Η αποχώρηση ενός δισκοπώλη: Πέρα από το garage και την ψυχεδέλεια

Η αποχώρηση του Νίκου Κοντογούρη από τα δρώμενα της πώλησης δίσκων έχει το δικό της συγκινησιακό φορτίο, όχι για κάποιον hipster λόγο ο οποίος συνδέεται με την άνοδο του βινυλίου (το κατεξοχήν αντικείμενο πώλησης στο Art Nouveau) αλλά με την ίδια την προσωπικότητα του εν λόγω ανθρώπου. Και αυτό διότι ο Κοντογούρης ο οποίος θα ακολουθήσει τη συνταξιοδοτική οδό μετά από 35 συναπτά έτη λειτουργίας του προαναφερθέντος αθηναϊκού δισκοπωλείου (και στις δύο διευθύνσεις, Σολωμού και Αραχώβης), έχει ενδυθεί τον ρόλο μεταφορέα γνώσης πολύ πιο πέρα από τον απλό ρόλο του μεταπράτη που μεγάλο μέρος στο συγκεκριμένο επάγγελμα έχει.

Ο Κοντογούρης πέρα από αρθρογράφος, συλλέκτης αλλά και λειτουργός της βραχύβιας μεν, σημαντικής για πολλούς λόγους δισκογραφικής έκφανσης του δισκοπωλείου, έχει υπάρξει μέντορας (και ας σιχαίνεται αυτό τον όρο) τουλάχιστον δύο γενιών ακροατών. Η βαθιά και ουσιαστική, εγκυκλοπαιδική και σημειολογική, γνώση του κώδικα που αφορά το rock τον έχει καταστήσει στα μάτια των αγοραστών και συλλεκτών όχι απλά τον λειτουργό ενός δισκοπωλείου, αλλά παράλληλα και έναν ενδιαφέροντα και με εντελώς προσωπικές απόψεις συζητητή.

Το Art Nouveau υπήρξε σαφώς κάτι παραπάνω από τους λεγόμενους ναούς της garage και ψυχεδελικής κουλτούρας του δίσκου.