H ραδιο-φονική συχνότητα της Χίλντας Παπαδημητρίου είναι ήδη στον αέρα

Είναι δυνατόν να υπάρχει και να ζει ανάμεσα μας ένας αστυνόμος ο οποίος να είναι επιρρεπής στα νυχτοπερπατήματα και να έχει για ringtone στο κινητό του το "Good day sunshine" των Beatles; Κι ένας υπαστυνόμος με χόμπι την συλλογή ηλεκτροφώνων, που του αρέσουν οι βόλτες στα βιβλιοπωλεία, ο οποίος μπορεί να συζητήσει για την Blue Note και να βαριέται την ECM (respect!); Και μεταξύ τους ένας άστεγος παλιός ηθοποιός με εμμονή τον Μάκβεθ που ποτέ δεν κατάφερε να παίξει;

Μπορεί επίσης να υπάρχουν ραδιοφωνικοί σταθμοί (προσοχή στην ορθογραφία!) με το πρόγραμμα τους να ανακυκλώνει τα ίδια ξανά και ξανά 50 τραγούδια; Σταθμοί οι οποίοι να μην πληρώνουν ή ακόμη και να εκβιάζουν τους "μαύρους" εργαζόμενους τους; Και οι οποίοι να μπαίνουν σε ύποπτες και σκοτεινές δοσοληψίες για χάρη μιας συχνότητας; Μα, γίνονται τέτοια πράγματα;

Δίπλα σε όλα αυτά... Φυτρώνουν άραγε πλατάνια στο κέντρο της Αθήνας, αυτό που λέμε (ή λέγαμε κάποτε;) εμπορικό; Μπορεί ένα κλαρίνο να φέρει λίγο αέρα από τα ηπειρωτικά βουνά σε έναν άχαρο πεζόδρομο του κέντρου; Υπάρχουν έρημες και ρημαγμένες βιοτεχνίες αντρικών εσωρούχων κι εγκαταλελειμμένα αλλά κομψά νεοκλασικά σπίτια δίπλα σε πανάσχημες πολυκατοικίες, όπου σε κάποιον σκοτεινό ημιόροφο να επιμένει να ζει και να δουλεύει ένας τελευταίος των Μοϊκανών συνταξιούχος ραφτάς (με την ειδική βάση για τις καρφίτσες στο χέρι!). Και υπάρχουν κάπου εκεί δίπλα τζαζ κλαμπ με σνομπ συνοφρυωμένους θαμώνες; Μπαρ όπου όλοι στέκονται με ένα ποτήρι στο χέρι και κανένας δεν κοιτάζει κανέναν; Με σοκολατένιες DJ με soulful feeling και αύρα μοιραίας τσαντλερικής γυναίκας; Υπάρχουν όλα αυτά στην "πραγματική" ζωή μας;

Τα μυθιστορήματα δεν είναι αλήθεια. Δεν είναι όμως και ψέματα...

Η Χίλντα Παπαδημητρίου, η δική μας Χίλντα του MiC, σε αυτό το τρίτο της πλέον βιβλίο, με τον τίτλο "Η συχνότητα του Θανάτου" μας παίρνει από το χέρι για μια βόλτα σε μια οικεία (ίσως όχι και τόσο όμως) αθηναϊκή γεωγραφία, αλλά και σε ένα μικρό(;) ταξίδι στον χρόνο, είμαστε στο 2009, τόσο κοντινό και τόσο μακρινό συγχρόνως, σε μια μελαγχολική μετα-δεκεμβριανή Αθήνα όπου σαν να νιώθεις στον κρύο αέρα που κατεβαίνει από το Σύνταγμα και την Ομόνοια τα ψυχανεμίσματα όσων μέλλει να έρθουν. Αν κρατήσουμε στο χέρι μας το βιβλίο θα διαβάσουμε στο οπισθόφυλλο:

"Το φθινόπωρο του 2009, η λαμπερή βιτρίνα της Αθήνας έχει αρχίσει να σκοτεινιάζει, αλλά οι άνθρωποι συνεχίζουν να δουλεύουν με αφοσίωση, να ερωτεύονται με πάθος, να αγαπούν τη μουσική, να διασκεδάζουν και να... σκοτώνουν. Αυτό θα διαπιστώσει ο αστυνόμος Χάρης Νικολόπουλος όταν κληθεί να εξιχνιάσει τη δολοφονία μιας γυναίκας στις παρυφές του οδού Αθηνάς. Τα στοιχεία θα τον οδηγήσουν στην MP3, μια εταιρεία που ειδικεύεται στη μουσική και τη διασκέδαση. Εκεί θα γνωρίσει τον μικρόκοσμο των ανεξάρτητων ροκ ραδιοφωνικών σταθμών, θα συγκρουστεί με παλιούς γνώριμους και ανθρώπους της νύχτας και θα συναντήσει μια γυναίκα, μοιραία κι επικίνδυνη, σαν ηρωίδα παλιομοδίτικου νουάρ. Κάθε τόσο, στα πόδια του θα μπλέκει ένας εκκεντρικός άστεγος, ο οποίος γνωρίζει πάντοτε περισσότερα απ’ όσα λέει. Ποια φαντάσματα του παρελθόντος καταδιώκουν αυτούς τους διαφορετικούς ανθρώπους; Τι τους φοβίζει και γιατί κρατούν το στόμα τους κλειστό;"

Η χάρη του βιβλίου δεν είναι τόσο (ή μόνο) η σπαζοκεφαλιά του "ποιος το έκανε", το αστυνομικό μυστήριο που χτίζεται σελίδα τη σελίδα (και σε κάνει και να τις γυρνάς με ολοένα αυξανόμενη ταχύτητα). Και είναι πλέον κοινός τόπος να σημειώσουμε ότι το σύγχρονο αστυνομικό μυθιστόρημα έχει γίνει κάτι σαν ένα κοινωνικό θερμόμετρο της εποχής, η αφορμή να μιλήσεις για όλα όσα συμβαίνουν τριγύρω. Πέραν αυτών, η "Συχνότητα του Θανάτου" είναι στην ουσία της ένα βιβλίο για την μουσική. Όχι τόσο (ή μόνο) ως κλείσιμο του ματιού στους γνώστες και στους ρέκτες μουσικόφιλους, αυτή την τόσο ιδιαίτερη πανίδα που αποτέλεσε τον πρωταγωνιστή και στα δύο προηγούμενα βιβλία της, το "Για μια χούφτα βινύλια" και το "Έχουνε όλοι κακούς σκοπούς". Αλλά η μουσική ως βίωμα, ως αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας, για όλους εμάς και εσάς, που πιστεύουμε και πιστεύετε ότι είναι (σχεδόν) τόσο σοβαρή και "πραγματική" όσο και η ίδια η ζωή...

(Και λέτε λοιπόν την επόμενη φορά που θα βρεθώ νύχτα στην Μιλτιάδου ή την Πολυκλείτου, κόκαλο ίσως (ίσως λέμε!) μετά μια σκληρή ποτοποσία σε κάποιο από τα μπαρ αυτά του κέντρου, να σκιαχτώ από τα βήματα που θα αντηχήσουν πίσω μου;)

Το βιβλίο κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία (τα καλά που λέγανε και παλιά) ήδη από τις 5 Δεκεμβρίου με την ετικέτα των εκδόσεων ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ.

Η παρουσίασή του θα γίνει την Τρίτη στις 13 Δεκεμβρίου στις 19.30 μ.μ στο Polis Art Café (Πεσμαζόγλου 5, Αίθριο Στοάς Βιβλίου, Αθήνα). Για το βιβλίο θα μιλήσουν η Θάλεια Καραμολέγκου, δημοσιογράφος και ραδιοφωνική παραγωγός και ο Γιώργος Μουχταρίδης, δημοσιογράφος-μουσικός παραγωγός. Θα ακολουθήσει μουσικό live με την Εύη Χασαπίδου-Watson και τον Robert Sin (και ίσως και καμιά άλλη ακόμη έκπληξη, ποιος ξέρει;).