Σινέ-MiC
Στις παλιές ταινίες συνήθως όλα τελείωναν καλά με έναν γάμο. Στην νέα ...ισπανόφωνη ταινία Ιρανού Οσκαρούχου, συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο...
Η νέα ταινία του ιρανού οτέρ μου θυμίζει την παροιμία που λέει ότι: όποιος κλέβει αμαρτάνει μια φορά, όποιος υποπτεύεται [χωρίς να ξέρει ποιος τον έκλεψε] αμαρτάνει χίλιες. Ο τίτλος της ταινίας παραπέμπει σε άλλη λαϊκή ρήση: ο κόσμος το ’χει τούμπανο...
Το πρωτότυπο του θέματος είναι ότι έχει ιβηρικό και λατινοαμερικάνικο άρωμα, διαδραματίζεται δε στην Καταλονία. Η Λάουρα [Penélope Cruz] επιστρέφει από το Μπουένος Άιρες στο γενέθλιο χωριό μαζί με τα δυο της παιδιά για να παραστεί στους γάμους της ανιψιάς της. Εκεί, εκτός από τους κοντινούς συγγενείς, θα συναντήσει και την παλιά της αγάπη, τον Πάκο [Javier Bardem], κάποτε ταπεινό κολίγα αλλά τώρα δυναμικό οινοπαραγωγό. Τη βραδιά του γάμου κόβεται το ρεύμα στο χωριό και τότε εξαφανίζεται η ατίθαση και τσαχπίνα κόρη της. Αυτό περιπλέκει κι άλλο την ήδη διαπλεκόμενη σχέση των καλεσμένων, προκαλεί την έλευση του συζύγου της, Αλεχάντρο [Ricardo Darín] και την ανάμειξη κάποιου ιδιόρρυθμου αναλυτή, που μου φέρνει στον νου τον Σίμωνα τον Μάγο της Ίλντικο Ενιέντι.
Το πρωταγωνιστικό τρίο πλαισιώνει πλειάδα σπουδαίων ηθοποιών, κυρίως γυναικών: Inma Cuesta [Ματωμένος γάμος], Bárbara Lennie [Η εξομολόγηση της Πέτρα], Elvira Mínguez [Τσε, Με απόκρυψη], Carla Campra [Από στόμα σε στόμα]. Αλλά και ανδρών επιφανών: Eduard Fernández [Το δέρμα που κατοικώ], Ramón Barea [Αγελάδες, Χιονάτη], José Ángel Egido [Δευτέρες με λιακάδα, Άνοιξε τα μάτια], Roger Casamajor [Λαβύρινθος του Πάνα, Μαύρο ψωμί].
Παρόλα τα παραπάνω εξαίρετα συστατικά και το μεσογειακό ανάπτυγμα αλά Γκόσφορντ Παρκ του Όλτμαν, νιώθω κάπως μετέωρος. Δεν με συνεπήρε, δεν με σήκωσε, δεν με κράτησε με την πολυπλοκότητά της. Σε κάποιες στιγμές με άφησε αδιάφορο. Αν σκεφτώ το ένδοξο παρελθόν και το βεληνεκές του σκηνοθέτη [Πυροτεχνήματα την Τετάρτη, Σχετικά με την Έλι, Ένας χωρισμός, Παρελθόν, Ο εμποράκος], δύσκολα μπορώ να βρω εδώ σημεία ταύτισης. Ένα διάλειμμα θα το χαρακτήριζα, όχι κακό, αλλά ούτε βήμα παραπέρα. Προτιμώ το διαβολεμένο πάθος του Βίκυ, Κριστίνα, Μπαρτσελόνα.
Βαθμός: επτά [7]