A 4 Bft. Wind Can Hold Them Back

Αν η Ελλάδα δεν ήταν τόσο υπανάπτυκτη σε θέματα πολιτισμού και οι White Stripes, όπως συμβαίνει στον υπόλοιπο πλανήτη, θεωρούνταν κι εδώ ένα mainstream ροκ όνομα είμαι σίγουρος πως αυτές τις μέρες όλα τα μέσα ενημέρωσης θα είχαν ξεσκιστεί να αναπτύσσουν θεωρίες για το τι έγινε στη συναυλία των Stripes.

Σ'αυτή την υποθετική χώρα λοιπόν, ο Νίκος Τσιαμτσίκας θα αναρωτιόταν πώς θα ικανοποιηθούν αυτοί που πήραν εισητήριο και θα γκρίνιαζε για την υψηλή τιμή. Η Χριστίνα Λαμπίρη θα σχολίαζε ότι "η Μεγκ ήταν μια κούκλα και ο Τζακ λαμπερός και απαστράπτων, ένας μετρ του στιλ" και δίπλα ο Θοδωρής Ρακιτζής θα έκανε σχόλιο για το μπούστο της Μεγκ (τι ήταν κι αυτό μέσα σ'όλα, τυφλωθήκαμε). Ο Στέφανος Χίος θα φώναζε "και τι θα γίνει κύριε Τριανταφυλλίδη με τον κοσμάκη που έδωσε τα λεφτά του για να δει τον αγαπημένο του καλλιτέχη;". Ο Άκης Παυλόπουλος θα έφτιαχνε πάνελ με τον Τριανταφυλλίδη, τη Sunny Μπαλτζή, τον Tour Manager των Stripes σε τηλεφωνική επικοινωνία και τη Δέσποινα Γλέζου, θα μιλούσαν ο ένας πάνω στον άλλο και δε θα κατέληγαν πουθενά. Η Όλγα Τρέμη θα συνδεόταν με το Γιώργο Σαραντάκο ο οποίος θα είχε κατασκηνώσει έξω από το νοσοκομείο όπου νοσηλεύεται ο τραυματίας και θα περίμενε ιατρικό ανακοινωθέν. Ο Χατζηνικολάου θα είχε δηλώσεις της Άννας Βίσση για το θέμα. Ο Μητσικώστας θα έβαζε τον Καραμανλή με τον Παπανδρέου να τραγουδάνε το Blue Orchid (οι κειμενογράφοι του Μητσικώστα για την ακρίβεια).

Ευτυχώς (ή δυστυχώς;) ο παραπάνω ντόρος θα γινόταν αυστηρά και μόνο αν είτε ο Jack και η Meg είχαν βγει από το Fame Story είτε υπήρχε οποιαδήποτε σύνδεση του ονόματός τους με τη Δέσποινα Βανδή, τη Μαντόνα, τη 17 Νοέμβρη ή το Γιώργο Νταλάρα. Μέσα στο γενικότερο μαρασμό που ζούμε, έχουμε την τύχη να έχουμε αξιοπρεπέστατα (τουλάχιστον σε επίπεδα κειμένων) μέσα που καλύπτουν εκδηλώσεις σαν την παρούσα. Δεν είμαι σίγουρος αν το κοινό μπορεί να ακολουθήσει με την ίδια αξοπρέπεια, βέβαια. Ούτε είμαι σίγουρος γιατί συνέβη αυτό που συνέβη εκείνο το βράδι.

Τα βασικά, φαντάζομαι, αν δεν είσασταν εκεί τα μάθατε. Μετά τους καλούς Sons & Daughters και τους βαρετούς Coral, ανέβηκε στη σκηνή το duo, μας είπε μερικά κομμάτια, ήταν παραπάνω από εξαιρετικοί, γαμιστεροί (και αν δεν είχε ακολουθήσει ό,τι ακολούθησε θα μιλούσαμε για το αδιαμφισβήτητο live της χρονιάς), διέκοψαν για να κατέβει το πανό από πίσω τους, συνέχισαν για λίγο μέχρι να μας εγκαταλείψουν με δικαιολογία τον τραυματισμό κάποιου από το crew. Ακολούθησαν οι αναμενόμενες καφρίλες και οι διοργανωτές μας υποσχέθηκαν ότι δε θα μείνουμε ανικανοποίητοι. Κι έτσι καταλήξαμε στο G-bar να ακούμε το Seven Nation Army.

Την επόμενη έφτασαν στ'αυτιά μου ανακοινώσεις, φήμες και ανταποκρίσεις τις οποίες δεν είμαι σε θέση να σχολιάσω ούτε θετικά ούτε αρνητικά, γιατί ήμουν πολύ μακρυά την ώρα που αυτά συνέβαιναν. Οπότε έμεινα με ένα περίπου σαραντάλεπτο εξαιρετικού παιξίματος και μια γεύση πίκρας που αυτό δε συνεχίστηκε, που δεν είδαμε το ροκ συγκρότημα του καιρού μας σε όλο του το μεγαλείο. Και που τελικά το Beach Volley δε γέμισε ασφυκτικά ούτε αυτή τη φορά όπως θα ΕΠΡΕΠΕ. Well done, Patti!

Το ποιος φταίει είναι δύσκολο κανείς να πει, οπότε ας αφήσουμε τους αφορισμούς και τις καφρίλες για περιπτώσεις όπου ο δικός μας κώλος βρίσκεται εκεί όπου λαμβάνονται οι αποφάσεις και καίγεται. Και περαστικά στον άνθρωπο που χτύπησε.

Υγ. Πάντως κάτι είχε η μέρα... Ανυπεράσπιστες κορασίδες, μουσικογραφιάδες, Cosmo girls, ο υπογράφων, όλοι παραλληρούσαν το βράδι της Τετάρτης!

[Φωτογραφίες : Άκης Καλλόπουλος]