Νeil Diamond: Ένας αδάμας πωλήθηκε (αλλά όχι έναντι πινακίου φακής)

Άλλος ένας που ακολουθεί την τάση που παρατηρείται τον τελευταίο καιρό με ονόματα από το πάνω δώμα του δισκογραφικού οικοδομήματος να πωλούν τα δικαιώματα αλλά και τα master των ηχογραφήσεων τους σε μεγάλες εταιρείες. Ο Neil Diamond έκανε συμβόλαιο με την Universal Music Group με οικονομικούς όρους οι οποίοι δεν έγιναν γνωστοί (σε αντίθεση με την παρόμοια περίπτωση του Sting του οποίου τα δικαιώματα της solo αλλά και της εν Police πορείας του πωλήθηκαν αντί των 250 εκατομμυρίων δολαρίων στην Warner).

O Diamond παραχωρεί επίσης 110 ακυκλοφόρητα τραγούδια του, έναν ολοκληρωμένο δίσκο και video υλικό από το προσωπικό του αρχείο. Παράλληλα η οποιαδήποτε νέα κυκλοφορία του θα είναι πια υπό τη σκέπη της Universal. Μπορεί στην Ελλάδα ο εν λόγω συνθέτης και αοιδός να θεωρείται υλικό που ανήκει σε μία άλλη εποχή σε επίπεδο επικαιρότητας αλλά αυτό δεν είναι ακριβές. Το back catalogue του Diamond είναι σε σταθερούς ρυθμούς πώλησης όλες αυτές τις δεκαετίες, κάτι που δεν πρέπει να ξενίζει ως γεγονός από τη στιγμή που σε αυτόν περιλαμβάνονται ανθεμικά τραγούδια όπως το ξεσηκωτικό στα πικάπ του 1970 "Cracklin’ Rosie", το αυτοβιογραφικής χροιάς "I Am… I Said" το "Song Sung Blue", το "America" με το οποίο μάλιστα έκανε χρυσή είσοδο στη δεκαετία του ‘80 και φυσικά το “Sweet Caroline”, τραγούδι που δεν λείπει από κανένα karaoke club που σέβεται τον εαυτό του, είτε αυτό βρίσκεται στις Ηνωμένες Πολιτείες είτε στην Ταϊβάν είτε στο Μόναχο. Σωστό επίσης είναι να υποσημειωθεί ότι η αξία του καταλόγου του Νeil Diamond έχει και επιπλέον βαρύτητα λόγω των λίαν επιτυχημένων διασκευών που έχουν γίνει στις συνθέσεις του από καλλιτέχνες ενός ευρύτατου φάσματος όπως οι UB40, ο Johnny Cash, οι HIM, οι Urge Overkill και φυσικά οι Deep Purple, ενώ στις κορυφαίες επιτυχίες που φέρουν την υπογραφή του παραμένει το "I’m a Believer" που πρωτοηχογράφησαν οι Monkees.

Η κίνηση του Diamond έρχεται να προστεθεί στις ανάλογες που έπραξαν η Stevie Nicks, ο Paul Simon, ο Dylan, ο Springsteen και οι ZZ Top (όπως και το estate του Bowie εσχάτως), κινήσεις που ερμηνεύονται από πολλούς αναλυτές της αγοράς ως ανασφάλεια των μεγάλων ονομάτων αναφορικά με την υπόθεση των δικαιωμάτων χρήσης (όσο και των πνευματικών) λόγω της ρευστής κατάστασης που παρουσιάζεται στις πλατφόρμες ήχου και εικόνας στο Υπερδίκτυο.