Μία... δύο ...σαρανταοχτώ.... πολλές σιωπές

Κάποτε υπήρξε ένα συγκρότημα με το παράξενο όνομα Χωρίς Περιδέραιο. Είχαν στίχους φευγάτους, σχεδόν σουρεαλιστικούς, που έλεγαν πολλά (ή και τίποτα), είχαν και χιούμορ και πρωτοτυπία, επέτρεπαν στη Νορβηγία να κατέβει στη Μεσόγειο, στην γρίπη να πάρει χρώμα και στους κάμπους της Αθήνας να απεργούν, διέφεραν από τον συνήθη αγέλαστο προβληματισμό του ροκ που επιπλέον δεν σήκωνε πολλά-πολλά ηλεκτρονικά τότε. Μοιραία χλευάστηκαν, ελάχιστοι τους άκουσαν, ακόμη λιγότεροι πήραν τον δίσκο ο οποίος έμεινε σε σκονισμένα ράφια και μετά εξαφανίστηκε, τα περισσότερα αντίτυπα πετάχτηκαν σε έναν γκρεμό κάπου έξω από ένα χωριό κάπου στην Ηλεία. Το όνομα τους έμεινε σαν μια αξιοπερίεργη υποσημείωση σε ιστορικά αφιερώματα...

Τα χρόνια πέρασαν... Και ήρθε μια άλλη νεότερη γενιά η οποία νοστάλγησε όσα δεν είχε ζήσει ή όσα θα ήθελε να είχε ζήσει, αναζήτησε, ακόμη και εφηύρε παλιούς θρύλους, έψαξε για κειμήλια και θυμητάρια, κι εκείνοι οι πεταμένοι δίσκοι απέκτησαν ξάφνου αδιανόητη χρηματιστηριακή αξία...

Ήταν 14 Μαρτίου του 2014 όταν το συγκρότημα με το παράξενο όνομα Χωρίς Περιδέραιο βρέθηκε ξανά σε μια σκηνή. Με θυμάμαι να στέκω σε μια γωνία, με μια αδιόρατη συγκίνηση που δεν ήθελε να εκδηλωθεί σε επευφημίες και ιαχές, να σκέφτομαι που ήμουν και που είμαι και ότι ποτέ δεν περίμενα να ζήσω μια τέτοια στιγμή. Το ρίγος του χρόνου... Ίσως και αυτός να αισθανόταν κάπως έτσι, μια ήσυχη μορφή με ντροπαλή ευγένεια πίσω από τα πλήκτρα και τους στίχους, με μια συγκινητικά αμήχανη απλότητα. Καμία σχέση με ετεροχρονισμένους ροκ ήρωες διψασμένους για μαραμένες δάφνες. Νομίζω κάπως έτσι είναι οι δικοί μας "ήρωες"...

Τουλάχιστον πρόλαβε και το έζησε και το ζήσαμε...

Στη μνήμη του Νίκου Αγγελή