Default Standard Records: Μια νέα ψηφιακή δισκογραφική στην μουσική εντροπία
Στις 14 Φεβρουαρίου αποφάσισα να ξεκινήσω ένα ακόμα (ψηφιακό) label, την Default Standard Records. Βασισμένο πάνω σε μία σκέψη της δημοκρατικής κυκλοφορίας μουσικής αλλά και μη-μουσικής. Μετά το πρώτο ανοιχτό κάλεσμα σε τρεις αντίστοιχες ομάδες στο Facebook την ημέρα της απόφασης και μια μικρή έρευνα ελαχίστων ονομάτων, ακολούθησε μια εκτενής σειρά κυκλοφοριών. Για την ακρίβεια μέσα σε ένα μήνα (30 μέρες) ετοιμάστηκαν και βγήκαν ψηφιακά 30 ολοκληρωμένες δουλειές αλλά και μεμονωμένα κομμάτια που αποτελούσαν νέες (ή έτσι δηλώθηκαν) συνθέσεις. Μαζί και 10 επανακυκλοφορίες από το πρόσφατο ή πολύ μακρινό παρελθόν (λατρευτή συνήθεια και με την 1tracktape).
Σκοπός της Default Standard Records ήταν (κι ίσως παραμείνει) να δώσει το έναυσμα σε μουσικούς και σχήματα, από το χώρο της noise, non-music, dark ambient, electronic experimental και λοιπά σκηνής να παρουσιάσουν το έργο τους χωρίς κανόνες και περιορισμούς. Αφήνοντας στην άκρη μόνο ακραίες πολιτικές και κοινωνικές απόψεις, φόβους και μίση. Επίσης πίσω από αυτή τη σκέψη και τον πολύωρο κι ημερήσιο κόπο ήταν να αποδείξει σε όλους τους δημιουργούς ότι ακόμα κι αν κανένας δεν πιστεύει σε σένα, αν εσύ πιστεύεις στον εαυτό σου και σ’ αυτό που δημιουργείς, ξεκίνα και κάντο μόνος σου. Δικτυώσου, βρες κοινούς συνοδοιπόρους, παρουσίασε τον εαυτό σου δίπλα σε άλλους ομοίους σου στον τρόπο σκέψης και προβολής. Το πιθανότερο είναι ότι κανένας δεν θα δωρίσει κάτι στο ήδη δωρεάν έργο σου και ακόμα λιγότερο πιθανόν ν’ αγοράσει κάτι ψηφιακά όσο το κοινό παραμένει κάτω από τετραψήφια νούμερα (ναι, είναι όλα αριθμοί που ερμηνεύονται, ακόμα και χωρίς γνώσεις analytics). Έτσι συνέβη και σε αυτή την περίπτωση στον πρώτο μήνα της.
Η ανταπόκριση με αποστολή υλικού όμως ήταν μεγάλη. Την ίδια στιγμή, χωρίς να δημιουργηθούν εγγραφές στο discogs ή πληρωμένες καταχωρήσεις, οι ακόλουθοι στο bandcamp (βασική πλατφόρμα παρουσίασης) ήταν λιγότεροι κι από τους συμμετέχοντες. Ελάχιστοι προώθησαν το ίδιο το έργο τους και ακόμα λιγότεροι ήταν ανοιχτοί σε συνέχεια της επικοινωνίας με το label. Σε ένα χώρο που βρίθει από ονόματα, ψευδώνυμα, ηλεκτρονικές αποστολές υλικού, εκατοντάδες ημερήσιες κυκλοφορίες, ψηφιακό χάος και συνεχή πληροφόρηση, η συνέχεια του καλλιτεχνικού δρόμου πέρα από την ηχητική ολοκλήρωση ήταν μηδαμινή. Ο θόρυβος (noise) έχει ξεπεράσει τον ήχο και την εικόνα και βρίσκεται μπροστά σε κάθε προσπάθεια ενημέρωσης κι επικοινωνίας. Έγιναν post σε ομάδες (πράξη που αγγίζει τα όρια του spam πια), στάλθηκαν μηνύματα σε ανθρώπους σε όλο τον κόσμο που λατρεύουν να ανακαλύπτουν νέους ήχους και δημιουργήθηκαν απλές εστίες πληροφόρησης σε κοινωνικά δίκτυα.
Συμπερασματικά, η Default Standard είναι ακριβώς η ιδέα ότι μπορείς να καταφέρεις ν’ ακουστείς και να κυκλοφορήσεις ένα ολοκληρωμένο έργο, αρκεί να είσαι τίμιος με εσένα, τους ομοίους (στο χώρο της μουσικής και των ιδεών) αλλά και με τον κόσμο ολάκερο. Κάτι που σήμερα παρουσιάζεις ψηφιακά, το πιθανότερο είναι ότι θα βρίσκεται για πολύ καιρό, ίσως περισσότερο απ’ ότι ο καθένας αντέξει, εκεί έξω. Μέσα στο χάος (και τον θόρυβο) της πληροφορίας θα βρίσκεσαι κι εσύ. Κι υπάρχουν πολλοί που διψάνε ν’ ακούσουν κάτι καινούργιο, τόσο από χρονιά ηχογράφησης όσο κι απ’ το έτος πρώτης ακρόασης για τους ίδιους. Είναι μια κοινότητα, που ο ρόλος του ανεξάρτητου μουσικού δεν σταματάει όταν κάνει το τελικό export στο DAW. Κι αυτό αρχίζει από ηχογραφήσεις σε κυλίνδρους πριν από έναν αιώνα και φτάνει στις δουλειές που στηρίζονται σε παραμορφώσεις τυχαίων ηχητικών δειγμάτων λίγο δευτερολέπτων που εξελίσσονται σε ambient αέναα πεδία με μπλε εξώφυλλα (θάλασσας ή ουρανού).
Μετά τον πρώτο μήνα δεν θα υπάρξουν καινούργια ανοιχτά καλέσματα ή προσωπικές προσκλήσεις. Μόνο συζητήσεις κι εναύσματα με ανθρώπους που τυχαίνει να υπάρχει κάποια επικοινωνία. Μακάρι να συνεχίσουν να ξεφυτρώνουν νέα labels με ταυτότητα όχι μόνο ηχητική αλλά και συνεργατική. Ακόμα και στηριγμένα πάνω στην πιο πρωτόλεια ιδέα: αν δεν υπάρχει κάποιος να πιστέψει σε σένα, τότε σου έμεινε μόνο ο εαυτός σου. Κάντο μόνος σου. Αλλά στο καράβι που θα ρίξεις στα φουρτουνιασμένα νερά είναι καλά να’ χεις παρέα. Οπότε κάντο (και) για τους άλλους ταξιδιώτες και θαλασσοδαρμένους. Με τους λίγους που προτάθηκε ή συζητήθηκε η παράλληλη πορεία, τόσο σε τομέα οργανωτικό όσο και επιλογής και διαχείρισης του λογαριασμού, δεν έγινε ποτέ δεύτερη κουβέντα. Περίεργοι καιροί κι ιστορικές επαναλήψεις, θα έλεγε κάποιος που αρέσκεται σε drone ηχοτοπία.
Υπάρχουν ήδη άλλα τόσα νούμερα έτοιμα προς κυκλοφορία. Τα θετικά πρόσημα (ή μάλλον αυτά με το σύμβολο #) πριν τον αριθμό στην Default Standard αποτελούν νέα πονήματα. Τα αρνητικά πρόσημα μπροστά απ’ τον αριθμό της κάθε κυκλοφορίας αφορούν επανακυκλοφορίες που συνήθως έχουν πολύ περισσότερο κόπο έρευνας και εκ νέου παραγωγής ενός παρατημένου ή χαμένου άλμπουμ. Το πείραμα συνεχίζει στα γνώριμα και μοναχικά μονοπάτια. Μακάρι να βρεθούν συνοδοιπόροι, άνθρωποι που θα ζητήσουν την έκπληξη και τη συνεργασία χωρίς απώτερους αφελής σκοπούς. Μόνο για τη σημερινή καταγραφή των ιδεών. Είναι κρίμα ο χρόνος που σπαταλιέται να είναι τόσο λίγος για τη δημιουργία μιας ηχητικής παραγωγής (ελέω software) κι ακόμα λιγότερος για την επικοινωνία μεταξύ μας. Στην τελική, αυτό δεν υπακούει καν στο ματαιόδοξο σχέδιο ή ελπίδα του δημιουργού κάθε μορφής τέχνης.
Αυτή η δημοκρατία του θορύβου είναι άγνωστο πόσο θα συνεχίσει να στέλνει ειδοποιήσεις κάθε μέρα για κάτι καινούργιο. Ο χρόνος είναι μια παράγκα που σε νευριάζει όταν μπαίνει το φως του ήλιου το πρωί αλλά παράλληλα σε γλυκαίνει με τη ζέστη του μετά από μια δύσκολή ή βαρετή νύχτα. Το σίγουρο είναι ότι όσο υπάρχουν άνθρωποι (δήμος) με θέληση να κυβερνήσουν το κράτος, ο θόρυβος κι η μη-μουσική θα ‘ναι εκεί έξω, διαθέσιμα κι ελεύθερα προς ακρόαση. Κι όσο αναφορά την έμπνευση του ονόματος Default Standard… δεν έχει υπάρξει ακόμα φυσική κυκλοφορία σε κονσέρβα εποχής (ατυχής μεταφορά ίσως;) οπότε ερευνήστε το ή ερμηνεύστε το κατά βούληση!
