2ο Kosmos Festival, Μέρα 1η
In the summertime when the weather is high, you can chase up and reach the sky... Ιδανική εποχή για συναυλίες, πόσο μάλλον στο θέατρο των Βράχων το οποίο από άχαρο νταμάρι, έχει μεταμορφωθεί πια σ' ένα φιλικό και καλοκαιρινό στέκι με γρασίδι και δροσιά. Επιπλέον, το θέατρο έχει το σωστό μέγεθος είτε θέλεις να βλέπεις τους μουσικούς όρθιος κοντά στη σκηνή, είτε θέλεις να μείνεις καθισμένος στις κερκίδες. Όπου κι αν βρεθείς, δεν νιώθεις μια απλή μονάδα χαμένη στα πλήθη`οι μουσικοί είναι σε απόσταση επαφής.
Πρώτη μέρα του φεστιβάλ, στις 8.20 ανέβηκαν στη σκηνή οι Staff Benda Bilili και το πανηγύρι ξεκίνησε. Παρότι το θέατρο ήταν μισοάδειο ακόμα, όσοι βρίσκονταν ήδη εκεί τους πλησίασαν μαγεμένοι και παρασυρμένοι από το κέφι και το ρυθμό τους, άρχισαν να χορεύουν. Οι Staff Benda Bilili προέρχονται από την Κινσάσα του Ζαΐρ/Κονγκό, και παίζουν τις κεφάτες ρούμπες - τα άλλως επονομαζόμενα soukous - που έκλεψαν την καρδιά όλων των Αφρικανών από τη δεκαετία του '50 και μετά. Το άλμπουμ Tres Tres Fort των Staff Benda Bilili κυκλοφόρησε από τη βελγική Crammed Discs και υπήρξε η αποκάλυψη της world music για το 2009. [Το γεγονός ότι τα μέλη των SBB είναι παραπληγικοί και άστεγοι μουσικοί του δρόμου, δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Το ταλέντο και το μεταδοτικό κέφι τους δεν σ' αφήνουν να τους λυπηθείς, πόσο μάλλον όταν τους βλέπεις να ξεφαντώνουν χορεύοντας με τα αμαξίδιά τους. Τους πέντε μουσικούς πλαισιώνουν δύο ταλαντούχοι πιτσιρικάδες: ο ένας στα κρουστά, ο άλλος σ' ένα αυτοσχέδιο μουσικό όργανο, φτιαγμένο από μια κονσέρβα και μια χορδή κιθάρας. Το σολάρισμά του θύμιζε Hendrix!
Υ.Γ. Μάθαμε ότι θα δούμε τον Σεπτέμβριο ένα ντοκιμαντέρ για τους SBB - υποθέτω στις Νύχτες Πρεμιέρας).
Ακολούθησαν οι Dub Inc, η γαλλική reggae μπάντα που ανακατεύει το dancehall, το ska και το hip-hop με το αλγερίνικο και μαροκάνικο rai. Και η σκηνή πήρε φωτιά. Οι Dub Inc είναι από τα συγκροτήματα που πρέπει να δει κανείς live - στους δίσκους τους δεν περνάει αυτή η φλόγα και το πάθος που εκφράζουν στη σκηνή. Οι δύο MCs πηγαινοέρχονταν στη σκηνή και ξεσήκωναν τον κόσμο να χορέψει, τα raggamafin φωνητικά τους μπορεί να ήταν σ' ένα patois από γαλλικά, αραβικά και αφρικάνικες διαλέκτους, αλλά το μήνυμα ήταν σαφές: the politics of dance can be revolutionary. Μακάρι να τους ξαναδούμε σύντομα!
Και επιτέλους, στη σκηνή βγήκαν οι Specials. Ένα συγκρότημα που ονειρευόμουν να δω από το 1978-9. Εμφανίστηκαν χωρίς τον Jerry Dummers, αλλά με όλη την υπόλοιπη αρχική σύνθεση. Τώρα, βέβαια, κάπως αλλιώς φανταζόμουν αυτή τη συναυλία. Δεν λέω ότι δεν ήταν καλοί - εξαιρετικοί ήταν, και όλα τα χιτάκια έπαιξαν (Message to you, Rudy - Gangsters - Too Much Too Young κλπ), και όχι μόνο αυτά. Και από τη στιγμή που βγήκε στη σκηνή η horn section, το πράγμα εκτοξεύθηκε. Ο κόσμος ξεσηκώθηκε, και ενθουσιάστηκε, και... και.... και... Αλλά έπαιξαν μόνο 50΄, και δεν βγήκαν για ανκόρ. Στο μπλογκ που γράφει ο Horace Panter στο επίσημο site τους (http://www.thespecials.com/grapevine/?p=273), ισχυρίζεται ότι δεν τους άφησαν οι διοργανωτές επειδή ήταν αργά και υπήρχε πρόβλημα κοινής ησυχίας. Ίσως γι' αυτούς να ήταν μια διεκπεραιωτική συναυλία. Το πιθανότερο είναι ότι οι Dub Inc τους έσβησαν με το κέφι και το πάθος τους.
Συμπέρασμα: ska is not dead. Και άμα το μπολιάσεις με λίγο hip-hop, raggamafin και rai, το μείγμα είναι εκρηκτικό.
