζει τα θεμέλια. Το Λονδίνο που κινείται είναι αυτό του τένις κλαμπ, της όπερας, των εξοχικών προαστίων, των ακριβών αυτοκινήτων με σοφέρ, των γιάπικων ουρανοξυστών και του ρετιρέ με θέα το Μπιγκ Μπεν και τον Τάμεση. Καμιά σχέση με εργατιές, ανεργίες, απεργίες, ανέχειες παμπ, ποδόσφαιρα και άλλες λαϊκούρες. Μη μου πείτε πως έχετε δει άλλη εμπορική ταινία που να 'χει για μουσική επένδυση αποκλειστικά και μόνον άριες;;; Ο Ενρίκο Καρούζο τον συντροφεύει σε κάθε του δραστηριότητα, από τον έρωτα ως το θάνατο.
Κι ο Γούντι τον προορίζει για τιμωρό, για τον άγγελο εξολοθρευτή τους, και βλέπει εαυτόν μέσα από τον ήρωά του. Μην ξεχνάτε πως αυτή που δέχεται την [μάλλον άδικη και τυφλή] τιμωρία του είναι αμερικανίς. Η σειρά των υπολοίπων ακολουθεί εκτός φιλμικού χρόνου. Κι αυτή η τελική μπαλιά, το περίφημο match point, δεν είναι άλλη από τη χαριστική βολή σε κάθε είδους συντηρητισμό, σε όλες τις φοβίες, αλλά και στην πατρίδα που τον πίκρανε και τον εξόρισε, στο λόμπι που τον παρόπλισε και τον προπηλάκισε, στις Χρυσές Σφαίρες που τον είχαν απλά υποψήφιο για τα μάτια και στα όσκαρ που μάλλον θα κάνουν το ίδιο.
Κι αυτός γελάει και τους φτύνει με ευγένεια, γιατί απλώς δεν έχει κανέναν τους ανάγκη και δε φοβάται θεό [their god βλέπουν οι παρατηρητικοί στην άκρη του πλάνου όταν ο ήρωάς του κάθεται στην βάση ενός μνημείου πεσόντων]. Αν αδιαφορεί κι αντιπαρέρχεται ή αν εκδικείται με το γάντι, ο χρόνος θα το δείξει.
ΥΓ: Ο Jonathan Rhys-Meyers κέρδισε πριν λίγες μέρες Χρυσή Σφαίρα για την ερμηνεία του στην τηλεταινία Elvis, αφήνοντας στον πάγκο τα παλιοσείρια Kenneth Branagh, Ed Harris, Bill Nighy και Donald Sutherland. Αυτό το παιδί είναι τελικά ένα βελούδινο χρυσωρυχείο.
