Κυκλοφορία: Van der Graaf Generator “Do Not Disturb”
Μπορεί ο Peter Hammill να τραγουδά στο ξεκίνημα του “(Oh No I Must Have Said) Yes” ότι δε θέλει πια να μιλά για το παρελθόν, αλλά στο δέκατο τρίτο στούντιο άλμπουμ τους οι Van der Graaf Generator -ευτυχώς- δε φαίνονται να υιοθετούν κάτι τέτοιο ως προς τη μουσική. Ο δίσκος, που θα κυκλοφορήσει από την Esoteric Recordings στις 30 Σεπτεμβρίου, σε αντίθεση με το “ALT” δεν περιέχει μόνο ορχηστρικά τραγούδια και αρκετούς αυτοσχεδιασμούς, αλλά ενισχύεται σημαντικά από τους αξεπέραστους στίχους του Hammill.
Όπως είναι αναμενόμενο, η παρούσα σύνθεση του γκρουπ, εκτός του Peter, περιλαμβάνει τους Hugh Banton και Guy Evans. Με τη μορφή αυτή οι Van der Graaf Generator παίζουν εδώ και μια δεκαετία, με το “Do Not Disturb” να είναι το τρίτο τους άλμπουμ. Η ηχογράφησή του έγινε στο δικό τους στούντιο με τον παλιό παραδοσιακό τρόπο, που προϋποθέτει πολλές πρόβες, κατάτμηση των συνθέσεων σε μέρη και «αρμολόγησή» τους με αρκετό overdubbing, ενώ το mastering έγινε στα στούντιο Abbey Road.
Το τελικό αποτέλεσμα είναι αντάξιο των προσδοκιών. Το “Do Not Disturb”, αν μη τι άλλο, είναι ό,τι καλύτερο κυκλοφόρησαν μετά το “Present”. Είναι δεμένο, πότε δυνατό και πότε ήπιο, αλλά και πιο ευθυγραμμισμένο με το παρελθόν. Κατά τη γνώμη μου, μια καταξιωμένη μπάντα όπως οι Van der Graaf Generator, οι οποίοι έχουν επιπρόσθετη την ευχή και κατάρα να βαρύνονται από τη μεγαλειώδη προσωπική καριέρα του Peter Hammill, δεν έχουν πολλαπλές επιλογές. Είναι «υποχρεωμένοι» να κάνουν, εφόσον έχουν την έμπνευση να εξακολουθήσουν αξιοπρεπώς, αυτό ακριβώς που γνωρίζουν καλά. Και εν προκειμένω το κάνουν. Δε νομίζω ότι υπάρχουν κάποιοι που θα ακούσουν το νέο τους δίσκο, για να διαπιστώσουν πόσο καινοτόμοι μπορούν να (ρισκάρουν να) είναι ύστερα από τόσα χρόνια. Άλλωστε, κάτι τέτοιο θα ήταν πλέον εκ μέρους τους σχεδόν ανώριμο, τουλάχιστον αν το έκαναν με την ίδια ονομασία.
Οι ένδοξες μέρες του “The Least We Can Do Is Wave To Each Other” και του “Pawn Hearts” μοιάζουν να κρυφοκοιτάζουν μέσα από τα “Alfa Berlina”, “Aloft” και “Almost The Words”, ενώ το “Room 1210” μας μεταφέρει διακριτικά στο αξεπέραστο “Over”. Στις πιο απολογητικές στιγμές εντάσσονται τα “Brought To Book” και “Go”, με το ολιγόλεπτο ορχηστρικό “Shikata Ga Nai” να κάνει τη διαφορά λόγω της «ενσωμάτωσης» στοιχείων από τους Tindersticks στο ύφος του “The Fall Of The House Of Usher”. Το δυνατό “Forever Falling” μας προετοιμάζει για το “(Oh No I Must Have Said) Yes”, που αποτελεί επιτομή του progressive ήχου με χαμηλά περάσματα, αυτοσχεδιασμούς και jazz.
Με δίσκους όπως το “Do Not Disturb” η γεννήτρια Van der Graaf αποδεικνύει πως έχει ακόμα αξιόλογα ηλεκτρικά (μουσικά) φορτία.
