3.000 χιλιόμετρα ζωντανού rock 'n' roll

Το ροκ θέλει ψυχή, ταλέντο, ικανότητα, fun, αλκοόλ και άλλα παρεμφερή. Ρόδα θέλει; Θέλει, γιατί με τα πόδια, δεν έφτασε κανείς στη Μαλακάσα, αλλά και στα υπόλοιπα πιθανά και απίθανα μέρη της Ελλάδας όπου φιλοξενήθηκαν φέτος τραγουδιάρηδες από όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη.

Ετερόκλητο πάρτι, αλλά όχι και Woodstock...
(Manu Chao + Patti Smith + Locomondo, 10 Ιουλίου, Terra Vibe)

Ξεκινώντας ημερολογιακά, από τις 10 Ιουλίου στο "ελληνικό Woodstock" στη Μαλακάσα, το παγκόσμιο ρεκόρ συγκοινωνιολογίας είναι να ξεκινάει ο ένας από τα Γιάννενα για τη Μαλακάσα και να καθυστερεί ο άλλος που έχει τα εισιτήρια και έρχεται από την Αθήνα. Από εκεί που γίνονται οι ουρές δηλαδή. Όσο για το revolution hype που εύκολα συντηρεί το σχήμα Locomondo - Patti Smith - Manu Chao, άλλο τόσο εύκολα αυτό διαλύεται στην πράξη. Χαλαροί οι Locomondo, με στιχάκια που πάνε και παραπέρα από τους μπάφους και το Pro, αλλά λίγη σχέση έχουν με το ska punk του Manu Chao. Χαλαρός και επαναστατημένος αυτός, αλλά οι μέρες των Mano Negra έχουν περάσει ανεπιστρεπτί και μερικές φορές την ίδια συνταγή για όλα τη βαριέται και ο πιο φανατικός οπαδός. Και στη μέση αυτών, η Patti Smith που καμία σχέση δεν είχε με κανέναν από τους δύο. Η εγκεφαλική εκδοχή της επαναστατημένης μελοποιημένης ποίησης, διαφέρει πάρα πολύ από το αντινεοφιλελεύθερο πάρτι και αυτό φάνηκε στη δυναμική του γκρουπ της και της ίδιας. Ελέω καθυστερήσεων, δεν άκουσα όλο το σετ, αλλά το τάμα για τη ζωντανή ακρόαση του πυρηνοκίνητου Rock 'n' roll nigger εκπληρώθηκε. Όσο για τον Manu και τους Radio Bemba Sound System, αναπόφευκτα, το πάρτι ήταν επιτυχημένο γιατί το 90% της πλατείας πήγε εκεί για να ακούσει αυτά που άκουσε. Εκείνοι όμως που το χάρηκαν περισσότερο, είναι όσοι έφεραν πίσω στο μυαλό τους στιγμές άλλης δεκαετίας, όταν ο Gerrard βούτηξε το μικρόφωνο για να τραγουδήσει το Sidi 'h' bibi, σε μια εκτέλεση που σήκωσε σύννεφα σκόνης στο Terra vibe. ΟΚ, revolution rocks, δόθηκε και χώρος για τους ελληνοΖαπατίστας, και το πάρτι δεν θα μπορούσε να αποτύχει.

Με το Μανιφέστο στα decks
(Fun~da~mental, Γεωπονική, 12 Ιουλίου)

Δύο μέρες μετά, το φεστιβάλ της ΚΟΕ στη Γεωπονική, φιλοξενούσε μεταξύ άλλων τους Fun-da-mental. Αν και το κλου όπως κυκλοφόρησε ήταν το dj set των μισών Ojos de Brujo το προηγούμενο βράδυ, εκείνο το Σάββατο του Ιουλίου προμηνυόταν πολεμικό. Οι FDM δεν είναι ό,τι και ό,τι, αφού έχουν μπαρουτοκαπνίσει τα decks εδώ και κοντά 15 χρόνια, με το multi-culti dance molotov κοκτέιλ τους, με τους επιθετικούς στίχους και τις εμπρηστικές δηλώσεις που τους έχουν καταγράψει μαζί με τους Asian Dub Foundation ως λαϊκούς επίτροπους του μουσικού ακτιβισμού στην Αγγλία. Οι κατά διαβατήριο Άγγλοι, αλλά κατά κύριο λόγο δεύτερης και τρίτης γενιάς μετανάστες, υπό τη γενική καθοδήγηση του Aki Nawaz-"Propa-Gandhi", του τέως Southern Death Cult τις μακρινές μέρες του '80, δεν μάσησαν ούτε τα λόγια τους, ούτε τα beats τους: There shall will be love, αλλά πρώτα θα σας τραγουδήσουμε συνταγές για κοκτέιλ μολότοφ και θα τα χώσουμε στο μάρκετινγκ της 11ης Σεπτεμβρίου. Οι FDM δεν κάνουν απλά τους ακτιβιστές, είναι κιόλας και παρασέρνουν τους ακροατές τους στις dance διαδηλώσεις τους, με την ακάθιστη σκηνική τους παρουσία.

Μια βραδιά στο Χόρτο
(Acoustic Wire, 9 Αυγούστου, Χόρτο, Πήλιο)

Μια βραδιά στο Χόρτο; Για να προλάβουμε τους αναπόφευκτους παραισθησιογόνους συνειρμούς, το Χόρτο είναι χωριό του Πηλίου και ένα βράδυ του Αυγούστου έπαιξε εκεί ο Ηλίας Ζάικος, που μαζί με τον Σωτήρη Ζήση έχουν "αποσυνδέσει" προσωρινά τους Blues Wire από τις πρίζες και κυκλοφορούν ένα εξαιρετικό live, το "Acoustic Wire" με δυστυχώς, μόνο 10 από τα τραγούδια του setlist. Ο EZ με μια ηλεκτρακουστική που δεν... γέμιζε το μάτι, δίπλα του ο SoZi με το πιο ηλεκτρικό όργανο της βραδιάς, με επικουρική από κρουστά, πιατίνια και φυσαρμόνικα, έδωσαν blues ρέστα με κορυφαίες στιγμές το Dust my broom και το Folsom prison blues, καθώς και απλές συνταγές για το πώς γίνεται πιο ενδιαφέρον ένα σκοτωμένο καλοκαιρινό βράδυ στην άκρη του πουθενά.

Με κηροζίνη για καύσιμο
(Steve Wynn+Silver And The Hidden Cash, 20 Αυγούστου, Γιάννενα)

Πίσω στα Γιάννενα, περίμενε ο Steve Wynn. Ανταποκρινόμενος στην πρόσκληση των folk-punksters των Ιωαννίνων, των Silver And The Hidden Cash (www.shc.gr), ήρθε στην πόλη και στις 20 του μήνα ήταν επικεφαλής στην καλύτερη συναυλία που έχει γίνει στην πόλη τα τελευταία χρόνια. Ο Steve Wynn απέδειξε όχι μόνο ότι το σταριλίκι το έχει γραμμένο κανονικά, αλλά και ότι δεν φοβάται να παίξει τα καινούργια του τραγούδια σε παγκόσμια πρώτη, άντε δεύτερη, χωρίς πρόβες με καινούργια μπάντα και να ακούγονται και εκπληκτικά. Οι SHC άνοιξαν τη συναυλία με I got stripes, I get knocked down, John Henry και λοιπά εξαιρετικά. Στη συνέχεια, ο Wynn ανέβηκε στη σκηνή με την κιθάρα του, επιχείρησε ακουστικά με τα Days of wine and roses, Boston, μετά τον συνόδεψε η Linda Pitmon στα ντραμς και μετά, ανέβασε σταδιακά τους SHC επί σκηνής, τα όργανα μπήκαν στην πρίζα και το αποτέλεσμα ήταν μνημειώδες, λες και έπαιζαν μαζί χρόνια: Kerosene man, Carolyn, Past time από το εξαιρετικό Frozen ropes and dying quails των Baseball Project και στη συνέχεια Folsom prison blues (part II γι' αυτό το καλοκαίρι), Ring of fire στο mini Cash αφιέρωμα. Πολύς κόσμος, πολλή ζέστη και ο Wynn στη σκηνή μιας επαρχιακής πόλης, να λέει και ο ίδιος ότι δεν πίστευε ποτέ ότι θα τραγουδήσει στα Γιάννενα κομμάτι στα ισπανικά για παίκτη του μπέιζμπολ, αλλά όλα γίνονται τελικά. Μπύρες από τα μαγαζιά του πεζόδρομου και στο τέλος, When you smile για την καλύτερη καληνύχτα του Αυγούστου.