Θέατρο : "ΝΤΑ" του Χιού Λέοναρντ

από το Θέατρο Βασιλάκου

Μετάφραση: Ερρίκος Μπελιές
Σκηνοθεσία: Γιώργος Μιχαλακόπουλος
Σκηνικά: Γιώργος Πάτσας
Κοστούμια : Άννα Μαχαιριανάκη
Φωτισμοί: Νίκος Καβουκίδης

Διανομή ρόλων:
Ντα: Γιώργος Μιχαλακόπουλος,
Μάγκυ: Έρση Μαλικένζου,
Τσάρλι: Παναγιώτης Μπουγιούρης,
κ. Ντραμ: Γιάννης Δεγαϊτης,
κα. Πρυν: Ειρήνη Κονίδου,
Όλιβερ: Γιάννης Πολιτάκης,
Κίτρινος κίνδυνος (Μαίρη Τεητ): Ηλεάννα Μπάλα
Τσάρλι νέος: Παναγιώτης Μπενέκος.

Το "Ντα" του ιρλανδού συγγραφέα Χιου Λέοναρντ είναι ένα έργο αυτοβιογραφικό. Ο συγγραφέας θέλησε να καταγράψει με ευαισθησία και αναπόληση τρυφερές στιγμές από τα παιδικά του χρόνια.

Το έργο ξεκινά το Μάιο του 1968 αμέσως μετά την κηδεία του Ντα (υποκοριστικό του αγγλοσαξονικού daddy). Ο Τσάρλι ένας διακεκριμένος συγγραφέας και γιος του Ντα θα επιστρέψει με αφορμή την κηδεία του θετού του πατέρα, στο πατρικό του κι εκεί ξεκαθαρίζοντας πράγματα, θα του ρθουν μνήμες από την παιδική του ηλικία. Αρχίζει τότε να ξεδιπλώνεται μπροστά του ο τρυφερός παιδικός του βίος κι η σχέση του με τον πατέρα του που τον στιγμάτισε στην υπόλοιπη ζωή του. Τότε θα δοκιμαστεί, συνειδητοποιώντας πως οι αναμνήσεις του δεν πρέπει να παραμείνουν κλειδωμένες σε χρονοντούλαπο, αλλά αξίζει να τον ακολουθούν για πάντα...

Το έργο είναι ένα συγγραφικό δίδαγμα που αποδεικνύει πως μπορούν να γραφτούν κι αριστουργήματα χρησιμοποιώντας μόνο βασικά συστατικά συγγραφικής μανιέρας, χωρίς φληναφήματα και προκλήσεις, χωρίς καλλωπισμούς και σκηνοθετικές μαγγανείες. Είναι ένα έργο που μοσχοβολάει ζωή, απλότητα, τρυφεράδα, χιούμορ, ήθος, διαχρονικότητα.

Ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος σκηνοθετεί εμπύρετες στιγμές ζωής με πίστη, προσήλωση κι αγάπη, δουλεύει με όλο το θίασο χωρίς να "καπελώνει" κανέναν. Παρακολουθεί όλα τα δραματικά σημεία του έργου και κορυφώνει τα χιουμοριστικά, πυροδοτεί εντάσεις, ξεσκεπάζει την απλότητα με τρόπο που γοητεύει, διεπόμενος πάντα από "δημιουργική οργίλη".

Η ερμηνεία του Μιχαλακόπουλου παραπέμπει σε "αισθητική μετεικάσματος", όπου συντίθεται το γλωσσικό ρείθρο με την παύση, η κίνηση με τον αυτοσχεδιασμό, ο θεατής αιχμαλωτίζεται από αυτό το οπτικό-ακουστικό απάνθισμα υποκριτικής ουσίας, χωνεύοντας τη μία μέσα στην άλλη τις πόζες του. Είναι ηθοποιός υψίστης αισθητικής, χωρίς ίχνος βεντετισμού, με τεχνική ρωμαλέα που προϋποθέτει όχι μόνο πείρα, αλλά εξαντλητική άσκηση, συνταιριασμένο επαγγελματισμό. Ένας θεατρίνος που υπενθυμίζει ακόμη και στις μέρες μας, πως το θέατρο μπορεί να υπάρξει και μόνο με την παρουσία ενός ηθοποιού (αν εξαιρέσει κανείς τη συνάθροιση του κοινού), μια "απήνη ταλέντου", όπου ποτέ δεν είναι αρκετή μία φορά για να τον απολαύσει κανείς στην ίδια παράσταση που ανεβάζει σε μία θεατρική σεζόν. Το 1999-2001 όταν ανέβασε το έργο του Jeff Baron "κάθε Πέμπτη κύριε Γκριν" πήγα τρεις φορές να δω την παράσταση και τις τρεις κατάφερε να ξεδιπλώσει μια διαφορετική αισθητική με τους αυτοσχεδιασμούς του!

Η Ε. Μαλικένζου με ερμηνευτική δύναμη στάθηκε στο πλευρό του Γ. Μιχαλακόπουλου σύνθεση ζεύγους που είχε επιλέξει ο ίδιος και στο "Θάνατο του εμποράκου". Ο Γ. Δεγαϊτης σεμνός, σίγουρος και καλοκουρντισμένος στο ρόλο του κ. Ντραμ, διαθέτει άλλωστε εφόδια στην υποκριτική του φαρέτρα. Ο Παναγιώτης Μπουγιούρης ως νέος ηθοποιός δεν κατάφερε να καλύψει και να αντεπεξέλθει στους "εμβόλιμους αιφνιδιασμούς" που δεχόταν από το Γ. Μιχαλακόπουλο, πάραυτα όμως, υπήρξε μία αξιοπρεπής φιγούρα. Ο μικρός Παναγιώτης Μπενέκος κατάφερε να πείσει και να βγάλει ασπροπρόσωπο το Γ. Μιχαλακόπουλο γι αυτή του την επιλογή στο ρόλο του νεαρού Τσάρλι.
Τα σκηνικά του Πάτσα δε χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις, δημιουργεί πάντα το χώρο και το χρόνο με μοναδική άνεση. Οι φωτισμοί του Νίκου Καβουκίδη ήταν υποβλητικοί, δημιουργώντας την απαιτούμενη ατμόσφαιρα στην παράσταση.

Το "Ντα" είναι ένα έργο και μία παράσταση που δε μπορεί να αφήσει αδιάφορο κανέναν. Αξίζει να τη δείτε και πάνω από μία φορά!