Mark E. Smith (1957-2018): Η καλύτερη ηλικία για να πεθάνεις είναι τα 33

Κακοπληρωμένος Βρετανός με προσωπικό στυλ, που γεννήθηκε στα 10, πέθανε στα 20, αναστήθηκε στα 30. Μάρτυρες υποστήριξαν ότι τον άκουσαν να φωνάζει πως είναι ο Robertson Speedo, ο Damo Suzuki, γάλλος πρίγκιπας, η κόρη του Muzorewi, ότι έχει ένα Gandhi μέσα του. Δεν γνωρίζει τι είναι η ρομαντική αγάπη. Μια φορά παρασύρθηκε και τραγούδησε «μωρό μου, γύρνα σε μένα», και το μετάνιωσε πικρά. Απ’ τις απολαύσεις των γυναικείων καμπυλών, προτιμά ένα ποτήρι κρύο νερό. Τις σπάνιες φορές που τον κυριεύει ο ρομαντισμός, τραγουδάει πως «θα τσεπώσει κάποια δικαιώματα τραγουδιών, πριν πέσει το φεγγάρι». Όταν ακούει ότι τα τραγούδια πρέπει να είναι σα να διαβάζεις ιστορίες αγάπης, απαντά ότι προτιμά τις ιστορίες φρίκης, και γράφει τις δικές του· όπως εκείνη με τον John που γυρίζοντας στο σπίτι, έμαθε ότι πέθαναν τα μωρά του από πνευμονία και η σύζυγος αυτοκτόνησε. Κατά τη γνώμη του, η ζωή θα ’πρεπε να είναι γεμάτη παραδοξότητες, σαν πλούσιος πίνακας, εκείνη όμως αντ’ αυτού χειροτερεύει κάθε μέρα και δεν είναι παρά ένα χαρτομάντιλο μιας χρήσης, μικρή και γεμάτη έγνοιες, ένας ιερός πόλεμος. Έχει απορίες: ποιος φτιάχνει τους ναζί, πώς ξεπερνάς το θάνατο της αίσθησης του χιούμορ σου, γιατί τους ακολουθεί πάντα ο Peter Gabriel; Αν ποτέ καταλήξει σαν τον Bono, υπόσχεται ότι θα αυτοκτονήσει κόβοντας το λαρύγγι του με κουζινομάχαιρο. Αν καταλήξει σαν την Judy Collins, θα το κόψει με τσουγκράνα κήπου. Πιστεύει πως η καλύτερη ηλικία για να πεθάνεις είναι τα 33, όπως και κάθε άλλη. Είναι αισιόδοξος για τις δονήσεις που φυλάκισε στα βινύλια· θα κάνουν τους ανθρώπους να χορεύουν και μετά το θάνατό του. Νιώθει ικανοποίηση για τους φίλους του, που δεν μετρούνται μόνο στα δάχτυλα του ενός χεριού. Άλλοι λόγοι ικανοποίησης: άντεξε ένα χρόνο και μια μέρα απομόνωσης χωρίς σεξ ή δίσκους, έσωσε χίλιες ψυχές ενώ εμείς δεν μπορούμε να σώσουμε ούτε τη δική μας, έγραψε ένα τραγούδι εννοιολογικά αλά Bowie. Στους στίχους του χρησιμοποιεί χωρίς φόβο τις λέξεις (Βεντσεσλάβος, χομπγκόμπλιν, ψωρίαση, σκαντζόχοιρος) αλλά και τις μάρκες (Clearasil, Weetabix, Alka-Seltzer, Audi). Τα τραγούδια του φιλοξενούν περισσότερο κόσμο κι απ’ τα garden party του Salvador Dali: Σωσίες του Bowie, τον αδερφό του Rasputin, τον νεόνυμφο Cary Grant, τον Carl Lewis, τον Λόρδο Βύρωνα. Εκφράζει την ευγνωμοσύνη του στις επιρροές και σε όσους τον στηρίζουν, αλλά για τους δίσκους του απαιτεί να τον πληρώνουν. Έχει καταλήξει ότι η Βρετανία τού ανήκει, ότι οι ευτυχισμένες αναμνήσεις αφήνουν πικρή γεύση, ότι υπάρχει ένα φάντασμα στο σπίτι του. Α, ναι. Τις συζύγους στην εμμηνόπαυση, λέει, είναι δύσκολο να τις χειριστείς. Δε βρίσκει λόγια, υποτίθεται, αλλά έγραψε στίχους για πεντακόσια τραγούδια. Περιγράφει τους συντρόφους του ως βόρεια λευκά σκουπίδια που βγάζουν γλώσσα, ζουν στη γειτονιά του απείρου, έχουν ανακαλύψει την επανάληψη στη μουσική και δεν θα την αφήσουν. Προτιμά την εξαμελή σύνθεση, αλλά όπως και στα ζάρια, καλές είναι και οι πεντάρες.