Συναυλίες όπως παλιά;

Θα μπορούσε να είναι ένα προϊόν της ...ΑΜΑΝ teleshopping (για όσους θυμάστε αυτήν την ενίοτε κιτς, ενίοτε απολαυστική και ευρηματική, ενίοτε σαχλαμάρικη ρουμπρίκα της παλιάς σατιρικής εκπομπής). Και η "διαφήμιση" να πήγαινε κάπως έτσι:

Επιτέλους η μεγάλη μέρα ήρθε. Σήμερα είναι η συναυλία που περιμένατε τόσον καιρό, το εισιτήριο της οποίας είχατε σπεύσει να το προμηθευτείτε από την πρώτη-πρώτη κιόλας μέρα, στο ενδιάμεσο μετράγατε τις μέρες μία-μία, ξανακούσατε όλη τη δισκογραφία του αγαπημένου καλλιτέχνη, είσαστε έτσι απόλυτα πανέτοιμοι γι' απόψε. Και δεν θα αφήσετε τίποτα να σας χαλάσει! Τίίποτα;; Μην είστε τόσο σίγουροι! Πόσες φορές δεν ήσασταν στο όριο της συγκίνησης και της ψυχικής μέθεξης, την ώρα που ο καλλιτέχνης είχε ρίξει τους τόνους και κατέθετε ψυχή στην σκηνή, ξάφνου δεν ακούστηκε δίπλα σας φωνή οξεία και μεγάλη "έλα μαρή, ναι στους Τάδε είμαστε! Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο γαμάτα είναι! Ναι, κρίμα που δεν ήρθες ρε. Τιιι; Τι έγινε με τον Νίκο; Χώρισε; Για πες...". Και όταν τολμήσατε να κάνετε παρατήρηση σας ήρθε μια επιθετική απάντηση σε στυλ "σε συναυλία είμαστε, αν θες ησυχία να πας στη εκκλησία (ή στο Μέγαρο)" Και από την άλλη, εντάξει, με τους δίμετρους κρεμανταλάδες ή τις τύπισσες με την πλούσια χαίτη καθ' ύψος ανορθωμένη, κάπως τα έχετε καταφέρει να τα βολέψετε μετά από τόσα χρόνια συναυλιακής προϋπηρεσίας. Τι κάνετε όμως με τους τύπους που κατσικώνονται μπροστά σας, σηκώνουν το χέρι σε γωνία τουλάχιστον 45 μοιρών και κοτσάρουν το ευμέγεθες σμαρτφόουν τους με σκοπό να μην αφήσουν επί σκηνής δρώμενο αβιντεοσκόπητο (και φυσικά αποστάριστο); Και έτσι να καταλήγετε να βλέπετε όλο το λάιβ μέσα από μια οθόνη; Αλλά και τον ίδιο σας τον εαυτό δεν τον πιάνετε ορισμένες στιγμές, ακόμη και με την πιο παραμικρή νύξη βαρεμάρας, να τραβάει το κινητό από την τσέπη και να τσεκάρει μέιλ και τελευταία ποστ, ή μπας και συμβεί κάτι (που σπάνια ή και ποτέ δεν συμβαίνει), ακόμη και ώρα περασμένη νυχτερινή; Έχετε αναρωτηθεί μήπως πάσχετε από ..."Νομοφοβία"; Όχι μην τρομάζετε, δεν είναι κάτι βαρύ, θα ζήσετε. Επίσης δεν είναι ο φόβος των Νόμων ασφαλώς, αλλά όπως το βάφτισαν οι Άγγλοι, η «no-mobile-phone-phobia». Ναι, είναι αυτό ακριβώς το άγχος που σας πιάνει κι εσάς, ακόμη και τις πιο ακατάλληλες ώρες.

Όλοι εσείς λοιπόν, μην στενοχωριέστε και μην απελπίζεστε... Το νέο προϊόν (εντάξει, όχι τόσο νέο, κυκλοφορεί εδώ και 5 χρόνια) της αμερικανικής εταιρίας Yondr είναι εδώ για να σας προστατεύσει από τους επίδοξους ντοκιμαντερίστες αλλά και από τον ίδιο σας τον εαυτό. Πρόκειται ουσιαστικά για ένα σύστημα που θυμίζει αντικλεπτικό μηχανισμό, μια θήκη μέσα στην οποία τοποθετείται το κινητό και ασφαλίζεται με ένα κλιπάκι, το οποίο για να ξανανοίξει χρειάζεται πάλι ειδικό μηχανισμό, παρεχόμενο από τον διοργανωτή της συναυλίας. Μαθαίνουμε ότι ήδη ο Jack White υπέγραψε συμφωνία με την εταιρεία για να χρησιμοποιείται το προϊόν στις συναυλίες, μαζί του πολλοί ακόμη καλλιτέχνες, αλλά από φέτος ακόμη και σχολεία και εκκλησίες!

Τέλος λοιπόν στην ταλαιπωρία και στο σπάσιμο των νεύρων σας. Χαρείτε επιτέλους τα λάιβ όπως τους πρέπει και όπως τα ονειρευόσασταν, νιώστε τις μοναδικές στιγμές όπως κάνατε και τα παλιά καλά χρόνια.

Ένα ακόμη κα-τα-πλη-κτικ-κό προϊόν με σεβασμό στον αναξιοπαθούντα συναυλιάκια οπαδό της μουσικής...