Nymphomaniac: Μέρος Α'
Ένας ώριμος άντρας [Stellan Skarsgard], στην επιστροφή από το κοντινό κρεοπωλείο, περιμαζεύει μια κακοποιημένη γυναίκα [Charlotte Gainsbourg]. Αυτός είναι άθεος εβραίος κι έχει το ευτυχισμένο όνομα Seligman. Εκείνη λέγεται Joe, σαν αντράκι. Ενόσω η Τζο αναρρώνει του αφηγείται την νυμφομανιακή ζωή της, για να του αποδείξει ότι της άξιζε το ξυλοφόρτωμα.
Το πρώτο σχόλιο που κάνει ο Λαρς αφορά τη Λογοκρισία και τη σεμνοτυφία. Πριν αρχίσει η ταινία, βλέπουμε μια ανακοίνωση στα αγγλικά ότι αυτό που θα δούμε έχει λογοκριθεί με τη συγκατάθεση του σκηνοθέτη αλλά χωρίς τη συναίνεση ή την παρέμβασή του. Στην πορεία διαπιστώνουμε ότι έχει γίνει πολύ προσεγμένη δουλειά από τους λογοκριτές η οποία δε μειώνει τη δύναμη του αποτελέσματος. Εκτός από σχόλιο μπορεί να είναι κι ένα εμπορικό τρικ για να ανάψει η περιέργεια κι άλλων θεατών που θα το απέφευγαν; Εξάλλου όταν θα βγει στα dvd-κλαμπ ή σε δεύτερο χρόνο που θα έχουν καταλαγιάσει τα πνεύματα [ή με τον ερχομό του Μέρους Β'], υπάρχει πάντα η δυνατότητα ενός director's cut με τις κομμένες τολμηρές σκηνές.
Δεύτερο σχόλιο το κομμάτι με το οποίο μισο-ξεκινάει η δράση, το εμποροβιομηχανικό Fuehre Mich [οδήγησέ με,] επική μέταλ δευτεράντζα από τους Rammstein. Το υπόλοιπο μισό του το ακούμε στους τίτλους τέλους. Σα να πρόκειται για ένα ενήλικο παραμύθι, μια ιστορία που μένει ημιτελής, μετέωρη γιατί συνεχίζεται στο Μέρος Β'. Έτσι το Δόγμα 95 πήγε περίπατο. Βοήθησαν στο γκρέμισμά του και οι γεννημένοι άγριοι Steppenwolf, Bach, Shostakovich, Handel, Cesar Franck. Να προσθέσω ότι το "Κλαμπ των Νυμφομανών της Μιας Φοράς" μου θυμίζει Δόγμα 95. Κι αυτό γεφυρώνει το επόμενο σχόλιο.
Η ηρωίδα είναι ο σκηνοθέτης [ο Λαρς και η Κούκλα του ή Sliding Doors /Απρόσμενος Έρωτας, πόρτες κυλιόμενες που ανοιγοκλείνουν αδιάκοπα]. Ένα άλλο του εγώ, μου φανερώνεται. Δεν είναι η πρώτη φορά που κάνει τέτοια κατ' εικόνα ετερομοιώση [Δαμάζοντας τα Κύματα, Χορεύοντας στο Σκοτάδι, Ντόγκβιλ]. Το άλλο του μισό που γεννήθηκε αρρωστημένο και καταδικασμένο να περιφέρει το σαρκίο του αποζητώντας βίαιη λύτρωση στην κινηματογραφική μετ' εμποδίων δημιουργία. Ακόμη πιο μεγαλεπήβολα, είναι η προσωποποίηση της Κεντρικής Ευρώπης, μια ξεδιάντροπη Centropa. Παίζει τους άντρες (με το μεσογειακό ταμπεραμέντο) στα ζάρια. Ένα ζάρι είναι αρκετό μάλιστα. Αντίθετα με το θεό, ο οποίος δεν παίζει ποτέ ζάρια. Ο σκηνοθέτης, όμως, είναι ο θεός της ταινίας. Ο κύκλος είναι φαύλος και φαυλεπίφαυλος, ο σαρκασμός είναι αυτόριζος, αυτοσαρκοφάγος.
Θα βρεθούν, ίσως, κακόβουλοι να πουν ότι οι εμμονές με το ψάρεμα χωρίς δόλωμα, τα π(ε)ορτρέτα και την ακολουθία Φιμπονάτσι είναι επιρροές από τον Greenaway. Ή ότι με κάποιο ύπουλο τρόπο τσαλαβουτάει στα βρόχινα νερά του Haneke. Δίκιο θα 'χουν, διότι η προχωρημένη ομελέτα προϋποθέτει το σπάσιμο αυγών φιδιού. Υπάρχει κι εκείνη η προφητεία του ιησουίτη μοναχού με το ίδιο όνομα, που μιλάει για τον επερχόμενο "άλλο" [ήρθε ήδη τώρα που μιλάμε] ή το θρυλικό μαρμαρωμένο βασιλιά. Αλλά, υπάρχει λαϊκή παροιμία για όλα αυτά: πιάσ' τ' αυγό και κούρευ' το.
Βαθμός: 9 [όπως είναι λογοκριμένο]
Μήδεια και Στρείδια
ΛφΤ: αρχι-τεκτονική ηθική
Χορεύοντας στο Σκοτάδι
Τι πρέσβευε το Dogme95;