Richard Kern
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΡΙΧΑΡΔΟ
Απόδοση: Κώστας Γ. Καρδερίνης
Στον κόσμο του underground κινηματογράφου, οι ταινίες που φέρουν τη σφραγίδα του Ρίτσαρντ Κερν είναι άμεσα αναγνωρίσιμες. Ο Κερν δημιούργησε ένα είδος διεστραμμένου μελοδράματος σεξ και βίας, που αγαπήθηκε, μισήθηκε και συχνά αντιγράφτηκε. Ταινίες όπως Manhattan Love Suicides, Right Side of My Brain, Submit To Me, You Killed Me First και Fingered, αν και τραβηγμένες σε Super 8, είναι διάσημες κι έχουν προβληθεί επανειλημμένα σ' όλο τον κόσμο..
SHADE L. RUPE: Λοιπόν Ρίτσαρντ, τι έκανε για σένα η Film Threat Video;
RK: Μου έφερε πολλά λεφτά... χα, χα... με ξανάφερε στη ζωή... από το θάνατο.
SLR: Γουάου, ώστε λοιπόν ο Chris Gore σε πρωτοπλησίασε;
RK: Θά'λεγα μάλλον πως ήταν ο Dave Williams. Ο εκδότης του Video Guide.
SLR: Δική τους ιδέα ήταν να βγάλετε μια βιντεοκασέτα συλλογή;
RK: Ναι, από παλιά ήθελαν ν'αναλάβουν τη διανομή, πριν ακόμη από το Video Guide, και μου είχαν κάνει κάποιες κρούσεις τότε, αλλά εγώ δεν ήθελα γιατί είχαν στημένη τη δική μου μηχανή. Μετά τα παράτησα για δυο χρόνια και όταν ξαναγύρισα μου κάνανε αυτή την προσφορά την οποία τελικά δέχτηκα κατόπιν ωρίμου σκέψεως. Ήταν καλά. Δηλαδή όχι και τόσο καλά, αλλά με πλήρωσαν σχεδόν το ένα τρίτο απ'όσα έβγαζα σ'ένα χρόνο.
SLR: Πριν από το Video Guide πώς έκανες διανομή; Μέσω των δισκάδικων;
RK: Όχι. Τις πουλούσα με το ταχυδρομείο. Ακόμη δέχομαι παραγγελίες με mail order (γεια σου κυρ εκδότα). Πουλάω μ' αυτόν τον τρόπο από το '84. Δισκάδικα... ζήτημα νά 'χω πουλήσει ποτέ σε δισκάδικο. Συνήθως ο κόσμος γράφει και μου ζητάει κατάλογο (και ξαναγειά σου). Έτσι πούλησα χιλιάδες κασέτες.
SLR: Πώς προέκυψε το βίντεο των King Missile;
RK: Ήταν πρόταση του John Hall. Ήξερε τη δουλειά μου. Τώρα δουλεύω για μια εταιρία βιντεοπαραγωγών. Εργάζομαι γι' αυτούς επί έξη μήνες. Απλώς με άφησαν να το κάνω εν λευκώ. Ήταν καλά. Δε μου έθεσαν κανένα όρο σ' αυτό που θά'βγαινε. Αλλά η μουσική βιντεομηχανία είναι η πιο βρώμικη.
SLR: Είχες ξαναδουλέψει ποτέ με τα λεφτά άλλων;
RK: Το video των King Missile ήταν το πρώτο μου γι'αυτό και είχε πλάκα.
SLR: Είχες κάνει ποτέ φιλμ 35mm;
RK: Όλα τα προηγούμενα ήταν 16mm κι έτσι ήταν μεγάλη ευκαιρία για μένα.
SLR: Διέθετες λοιπόν ένα πλήρες συνεργείο; Οπερατέρ, βοηθό...
RK: Δεν είχα βοηθό σκηνοθέτη αλλά είχα οπερατέρ, (κάτι ακαταλαβίστικα αρχικά που έχουν σχέση με την παραγωγή), φωτισμούς, τα όλα μου. Είχε πλάκα.
SLR: Θα συνεχίσεις να δουλεύεις κατ' αυτόν τον τρόπο;
RK: Μα ναι, αφού έκανα λεφτά απ'αυτόν. Αυτό προσπαθούσα να κάνω ξέρεις, να βρω έναν τρόπο να τα κονομάω κι εγώ και η εταιρεία. Ένας από τους ιδιοκτήτες, ο Mike Levine, βιντεοκλιπάρισε όλες τις μπάντες του Seattle, όπως κι εκείνος ο Charles Peterson και ο Steve Brown που έκανε μια χούφτα βιντεοκλίπ της SubPop, κι όλοι αυτοί μαζί έχουν την εταιρεία.
SLR: Εδώ στην Νέα Υόρκη;
RK: Όχι ο Charles. Ο Mike Levine έκανε μερικά για τους King Missile και ο Steve Brown έκανε παραγωγή. Είναι που οι περισσότερες μπάντες που ξέρω, δεν έχουν τα χρήματα να το κάνουν. Είναι μια αλλόκοτη δουλειά. Τώρα κάνω φωτογραφίες. Τα μουσικά βίντεο είναι κάτι που αν συμβεί συνέβη κι αν όχι σκοτίστηκα.
SLR: Είσαι σε θέση να συντηρείς τον εαυτό σου με τις ταινίες σου;
RK: Με όλο μου το υλικό. Ταινίες και φωτογραφία. Αλλά δουλεύω και στην οικοδομή μια βδομάδα κάθε μήνα. Απλά χρειάζομαι πολλά λεφτά γιατί ξοδεύω τα μαλλιά μου για τη φωτογραφία. Μερικές φορές αυτή με ξεπληρώνει. Όπως αυτό το σαλόνι στο Hustler, που δεν είναι ένα κοινό σαλόνι του Hustler, είναι ένα σαλόνι τέχνης. Ορίστε κοίτα (τραβάει το τελευταίο τεύχος του περιοδικού και μου δείχνει το τετρασέλιδο ασπρόμαυρο σαλόνι).
RK: Αυτό ακριβώς κάνω.
SLR: Σκοπεύεις να μπορέσεις να γίνεις κάποτε απολύτως αυτάρκης από αυτά που κάνεις;
RK: Εσύ τι λες;.
SLR: Που φαντάζεσαι λοιπόν τον εαυτό σου; Τον βλέπεις να μένει στην Alphabet City;
RK: Μ' αρέσει εδώ μια χαρά. Τα τρία αγαπημένα μου μοντέλα μένουν δυο τετράγωνα παραπέρα κι ένα άλλο μένει ένα τετράγωνο μακρύτερα. Δε χρειάζεται κανείς να πάει μακριά. Κοίτα αυτό το νέο κορίτσι που τράβηξα, μένει δυο τετράγωνα απόσταση, γιατί να θέλω να μετακομίσω; (μου δείχνει μια ομορφούλα με τρυπημένη τη μια ρόγα της).
RK: Ναι, είναι πανέμορφη.
SLR: Τρύπιες ρόγες και τα σχετικά.
RK: Μα ναι, όλες έχουν. Ο καθένας έχει στις μέρες μας.
SLR: Σε πλησίασαν ποτέ κάποιοι επενδυτές;
RK: Το Film Threat μου έκανε μια δελεαστική πρόταση όταν έβαλε μπροστά μου κάποια λεφτά για ένα Super 8 με υπόθεση. Όχι πάρα πολλά αλλά πολύ εξοπλισμό και κάτι χρήματα. Μάλλον θά'ναι με τη Lydia Lunch, αυτό το φιλμ που λογαριάζουμε να κάνουμε. Το συζητούσα μαζί της τις προάλλες. Από πάντα συζητούσαμε για μια τέτοια ταινία. Υπάρχει επίσης μια πρόταση από το Danish Film Board. 16mm, με όλο τον εξοπλισμό κι όλα τα υλικά. Είναι και κάποιοι που θέλουν να με κάνουν βιβλίο. Δε ξέρω αν ποτέ το κατορθώσουν. Το μόνο που μ'ενδιαφέρει πραγματικά είναι να κάνω κάτι με τη Lydia, κάτι που να μετράει, καταλαβαίνεις;
SLR: Δέκα χρόνια πριν όταν ξεκινούσες αυτό ήθελες να κάνεις, ήθελες να φτάσεις ως εδώ για να μπορείς να τραβάς Super 8; Γυμνά κορίτσια, όπλα...
RK: Ναι, ήθελα να φτάσω στο σημείο νά'ρχονται αυτοί σε μένα, κορίτσια κυρίως, να πετάνε τα ρούχα τους όταν έρχονται σπίτι μου, κι αυτό είναι πάνω-κάτω που συμβαίνει. Όχι να το καυχηθώ, αυτό είναι που κάνω.
SLR: Είπες ότι θες να κάνεις λεφτά απ' αυτό. "Detachable Penis" (=αποσπώμενο πέος) πες μου θα το προβάλεις αυτό;
RK: Αυτό ήταν μια δουλειά κατά παραγγελία. Αλλά πάλι έχει κάτι δικό μου, ξέρεις, είναι δική μου. Γιατί όλα τ'αστεία ήταν σαν τα δικά μου αστεία. Την έδειξα σε φεστιβάλ βίντεο και - που να με πάρει - δεν μπορώ να βγάλω τίποτε απ' αυτήν. Είναι κάτι που κάνεις για μια δισκογραφική εταιρεία χωρίς να έχεις δικαιώματα. Δεν είναι αποβράσματα, γιατί ξέρουν πόσα λεφτά μπορούν να βγάλουν απ' αυτά. Δεν είναι κουτοί.
SLR: Τι συνέβη αλήθεια με τους παλιούς σου αστέρες; Πού είναι Lung Leg τώρα;
RK: Η Lung Leg ζει στο Σαν Φρανσίσκο και κάποιοι την βλέπουν από καιρού εις καιρόν. Κάθε φορά που μια νεοϋορκέζικη μπάντα πάει εκεί - σαν τους Cop Shoot Cop ας πούμε -μου λέει πως την είδε. Και πάντα πηγαίνει στις συναυλίες. Και άκουσα ότι μοιάζει με καρικατούρα καλιφορνέζας μάγισσας μαστουρωμένης, μακριά βρόμικα μαλλιά και ντύνεται σα γοτθικός ροκάς. Έχω πολύ καιρό να τη δω. Τηλεφώνησε και είπε πως γύρισε αλλά ποτέ Δε φάνηκε από δω. Ο Marty Nation έχει ένα ροκ'εν'ρολ κομμωτήριο στη Βενετία. Ζει εκεί χρόνια τώρα. Συλλέγει αυτοκίνητα. Είναι ίδιος πάνω-κάτω όπως ήταν στο Fingered. Είδα κι εκείνον τον τύπο που ο Marty σκοτώνει στο Fingered. Ήμουνα σ' ένα δισκάδικο στην πλατεία Αγίου Μάρκου κι αυτός με είδε και είπε, "Ρίτσαρντ; Ρίτσαρντ;" κι ήταν ο Jet. Μανατζάρει κάτι μπάντες σαν τους Tormentor. Αλλά η Lung είναι η γυναίκα μυστήριο.
SLR: Παίρνεις γράμματα θαυμαστών σου, που θά 'θελαν να παίξουν στις ταινίες σου;
RK: Τον τελευταίο καιρό όχι γιατί χρησιμοποιούσα τη διεύθυνση του Film Threat, αλλά όταν κάνω μια προβολή και δείχνω ταινίες, έρχονται διάφοροι και με βρίσκουν. Η τελευταία προβολή που έκανα ήταν στο Madison του Wisconsin. Έρχονταν άνθρωποι και μου έλεγαν, "Εγώ και το κορίτσι μου είμαστε πολύ παράξενοι". Έχω τους βρει τους δικούς μου ανθρώπους εδώ. Έχω ανθρώπους που μ' αρέσει να δουλεύω μαζί τους.
SLR: Ποια είναι η σχέση σου με τον Nick Zedd;
RK: Μιλήσαμε τις προάλλες για πρώτη φορά μετ' από τρία χρόνια. Δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν σαν να μην είχε συμβεί τίποτα μεταξύ μας.
SLR: Τι συνέβη τότε;
RK: Δεν πήγα σε κάποια προβολή που έπρεπε να κάνω και τσατίστηκε πραγματικά. Η ταινία δεν είχε ακόμα τελειώσει και γω δεν ήθελα να τη δείξω. Μόλις είχα κόψει το κάπνισμα και δεν είχα καπνίσει καθόλου για τέσσερις μέρες. Όταν το κόβεις τρελαίνεσαι κανονικά. Αυτό ήταν πριν πολύ καιρό. Τώρα θα πήγαινα οπωσδήποτε.
SLR: Πόσον καιρό είσαι στη Νέα Υόρκη;
RK: Από το 1979, 1980 ή κάπου εκεί. Ήρθα εδώ για να γλυτώσω από τη Φιλαδέλφεια. Είχα πάει στη Φιλαδέλφεια για να γλυτώσω από τη Βόρεια Καρολίνα, απ'όπου κατάγομαι.
SLR: To Fingered είναι η μόνη σου ταινία που διαθέτει πραγματική αφήγηση εκτός του You Killed Me First. Είχες στο μυαλό σου μια πλήρη αφηγηματική γραμμή για την ταινία αυτή;
RK: Μου φαίνεται πως θα μπορούσα να ξεχειλώσω το Fingered και να έχω περισσότερα κυνηγητά και τα συναφή.
SLR: Αλλά στο τέλος της ταινίας γυρίζουν προς το φακό σα να είναι κάποιος εκεί.
RK: Μπορεί να μην υπάρχει σε κάποιες κασέτες, αλλά κανονικά ακούγεται ένας σερίφης να φωνάζει "παραδοθείτε". Απλά θέλαμε να τελειώσει εκεί. Θέλαμε να τελειώσει γρήγορα.
SLR: Κάτι που είπες πρόσφατα είναι ότι καλύτερα να δείχνεις κορίτσια να βγάζουν τα ρούχα τους παρά το αίμα να πιτσιλάει την οθόνη. Υπονοείς ότι δεν ενδιαφέρεσαι τόσο για τη βία γιατί η μουσική είναι αρκετή βίαιη. Στις Σκύλες (The Bitches) βλέπουμε "βίαιο σεξ" αλλ' αυτές γελάνε. Μπορεί νά'ναι τραβηγμένο αλλαά όταν αυτός τελειώνει γλείφοντας απ' το πρόσωπό του τα υγρά, κοιτάει ψηλά και χαμογελάει.
RK: (Γέλιο)
SLR: Στο Submit to Me αναβοσβήνει στην οθόνη η λέξη SEXDEATH. Αυτοί οι άνθρωποι παίζουν και σου δείχνουν τι μπορούν να κάνουν στον εαυτό τους. Τώρα βλέπεις μια κοπέλα να σπαρταράει φορώντας μια "στολή" ναζί. Συμβαίνει κάτι στην προσωπική σου ζωή που σ'επηρέασε κι αποφάσισες να το κάνεις;
RK: Δεν ξέρω, πες μου εσύ.
SLR: Διάβασες ποτέ κάποια κριτική ανάλυση των ταινιών σου; Κάτι που να τις συσχετίζει με το κοινωνικό σύνολο
RK: Όχι, αλλά διάβασα κάτι που το συσχετίζει με τη χρήση ναρκωτικών. Αυτό όντως άλλαξε τα πράγματα. Είχα μέσα μου πολύ οργή αλλά τώρα δεν τρέχει κάτι τέτοιο. Πιστεύω πως η νέα μου ταινία με την Lydia θα είναι πιο βίαιη. Θά'θελα να κάνω μια βίαιη ταινία μόνο και μόνο επειδή φαντάζει παλιγκαιρίσια. Βλέπω μερικά νέα φιλμάκια πραγματικά καλά όπως αυτά του Jim Van Bebber.
SLR: Ώστε είδες το Nekromantik; Μιλάς για βία, λες πως είναι παλιομοδίτικη και βαρετή κι έχεις δει το Nekromantik. Κάθε είδους βία είναι συστατικό της ταινίας αυτής. Δεν θέλει τόσο να σοκάρει όσο να δείξει ότι είναι μέσα.
RK: Κι εγώ είμαι μέσα σ'όλ'αυτά, δεν είμαι μέσα μόνο προς στιγμήν. Είμαι μέσα σ' οτιδήποτε ασχολούμαι μ' αυτό. Άκουσα ότι ο Van Bebber έκανε μια ταινία για τον Ricky Caslo, αυτόν τον σατανά, και μόλις το διάβασα στο Film Threat. Πολύ θά'θελα να τη δω. Και η ταινία του για την οικογένεια Manson φαίνεται ότι θά'ναι καλή. Αλλ'αυτό είναι μια καλοφτιαγμένη ταινία, δεν είναι καν underground κινηματογράφος, είναι πραγματική ταινία. Εγώ παίρνω όλα όσα μου χρειάζονται. Δε χρειάζεται να κάνω μεγάλης διάρκειας για να βάλω μια κοπέλα να κείτεται εδώ πασαλειμμένη με αίμα. Αν και κινηματογράφησα κάτι τέτοιο πρόσφατα. Ήταν πολύ παράξενο που έκανα κάτι βουτηγμένο στο αίμα. Αλλά δε χρειάζομαι την ίδια δικαιολογία. Είμαι πολύ μεγαλύτερος κι έτσι...
SLR: Μιλούσες για χρήση ναρκωτικών προτύτερα.
RK: Ναι, ήμουν χρήστης τότε. Τώρα, δεν είμαι.
SLR: Όπως λέμε τζίβα, ντόπα, κόκα...;
RK: Έτσι το λέτε στο Seattle; Ναι αλλά έκανα κι όλες αυτές τις τζάνκι ταινίες. Σε μια απ' αυτές όλοι χτυπάνε ενέσεις και μετά ξερνάνε ξανά και ξανά. Την έδειξα πρόσφατα. Έκανα μία φιλανθρωπική προβολή για το τοπικό κέντρο αποτοξίνωσης κι έδειξα όλες αυτές τις ταινίες με ανθρώπους που τρυπιούνται (γέλια). Ήταν πολύ αστείο.
SLR: Γιατί λοιπόν σταμάτησες; Δεν είχαν επιτυχία οι ταινίες σου;
RK: Γιατί δεν τ'αρχίζεις εσύ και να δω πώς θά 'σαι σε μερικά χρόνια; Χάνεις τα πάντα. Το ίδιο έγινε και με τη βία. Τότε ήμουν σε τέτοια φάση. Τώρα είμαι σε ανώμαλη φάση. Δε χρειάζεται να το κρύβω πλέον.
SLR: Και μετά απ'αυτά θα κάνεις ταινίες με τον Bambi (το ελαφάκι του Ντίσνεϊ), ώσπου να βαρεθείς.
RK: Δεν είναι βαρετό απλά με αποδιοργανώνει. Όπως όταν ζεις τις φαντασιώσεις σου, τότε αυτές σε παίρνουν από κάτω.
SLR: Χρησιμοποιείς Super 8 μόνο επειδή είναι φτηνό;
RK: Όχι, όταν ξεκίνησα το Super 8 ήταν ακόμη πολύ δημοφιλές και μπορούσες να τ'αγοράσεις και να τό'χεις στα υγρά όλη νύχτα, να πάρεις την εκτύπωση σε δυο μέρες, με χρωματικό τεστ και ήχο. Ακόμα έχω τον εξοπλισμό και πολύ φιλμ. Έχω κινηματογραφήσει κάθε φωτογράφηση σε Super 8, γι'αυτό και βλέπεις εκείνους τους προτζέκτορες. Έβαλα ένα κορίτσι ν'αλυσοδεθεί και να κυλιέται στο πάτωμα και το τράβηξα σε Super 8, κλείνει πράγματι ένας πλήρης κύκλος με τις πορνό λούπες Super 8 που μου άρεσαν κάποτε.
SLR: Ποιους σκηνοθέτες θαυμάζεις;
RK: Μ'αρέσουν όλοι, τι να πω; Το "Todd Phillips Hated" ήταν πραγματικά καλό. Και το "Deadbeat at Dawn". Και μου άρεσε αρκετά το "Romper Stomper" εκτός απ' το τέλος που κατέληξε ιστορία αγάπης. Οι σκίνχεντ θα'πρεπε να νικήσουν. Μου άρεσε το "Man Bites Dog", ήταν καλό. Μ' άρεσαν οι Dark Brothers.
SLR: Αν δεν ήταν για το Film Threat που αλλού θα τό'κανες αυτό;
RK: Αυτό είναι σωστό! Αφού υπάρχουν άνθρωποι που δίνουν στο Film Threat τέτοιου είδους υλικό είναι λογικό να μπορείς να το βρεις όλο μαζεμένο εκεί. Πουθενά αλλού δεν πρόκειται να γράψουν για τέτοιου είδους ταινίες. Το Film Threat ενθαρρύνει κόσμο να κάνει ταινίες. Κοίτα τις κριτικές σ'αυτό, δες αυτούς που κάνουν ταινίες. Είναι οι μόνοι που παρουσιάζουν σκηνοθέτες τέτοιων πραγμάτων. Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος γαμημένος δανδής του Hollywood, ούτε να'χει πεθάνει εκατό χρόνια πριν. Ζητάνε ανθρώπους σημερινούς, εδώ στην Αμερική, να κάνουν ταινίες. Και που δεν μπορούν να τις δείξουν πουθενά αλλού. Είναι υλικό για το οποίο δε θα διαβάσεις πουθενά αλλού.
SLR: Πως βλέπεις τον εαυτό σου σε δέκα χρόνια από σήμερα;
RK: Με βλέπω 48 χρονών να λέω στο εαυτό μου "Να πάρει, πώς θα πείσω τα νέα κορίτσια να κάνουν κάτι τέτοια τώρα". Αν πραγματικά κάνω μια ταινία. Ποιος να ξέρει; Ελπίζω πως είμαι καλλιτέχνης.
SLR: Πώς προέκειψε το σαλόνι του Hustler και οι άλλες σου ανάλογες συνεργασίες με τα περιοδικά;
RK: Όλοι είναι διασυνδεμένοι μεταξύ τους στο εκδοτικό σινάφι. Ο διαχειριστής έκδοσης του Seconds (ροκ περιοδικό με φωτογραφίες του Kern) έβγαζε ένα περιοδικό που λεγόταν Exit. Και με κάλεσε για τις φωτογραφίες. Κανείς δεν εξαφανίζεται. Ας πούμε ο Peter Bagge. Διάβαζα το κωλοέντυπό του από τότε που μετακόμισα στην Νέα Υόρκη. Ήταν σε τόσα διαφορετικά περιοδικά. Δεν χάνονται ποτέ διαρκώς μετακινούνται. Αν είσαι νέος και κάνεις κάτι με τον εκδότη του fanzine σου και μοιάζει σα να το πηγαίνει κάπου, κι οι περισσότεροι κάπου το πάνε, τότε δεν πρόκειται να πεθάνει εκτός κι αν είναι τζάνκι, θα τόνε δεις σε δυο χρόνια στο Spin - κι αυτό το κύκλωμα απλά μεγαλώνει. Αυτό είναι το ωραίο στον underground χώρο, σ'ότι είναι underground θα είσαι μέσα, απλά μπαίνεις στη δομή του χώρου και δε χάνεσαι ποτέ. Αν είναι εντάξει τύποι εξ αρχής ή οι ιδέες τους είναι πολύ αβάν-γκαρντ, το κουβαλάνε αυτό σ' όποιο χώρο και να πάνε ότι κι αν κάνουν. Πήγα στο Hustler γιατί ήξερα τον εκδότη. Τέσσερα χρόνια πριν ήτανε φαν του Fingered. Κι αυτό τον έφερε σε μένα. Βλέπω κάποιον άλλο τύπο, τον Eugene Robinson, πού έγραφε άρθρα στο Hustler, τον γνώρισα μέσω της Lydia. Είναι μπράβος στα κλαμπ. Έγραφε άρθρα για το πως να δείρετε κάποιον για λεφτά, ήξερε καλά για τι μιλούσε. Τον ξέρω κάπου δυο χρόνια, είναι ακόμη στα πράγματα. Μπορεί επίσης να παίξει στην ταινία μου με την Lydia. Αν οι άνθρωποι αυτά δε στραπατσαριστούν για τα καλά μένουν στα πράγματα για πάντα.
SLR: Έχεις κάποια σεναριακή ιδέα γι' αυτό το φιλμ;
RK: Έχει να κάνει με αιμομιξία και με στοιχήματα αγώνων κούρσας. Και οι πάντες γαμάνε τους πάντες. Ο Eugene είναι μαύρος μπάτσος και η Lydia είναι η στοιχηματζού κι αυτή που τον βασανίζει αδυσώπητα.
SLR: Αφού θα'σαι καλλιτέχνης σε δέκα χρόνια, έχεις να κάνεις κάποια δήλωση;
RK: Ως καλλιτέχνης; Αυτό θά'ναι που θα μου στερήσει την καλλιτεχνία. Τέλος πάντων ναι, όλες τις γυναίκες θά'πρεπε να τις μπατσίσουν στα κωλομέρια! (ακολουθεί άγριο, τραχύ γέλιο).
SLR: Σ'ευχαριστούμε, Richard Kern! (tape off)
RK: Σίγουρα θα μπλέξω μ'αυτό που είπα.
