That's the way i wanna rock 'n' roll

Έχω κάποιους φίλους που δεν είναι τρελαμένοι με τη μουσική σαν εμένα, αλλά ούτε και εντελώς άμουσοι. Σοβαροί άνθρωποι με μόρφωση, καλλιέργεια και καλό γούστο. Το κλίμα στη δισκοθήκη τους: Χατζιδάκις, Μότσαρτ, Κοέν. Αυτοί λοιπόν οι υπεράνω πάσης υποψίας άνθρωποι μια στις τόσες πάνε στα μπουζούκια. Ακομπλεξάριστα και απενοχοποιημένα τα σπάνε, και την επόμενη είναι οι ίδιοι με πριν.

Αυτούς θυμόμουν τη στιγμή που πετούσα τη μπύρα και το μπλουζάκι μου στον αέρα και έπεφτα ουρλιάζοντας στο λάκκο με τους headbangers μόλις ακούστηκε το πρώτο ακόρντο από το You Shook Me All Night Long. Εμείς που έχουμε άλλη κουλτούρα, Θεοδωράκης μας είναι ο Strummer και Χατζιδάκις μας ο Drake, έχουμε για απενοχοποιημένο ξεφάντωμα τους AC/DC.

Στο ΟΑΚΑ δεν πήγα σαν κριτικός. Πήγα για να περάσω καλά. Και πέρασα φανταστικά. Τι κι αν έχαναν στροφές, τι κι αν έριχναν πράσινες, τι κι αν το Thunderstruck (το αγαπημένο τραγούδι όσων τους γνώρισαν μετά το 90) το έβγαλαν αγκομαχώντας, τι κι αν θεωρητικά είναι γελοίο θέαμα ένας πενηνταπεντάρης με σχολικό κοστούμι να το βγάζει και να κάνει σαν σεληνιασμένος. Όλα αυτά είναι σχετικά και έχουν μικρή σημασία όταν μιλάμε για τους Έισιντίσι και τον Άνγκους. Γιατί ακούσαμε αυτό που ξέραμε ότι θα ακούσουμε. Ροκ stripped to the bone.

Oι AC/DC είναι οι απευθείας απόγονοι των πρώιμων rock'n'rollers, του Chuck Berry, του Little Richard και του Eddie Cochran. H μουσική και στιχουργική τους θεματολογία είναι η ίδια, προσαρμοσμένη στις ιδιαιτερότητες της εποχής τους. Και τι έγινε που ο Angus μπήκε στα 55; Στην ψυχή και στα μυαλά είναι ο δεκαεξάρης που παράτησε το σχολείο και έφτιαξε τη μπάντα. Ή είναι και γαμώ τους επαγγελματίες περφόρμερ (που έτσι κι αλλιώς είναι) και το παίζει τόσο πειστικά. Όπως και να 'χει, αυτό είναι το γνήσιο χωρίς φρου φρου κι αρώματα λαϊκό rock n' roll και οι AC/DC είναι το μεγαλύτερο γκρουπ του. Το έλεγα και πριν να τους δω, το λέω και τώρα μετά λόγου γνώσεως.

Δημήτρης Κάζης

+ + +

For those about to rock...

Η υπόσχεση έγινε πράξη και η πράξη δυναμίτης που εκτίναξε το κοινό στα ύψη του ροκ. Η υπόσχεση, η οποία πηγάζει μέσα από την ιστορία των AC/DC, μέσα από τους στίχους και τα riffs, μέσα από το πάθος και το αίμα τους, πραγματοποιήθηκε. 28 Μαίου και το ΟΑΚΑ υποκλίθηκε στο απλό και ατόφιο rock 'n' roll.

17.30 ακριβώς και οι πόρτες ανοίγουν. Πλήθος ανθρώπων ξεχύνεται τρέχοντας προς τη σκηνή, για να "καβατζώσει" μια καλή θέση. Η φρενίτιδα είναι τόση που οι ελεγκτές δεν προλαβαίνουν να σκίσουν όλα τα εισιτήρια. Λίγα λεπτά τρεξίματος και κατάφερα να βρεθώ με τους φίλους μου στην πρώτη σειρά δεξιά από το μεγάλο διάδρομο, όπου επρόκειτο να περπατήσουν (και όχι μόνο) οι Johnson και Angus Young. Από αυτή τη θέση, λοιπόν, έζησα τη μεγάλη βραδιά.

Μετά από δυόμισι ώρες αναμονής η αρένα του γηπέδου είχε επιτέλους γεμίσει και στη σκηνή βγήκαν οι "The Answer". Η supporting band ξεκίνησε προσφέροντας στο κοινό κάποια κομμάτια υποτονικά (τα πιο καινούρια) και κάποια πολύ αξιόλογα (όπως το "Under the sky"). Λίγοι, όμως, παρακολούθησαν με προσήλωση τη μουσική τους. Στο μυαλό όλων υπήρχε η προσμονή του μεγάλου συγκροτήματος.

Η προσμονή έγινε θαυμασμός όταν στις 21.45, με ασφυκτικά γεμάτη πια την αρένα και γεμάτες τις πρώτες σειρές κερκίδων, βγήκε στη σκηνή η πολυαναμενόμενη μπάντα. Τα φώτα έκλεισαν, τέσσερις γιγαντοοθόνες άνοιξαν, και ξεκίνησε το βιντεάκι του "Rock 'n' Roll Train" με πρωταγωνιστή τον Angus Young. Το βιντεάκι τέλειωσε με τον εκτροχιασμό του τρένου, ενώ μια ατμομηχανή "έσπασε" τη σκηνή σε ταυτόχρονο ρυθμό με τη λήξη του βίντεο, ανοίγοντας έτσι τη συναυλία.

Ο Johnson ξεκίνησε το τραγούδι και (παράξενο!) ενώ θα περίμενε κανείς να αρχίσουν τα χτυπήματα, το σπρώξιμο και η έκσταση, για μια στιγμή όλα πάγωσαν. Οι φαν δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι το θρυλικό συγκρότημα ήταν μπροστά τους. Μετά από αυτή τη μικρή παύση αποστόμωσης το rock ξεχύθηκε και αυτό που επικράτησε δεν περιγράφεται εύκολα.

Τα τραγούδια βομβάρδισαν το κοινό το ένα μετά το άλλο ωθώντας το να ουρλιάζει. Τα σκηνικά ήταν μεγαλειώδη και λίγο υπερβολικά, παρόλα αυτά όμως κλασικά και αναμενόμενα. Μια τεράστια φουσκωτή Rosie λικνίστηκε στο ρυθμό του τραγουδιού της, μια μεγάλη καμπάνα από την οποία κρεμάστηκε ο Johnson σήμανε την αρχή του "Hells Bells", ανελκυστήρες ανέδειξαν κιθαρίστα και τραγουδιστή, κανονιές και πυροτεχνήματα σήμαναν τη λήξη με το "For those about to rock".

Το κοινό δε σταμάτησε να τραγουδά τους στίχους των τραγουδιών, παρά μόνο σε μερικά νέα τραγούδια. Το συγκρότημα, όμως, δεν άφησε περιθώρια ησυχίας. Αμέσως μετά από κάθε νέο τραγούδι, τη θέση του έπαιρναν τραγούδια όπως το "Highway to hell", το "TNT", το "Let there be rock", το "Whole lotta rosie", το "Hells Bells" και φυσικά το "Thunderstruck". Το κοινό ξεφώνιζε, χοροπηδούσε στο λιγοστό χώρο φορώντας λαμπυρίζοντα "horns" καθώς γυναίκες ανεβασμένες ψηλά έβγαζαν και πετούσαν τις μπλούζες τους στο άκουσμα του "Big Jack", υπενθυμίζοντας πως το παλιό -και κάπως ξεχασμένο- ροκ πνεύμα αναβιώνει.

Αξιοσημείωτες ήταν οι αντοχές και το πάθος του Angus, ο οποίος χάρισε ένα μοναδικό σόλο σε μια δεύτερη, μικρή, δική του σκηνή παίζοντας την κιθάρα του ακόμη και ξαπλωμένος στο έδαφος με απόγειο το "στριπτίζ" που έκανε μένοντας με το εσώρουχο, πάνω στο οποίο υπήρχε το λογότυπο του συγκροτήματος. Angus Υoung και Johnson δε σταμάτησαν να τρέχουν πάνω-κάτω στον τεράστιο διάδρομο ανάμεσα στα εκστασιασμένα πλήθη που τους κατέβρεχαν με νερό.

Τα αρνητικά σημεία που θα πρέπει να επισημανθούν είναι η κάπως ξεθωριασμένη φωνή (σε ορισμένα σημεία) του Johnson, η οποία όμως καλυπτόταν από τη σκληρή μουσική, καθώς και το "not sold out" των εισιτηρίων, που άφησε αρκετές κερκίδες άδειες.

Οι αδειανές κερκίδες, όμως, αναπληρώθηκαν επάξια από το πάθος την αρένας. Για όσους απαξιώνουν τα επιτηδευμένα εφέ, τα ξαναϊδωμένα κόλπα και τη μαζικότητα της αρένας, αυτό που έχω να αναφέρω είναι πως οι AC/DC ερχόμενοι για μια και μοναδική φορά στην Ελλάδα, προσφέροντας στο κοινό ότι δεν είχε δει τόσα χρόνια ήταν ακριβώς όπως έπρεπε να είναι. H εικόνα άλλωστε δεν πρέπει να απαξιώνεται όταν πλαισιώνει τη μουσική και δεν την αντικαθιστά. Άλλωστε το περιτύλιγμα δε μοιάζει ποτέ "too much" όταν περιβάλλει λιτό και δίχως λεκτικά στολίδια hard rock και rock 'n'roll.