Βασίλης Τσιβιλίκας: άνθρωπε φιλοσόφησε...
... λίγο και συλλογίσου, και μην την κάνεις δύσκολη άνθρωπε τη, άνθρωπε τη ζωή σου!
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη μεσούσης της Κατοχής [1942] από μεσοαστική οικογένεια, πρωτότοκος και μοναχογιός. Όντας κολεγιόπαις ένιωσε τα πρώτα σκιρτήματα περί ηθοποιίας στη θεατρική ομάδα του κολεγίου. Παράτησε την Αγγλική Φιλολογία για το σανίδι αλλά απέτυχε να εισαχθεί στη Σχολή του Θεάτρου Τέχνης αν και ο Κουν τον κάλεσε αργότερα [1968] αφού κατάλαβε το ταλέντο του [με τους Όρνιθες στο Λονδίνο]. Σπούδασε Υποκριτική με τον Πέλο Κατσέλη [1965] και αμέσως έκανε ντεμπούτο [1966] στο Θέατρο Νέας Ιωνίας του Γιώργου Μιχαηλίδη.
Η πορεία του στο παλκοσένικο παρέμεινε αδιάλειπτη μέχρι και σήμερα, 29 Φεβρουαρίου, που προδόθηκε από την καρδιά του. Δούλευε ασταμάτητα είτε ως απλός συντελεστής είτε ως θιασάρχης, διασκευαστής, σκηνοθέτης, μουσικός επιμελητής και θεατρικός παραγωγός. Την Θεσσαλονίκη δεν την ξεχνούσε ποτέ στις περιοδείες του. Επιγραμματικά αναφέρω συνεργασίες με Λαμπέτη, Αλεξανδράκη-Γαληνέα, Καρέζη-Καζάκου, Βαλάκου, Κωνσταντάρα, Γιούλη, Λάσκαρη, Βουγιουκλάκη, Βουτσά-Μουστάκα-Χρονοπούλου, Κλυνν, Κωνσταντίνου σε έργα κλασικών [Μπέρναρ Σο, Αρμπούζοφ, Σάιμον, Κούνεϊ, Σακελλάριου, Μολιέρου, Φεϊντό], μιούζικαλ, επιθεωρήσεις, σύγχρονες κωμωδίες και δράματα.
Στον κινηματογράφο έκανε γρήγορο αλλά χαρακτηριστικό πέρασμα ως χίπης [Η θεία μου η χίπισσα], κεκές μεσάζων [Ο κατεργάρης], μάνατζερ [Η Ρένα είναι οφ-σάιντ], φωτογράφος [Ο μάγκας με το τρίκυκλο] και σταθμάρχης [Ο κύριος Σταθμάρχης]. Στην τηλεόραση βγήκε με Το Θέατρο της Δευτέρας [1970] και μετά τα σίριαλ βρέθηκε συμπαρουσιαστής με τον Πλέσσα και τον Φέρρη στο Kαλλιτεχνικό Καφενείο [1986-1988].
Γιατί η ζωή σου, άνθρωπε, να ξέρεις είναι λίγη και δεν την έμαθε κανείς την ώρα που θα φύγει... όπως τραγουδάει με τη φωνή του Πάριου συνοδεύοντας τον Κώστα Μεντή στην κωμωδία Ζητείται επειγόντως γαμπρός!
