Αισιόδοξοι Οιωνοί
H κοσμοσυρροή στο An λίγο πριν την έναρξη του live πακέτου της βραδιάς αντικατόπτριζε, αφενός μιας αίσθηση προσμονής από πλευράς κοινού και αφετέρου την προσπάθεια για κάλυψη μιας ανάγκης που φώναζε για κάτι μεγάλο, το οποίο πέρα απ' το αναμενόμενο buzz που θα δημιουργούσε, θα έβαζε τις βάσεις για μια εν γένει συσπείρωση της πηγής - εγχώριων μουσικών και των αποδεκτών - ακροατών.
Καθώς περνούσα το κατώφλι του δημοφιλούς συναυλιακού κλαμπ των Εξαρχείων με όλα τα παραπάνω στο νου, οι προσδοκίες εξακολούθησαν να με περιτριγυρίζουν, αυτή τη φορά, όμως, με ακατάπαυστο τρόπο. Δέκα λεπτά αργότερα, κι ενώ το ρολόι έδειχνε 10.15 μμ, οι Masturbation Goes Cloud θα παρατάσσονταν σταδιακά στη σκηνή, με σκοπό να ξεδιπλώσουν τις krautrock ηχοδομές τους.
Εν μέσω φύσει και θέσει ψυχεδελικών ηχοχρωμάτων, οι MGC πότε επιδίδονταν σε αποδόμηση των συνθέσεών τους και πότε τις σχηματοποιούσαν προσθέτοντας όλο και περισσότερα συστατικά. Όντας πιστοί στις διδαχές των γερμανικών μουσικών παραδόσεων με τευτονική ακρίβεια και λογική, ενέτειναν συχνά το brainwashing με την υποστήριξη μιας επαναληπτικότητας σε νότες και ρυθμούς. Κιθάρα, εξάχορδο μπάσο, ηλεκτρονικές synth παρεμβολές και ανελέητο drumming, συνέθεταν ένα σκηνικό που εξωτερίκευε περίσσια ενέργεια. Το ακριβοθώρητο motorik και σήμα κατατεθέν των Neu!, στέκεται ως πυλώνας των εγχειρημάτων του τετραμελούς γκρουπ. Μπορεί να μην εντυπωσίασαν με την παρουσίαση ενός set που θα πρέσβευε κάτι φρέσκο, εντούτοις, οι Masturbation Goes Cloud ανέδειξαν τις ιδέες τους καταθέτοντας σε ζωντανή σύνδεση με τους παρευρισκομένους ένα συμπαγές κράμα ρυθμολογικών ξεσπασμάτων και μελωδικών γραμμών.
Ενόσω γέμιζαν ασφυκτικά κι οι τελευταίες γωνιές του An, η πολυπολιτισμική σύμπραξη των Electric Litany βρίσκονταν καθ' οδόν. Αντικρίζοντας ξανά τη φιγούρα Αλέξανδρου Μίαρη και frontman του εν λόγω μουσικού συνόλου, ήμουν πλέον σίγουρος ότι αναδύθηκε απ' τον πυθμένα κάποιας Βιβλικής ιστορίας. Για τη φωνή του δεν έχω παρά να σημειώσω ότι είτε την αφουγκράζεσαι να εξεγείρεται είτε την συναντάς να τρέμει παρουσία ατονίας, συναισθηματικής έντασης, απομόνωσης, θα σου εντυπώνεται μια χροιά απ' τα έγκατα της darkwave πραγματικότητας που είναι πλασμένη για να ψέλνει. Εξ ου κι οι βυζαντινές καταβολές του ύφους των Electric Litany, οι οποίες απλώθηκαν και την περασμένη Παρασκευή, πλησίον των κιθαριστικών post punk και shoegaze αρχιτεκτονικών του ήχου τους, αλλά και των ευδιάκριτων Χατζιδακικών εμμονών.
Ήταν η δεύτερη φορά που παρακολούθησα live τους Electric Litany, η οποία είναι εν τέλει κι η καλύτερη από άποψη εντυπώσεων. Όχι ότι δεν μου κέντρισαν το ενδιαφέρον στην προ οκταμήνου εμφάνισή τους στο Gagarin πλάι στους Κόρε. Ύδρο., μα η απροσδιόριστα εκστατική παράστασή τους στο An δεν πρόκειται να καταχωνιαστεί στη μνήμη. Ως κουαρτέτο επί σκηνής - τρίο στουντιακά - εκτόξευσαν κυριολεκτικά μια μουσική αγαλλίαση, που σου άφηνε φαρδιά πλατιά μια απέραντη αίσθηση πληρότητας. Οι κιθαριστικές αρετές του Μίαρη οικοδομούν ένα υψηλότατο αισθητικά και τεχνικά αποτέλεσμα σε συνδυασμό με τα πετάλια που έχει εμπρός του. Delay, distortion, chorus, είναι μερικά απ' τα εφέ που χειρίζεται εκπληκτικά. Και μην πάει ο νου σας σε performer κιθαρίστες και ποζεράδικες οδούς. Η επαφή του/τους με τον κόσμο εξέπεμπε ειλικρίνεια πάνω απ' όλα και ζεστασιά.
Οτιδήποτε κι αν ερμήνευσαν έτυχε ιδιαίτερων επιδοκιμασιών, πράγμα που έγκειται σε μια ατμόσφαιρα αμιγώς μυσταγωγική, κατανυκτική. Το ντεμπούτο τους How To Be A Child & Win The War αποδόθηκε σχεδόν ολόκληρο, αλλά με περισσότερα αποθέματα εκτονωτικής ενέργειας. Απ' το πιανιστικά ευαίσθητο "Don't Fear The War" μέχρι την απίστευτη επικοινωνία synthesizer-σε συχνότητες organ- και κιθάρας στο "The Dunes" και από το αναμφισβήτητο highlight του δίσκου "Tear" (κάτω από χειροκροτήματα) μέχρι τις riff εξάρσεις του "The Roses Came"... Κρατάμε επίσης και ένα εξαιρετικά δυναμικό νέο κομμάτι ονόματι "Vanish".
Για τους 2L8 ψάχνω, όπως και μερικοί άλλοι συνταξιδιώτες, τις λέξεις για να αποτυπώσω το μεγαλείο τους. Μιας και παρότι πασχίζω, δεν μπορώ να ανακαλύψω τις κατάλληλες, θα πω απλώς ότι ο αναμενόμενος αντίκτυπος των εμφανίσεων τους μεταλλάσετε κάθε φορά κατά την διάρκεια αυτών. Άρα ο χαρακτηρισμός "αναμενόμενος" πάει περίπατο.
Έτσι, οι 2L8 μας αντάμειψαν και πάλι για την συμμετοχή μας στα μουσικά ανεξάρτητα "κοινά", με ένα set γεμάτο εικόνες, κινούμενες εικόνες. Ένα πάζλ που έπαιρνε σάρκα και οστά στο οπτικό πεδίο μας, με τον Κώστα Βοζίκη να μην έχει να αποδείξει τίποτε πια, παρά να συνεχίζει απτόητος να ποτίζει με περίσσια θεατρικότητα τις baroque, κλασικές, καμπαρέ και post rock εκφάνσεις του ταλέντου του. Η αρμάδα των Too Late ήταν ευφάνταστα κεφάτη μέσα απ' τα βαμμένα στα χρώματα της θλίψης προσωπεία της. Κι αυτό το οξύμωρο σχήμα είναι που προσδίδει επιπλέον γοητεία στα δημιουργήματά της.
Μεταξύ των τελευταίων ήρθαμε πρόσωπο με πρόσωπο με τα απανθίσματα της εποχής του παρθενικού ηχογραφήματος τους. Τα "Still Ignoring Me?", "Wings Heat Break Image", "Wounded Animals Smell Funny" και "Angel Cries", ορθώς υπενθύμισαν την σπουδαιότητα της αφετηρίας και πως αυτή μετουσιώθηκε στο απόλυτο concept άλμπουμ He & she, angry enough to keep loving in the Dark Ages. Ακόμα ηχούν στα αυτιά μου, οι κραυγές του theremin της ευρυματικής May Roosevelt, το νταούλι και τα ογκώδη beats των ντραμς που "έσκαγαν" στις ηλεκτρικές εκκενώσεις, οι υπόκωφες κιθάρες και οι έντονες στιγμές αυτών, ο αέναος λυρισμός των βιολιών. Όσο για τις καινούργιες προσθήκες τραγουδιών, κατά πως φαίνεται μας επιφυλάσσουν ένα άκρως επιθυμητό πακτωλό μουσικών εκπλήξεων για το εγγύς μέλλον. Αναμένουμε, λοιπόν.
Φωτογραφίες: 1 Photonio, 2, 5 Παναγιώτης Σταθόπουλος, 3, 4, 6 Zeugolator.
