Ο Cave περπατά ξανά στα χώματα της Βίβλου

Σε συνεχείς μπελάδες μπλέκει ο Nick Cave με την φετινή περιοδεία του. Αφού δίχασε την Αθήνα, χωρίζοντας την σε μια φυλή η οποία έψαχνε εισιτήριο με κάθε μέσο για να δει τον "θεό" και σε εκείνη που τον είχε αποκηρύξει μετά το "...." (συμπληρώστε δίσκο/χρονολογία κατά βούληση), νέες κόντρες έχουν ξεσπάσει τώρα με αφορμή τις επίσης soldout συναυλίες του στο Τελ Αβίβ, στις 19 & 20 του Νοέμβρη, τις πρώτες του στη χώρα μετά από 20 ολόκληρα χρόνια.

Το γεγονός αυτό τον έφερε σε ευθεία αντιπαράθεση με το κίνημα Καλλιτέχνες για την Παλαιστίνη, και κυρίως με τον Brian Eno και τον Roger Waters, οι οποίοι σε λιγότερο ή περισσότερο δηκτικές τοποθετήσεις τους (βλέπε εδώ για τα πλήρη κείμενα) καταφέρθηκαν εναντίον της επιλογής του Νικόλα να σπάσει το άτυπο καλλιτεχνικό μποϋκοτάζ εναντίον του Ισραήλ και της πολιτικής τύπου απαρτχάιντ που ασκεί εδώ και δεκαετίες ενάντια στον παλαιστινιακό λαό (o Waters βέβαια είχε παίξει το 2006 στο Ισραήλ, προφανώς θα ήταν άλλες οι συνθήκες τότε).

"Τελικά είναι δύο οι λόγοι για τους οποίους βρίσκομαι εδώ" δήλωσε στην συνέντευξη τύπου ο Cave, "ο ένας είναι ότι αγαπώ το Ισραήλ και τους ανθρώπους της χώρας (Σ.τ.Σ: τόσες βιβλικές αναφορές έχει στους στίχους του άλλωστε), και ο δεύτερος είναι για να εναντιωθώ σε οποιονδήποτε προσπαθεί να λογοκρίνει και να φιμώσει μουσικούς".

Δύσκολο και ακανθώδες το ζήτημα όπως και να 'χει, το οποίο στην ουσία του ανάγεται στο κατά πόσο η όποια καλλιτεχνική δημιουργία/παρουσία (μπορεί να/πρέπει να) έχει και πολιτική παρεμβατική ικανότητα, έστω και σε ένα συμβολικό επίπεδο, ή αν οφείλει να την υπερβαίνει ή να κρατάει αποστάσεις. Οι επιλογές και οι κρίσεις είναι πάντοτε προσωπικές...