Party Mic 2010
Αγαπημένο μου ημερολόγιο
Έφτασα με τους φίλους μου κατά τις 10, νωρίς, να μην το παίξω ντίβα όπως πέρσι που έσκασα ένα λεπτό πριν παίξω, χαριεντίστηκα με τους υπόλοιπους, τσέκαρα το μεγάλο μαύρο στέιτζ, ήπια την μπίρα που με κέρασε ο Άρης Καραμπεάζης, συνεννοήθηκα με τον πρόθυμο ηχολήπτη για τον ήχο κι 11 τζαστ, ενώ ήταν όλοι έξω στον πεζόδρομο και μαζευόταν σωρηδόν οι ευτυχείς Πανάθες, άρχισα να παίζω Σκιπ Τζέιμς, Ελ Γκαμπινέτε (τσέκαρα έτσι αν το φρι σιντί του Μικ ήταν όντως γραμμένο και δεν μας δούλεψε ο Ξαγάς που τόχε αναλάβει), Αμάλια Ρουδρίγιες, Γκοντζασούφι, Μπέζναρντ Λέικς, Σμόουκ Φέρις, Γιέλλο, μετά ήρθε πάνω κι ο 3χρονος γιός μου κι έκανε σόου, στέιτζ ντάιβινγκ κτλπ, χάζευαν οι παρευρισκό, καμάρωνα εγώ, έχωνα στη ζούλα και κάνα Φουγκάζι.
Στις 12 και είκοσι παρέδωσα στον Άρη που άρχισε αμέσως τα ροκάκια, Ραμόουνς κλπ, βγήκα έξω στον αέρα, κοσμοσυρροή, μπλα μπλα με Πάνο Πανότα, Λάμπρο Σκουζ, Αντώνη Κλειδουχάκη, Τάσο Κορομηλά, Κώστα Αδαμόπουλο και Χρήστο Αναγνώστου, Νάντια Πούλου και Χίλντα Παπαδημητρίου απαραίτητα, τσουπ κι ο επίσημος φωτογράφος Γιώργος Χαριτίδης, και παράλληλα κατασκοπία τί έπαιζε στο δίπλα μπαρ ο ανταγωνισμός (Τάσος Πατώκος/ Θανάσης Παπαδόπουλος), εκεί ο χώρος, μικρός και σαφώς φιλικότερος, ήταν πίτα, αλλά η μουσική ψιλοχανόταν, ενώ το μαύρο στέιτζ είχε σούπερ ήχο για να πωρώνεται ο ντιτζέι και να μη βαράει ενέσεις που τη βρίσκει μόνος του.
Μετά όλοι του λέγανε τι γαμάτα που έπαιξε, αλλά άντε να τους πιστέψει. Ο Αντώνης Ξαγάς ζέστανε λίγο την ατμόσφαιρα με τα παγερά τευτονικά του ηλεκτρογκόθ, Ντερ Μουσολίνι, το Καλκούτα απαραιτήτως, Σίστερς οφ Μέρσι, αλλά μετά είχε την έμπνευση να μου παραδώσει μιξάροντας το Μπίλυ Τζην με το Κολάιτζα των Ρέζιντεντς.
Μέσα σε λίγα λεπτά συνειδητοποίησα ότι θα έπαιζα για τα καθίσματα, ενώ ο Θάνος Σιόντορος δίπλα μού κλεβε ασύστολα τα κορίτσια. Τελικά, με τη βοήθεια του ηχολήπτη, βγήκε κάτι σαν ηλέκτρο/ ιντάστριαλ σεμινάριο για καμιά δεκαριά βαρεμένα που κράταγαν ευλαβικά σημειώσεις, για το λαό έξω δεν ορκίζομαι. Από παλιά έβαλα Πινκ Ίνταστρυ, Καμπαρέ Βολτέρ, Γουέρλντ Ντομινέισιον Εντερπράιζις, Λένα Πλάτωνος, Γκοντζ, Μποργκεζία, Ες Πε Κα, Χάρντκορπς, Ρομπότικο Ριτζέκτο.
Από φετινά Γκαλάκτικα, Φακ Μπατνς αλλά και Χόουλι Φακ, Μπάλκαν Μπιτ Μποξ, Κρύσταλ Κασλς, Κάπτεν Έιχαμπ, Γκρουβ Αρμέιντα, Ρούμπι Στάινερ, ενώ μόλις και πρόλαβα να παίξω Προφέσορ Κλικ πριν με πετάξει κατά τις 3 και τέταρτο απ' τη σκηνή ο Άρης με το αλαλάζον κοινό του που άρχισε να γεμίζει το μαύρο χώρο με γέλια, φωνές και χορό, ενώ τα τουρλού χιτάκια άλλαζαν με το που έμπαινε το ρεφρέν. Συνειδητοποίησα ότι η ζωή είναι κι αλλού και πήγα δίπλα να κοζάρω Ελεάνα Γαρίνη στο ντεμπούτο ντι τζέι σετ της.
Σκυφτή και μαγκωμένη, με το μάτι στην αντίστροφη μέτρηση και το δάχτυλο στο πλέι, άψογες μίξεις και φαντασία στην εξουσία, σχεδόν συμπάθησα τον Άριελ Πινκ, στην αρχή βέβαια νόμισα πως σχεδόν συμπάθησα τους Άνιμαλ Κολέκτιβ και τρόμαξα, αλλά ευτυχώς δεν ήταν -μάλλον αυτό θα τους μείνει για πάντα απωθημένο, των κωλόπαιδων.
Έξω ο κόσμος είχε πια σκορπίσει. Προσπαθώντας να ξεφύγω από τη Νάντια Πούλου που με σημάδευε ανηλεώς με τα τελευταία εναπομείναντα ρι σιντιά του Μικ, μπούκαρα στο μπλακ στέιτζ όπου ο Ξαγάς σε μπακ 2 μπακ με τον Καραμπέ πρότεινε μεσιέ Κανιμπάλ και λίγο πριν τις 5 έκλεισε με Ρόζα Ροζαλία, ενώ έξω μάζευαν.
Η φάση τελείωσε κατά τις 5μιση όπου η ντιτζέι Ελεάννα, πλέον λυμένη κι ως συνήθως εξωστρεφής, δραματοποιούσε τις ακροτελεύτιες μπαλάντες που έπαιζε πριν τη μαζέψουμε οι πεντέξι που είχαμε απομείνει και φύγουμε. Ξέχασε και κάτι βύσματα. Άστα για του χρόνου, είπαμε.
