And the Nobel goes to...
("Κάτι που δεν είναι ιδιαίτερα γνωστό για τον Ντίλαν: εκτός από το ταξίδι που έκανε στο Νιου Τζέρζι για να γνωρίσει τον Γούντι Γκάθρι και να του εκφράσει τον θαυμασμό του, το 1964 εμφανίστηκε στο κατώφλι του ποιητή Καρλ Σάντμπεργκ, ο οποίος είχε αποσυρθεί στη Βόρεια Καρολίνα. "Είσαι ο Καρλ Σάντμπεργκ. Είμαι ο Μπομπ Ντίλαν. Είμαι κι εγώ ποιητής")
Από το βιβλίο "Μια γενιά σε κίνηση" του David Pichaske, εκδόσεις Κουκκίδα, σε μετάφραση Χίλντας Παπαδημητρίου)
Από σήμερα, 13 Οκτωβρίου 2016 είναι και βραβευμένος ποιητής. Με την βούλα κιόλας του Νόμπελ Λογοτεχνίας. Άραγε έτσι θα τον θυμούνται οι επόμενες γενιές; Ως βραβευμένο ποιητή; Θα διαβάζονται οι στίχοι του ερήμην της μουσικής του; Αποτελεί η βράβευση την επισφράγιση της ήττας της γενιάς του '60 και των οραμάτων της; Ή μήπως μια έμμεση δικαίωση της πιο λαϊκής μορφής τέχνης, του τραγουδιού, κάποτε αξεχώριστο ζευγάρι της ποίησης; Η Ιστορία έχει πολλά να απαντήσει και γράψει. Ερήμην ημών και των βραβείων...
[Κρίστιαν Ματίας Τέοντορ Μόμσεν. Μπιέρνστιερνε Μπιέρνσον. Χοσέ Eτσεγαράι ι Eϊθαγίρρε. Τούμας Τράνστρεμερ. Έιβιντ Γιόνσον. Ποιοί είναι όλοι αυτοί; Κάτοχοι του ιδίου βραβείου].
