The Live Whigs + Bokomolech
Greg, αργήσαμε και οι δυο στο ραντεβού μας. Εσύ άργησες 14 χρόνια, από τότε που εσύ έπαιζες στο Rockwave του 1998, όταν ήμουν 14 χρονών σε ένα χωριό του Έβρου και ονειρευόμουν μια μέρα να σε δω ζωντανά. Που λες, έφυγα σαν τρελή το μεσημέρι από τη δουλειά, πήρα το αεροπλάνο, έφτασα Αθήνα, όρμηξα στο μετρό, κατέβηκα στον Κεραμεικό και έψαξα το Vox, όπου είχαμε πει ότι θα βρεθούμε. Το πρώτο σοκ το έπαθα έξω από το μαγαζί. Αντί να δω το οτιδήποτε θα σε θύμιζε, είδα την τριλογία "Καλίδης-Αργυρός-Κάλλη" να με χαιρετά. Μετά όμως φαντάστηκα το σαρδόνιο χαμόγελό σου όταν αγκαλιάζεις την κάθε είδους παρακμή εξυψώνοντάς την. Ναι, δεν θα μπορούσαμε να έχουμε πουθενά αλλού ραντεβού. Καλός ήχος, θαυμάσιος εξαερισμός, κόκκινες κουρτίνες, κόκκινα και μαύρα φώτα και μια μεγάλη ντισκομπάλα. Το ιδανικό σκηνικό.
Στις 21.20 βγήκαν στη σκηνή οι Bokomolech για ένα σετ σχεδόν μιας ώρας. Τα λυπάμαι, ξέρεις, τα συγκροτήματα που παίζουν support. Δεν πα' να είναι ένα από τα καλύτερα σχήματα της χώρας; Δεν πα' να έχουν εξαιρετικό παλιό υλικό και να έχουν βγάλει ίσως τον κορυφαίο αγγλόφωνο δίσκο της χρονιάς, το "Mass Vulture"; Δεν πα' να έχουν έναν αεικίνητο performer, σπουδαίους μουσικούς και μια κιθαρίστρια σαν τη Χριστίνα Κασσεσιάν; Δεν πα' να σου παρουσιάζουν και δυο καινούρια κομμάτια και να κλείνουν το set τους με ένα ανυπέρβλητο κιθαριστικό ξέσπασμα που όμοιό του δεν έχεις ξαναδεί από ελληνικό συγκρότημα; Όλοι περιμένουν το main act και οτιδήποτε άλλο (ακόμα και οι Bokomolech) είναι απλή καθυστέρηση. Τουλάχιστον αυτό το κοινό φάνηκε να σέβεται το support-και να εκτιμά τη σπουδαιότητα αυτού που παρουσιάστηκε μπροστά του. Γιατί το κοινό στοιχείο που έχουν οι Bokomolech με τους Afghan Whigs είναι η ένταση που αποπνέει η μουσική τους. Υπό αυτήν την έννοια, δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερη εισαγωγή για την εμφάνισή σου.
Αλλά είχε πάει 22.50 πια και η ανυπομονησία μου είχε χτυπήσει κόκκινο. Μα πού ήσουν πια; Υπό τους ήχους των Brothers Four (του "Try to remember", συγκεκριμένα), να! τα ακόρντα του "Crime Scene Part One" άρχισαν να γεμίζουν το χώρο. Greg, αδυνάτισες. Ομόρφυνες. Έγινες ακόμα πιο γοητευτικός-αν κάτι τέτοιο είναι δυνατόν. Μαύρο πουκάμισο και στυλάτα μποτάκια. Ούτε ποτό, ούτε τσιγάρο επί σκηνής; Με εντυπωσίασες. Πραγματικά ωρίμασες. Και η μπάντα ήταν σε τεράστια φόρμα, τόσο ο McCollum όσο και ο Curley-οι δε Sumington στα ντραμς, Rosser στην εξτρα κιθάρα και Nelson στα λοιπά όργανα σάρωσαν. Και μας χάρισες την κορυφαία συναυλία της χρονιάς. Ασυζητητί.
Τι να πω, από αυτό το σημείο και έπειτα; Greg, θα σε ακολουθούσα ως την άκρη της γης, ό, τι κι αν έπαιζες (εγώ και άλλες τρεις κοπέλες στην πρώτη σειρά με τις οποίες κοντέψαμε να μαλλιοτραβηχτούμε για χάρη Σου). Αυτή τη βραδιά όμως ήθελα όλα τα αγαπημένα μου κομμάτια. Ψυχοβγαλτικά, παθιασμένα, μνημειώδη, γραμμένα μετά από λίτρα αλκοόλ και τόνους σωματικών υγρών, γεμάτα χολή, μιζέρια, πόθο, πάθος και ψυχή. Και τη χάρη μου την έκανες. Για το επόμενο δίωρο σχεδόν, έπαιζες το ένα αγαπημένο μου τραγούδι μετά το άλλο-και θα μπορούσες να είχες παίξει άλλα τόσα. Χωρίς να λες πολλά. Τα βασικά και μόνο: "efcharisto", "thank you", "are you having a good time?". Δε χρειαζόταν εξάλλου να πεις και τίποτα. Αρκούσε η μουσική σου. Αυτό το χαρμάνι από 90's rock, μπολιασμένο με soul των 60's και 70's, μόνο εσύ θα μπορούσε να το δημιουργήσεις και να το υποστηρίξεις. Ακόμα και 20 χρόνια μετά.
Τι λέγαμε; Α, ναι. Το "Crime Scene Part One". Με αυτό ξεκίνησες. Στο καπάκι, έπαιξες το "I'm her slave" και ανέβασες την ένταση με το "Uptown again", το "What jail is like" και το "Blame, etc". Με εξέπληξες, ξέρεις, όταν έδεσες το "When we two parted" με το "Over my dead body". Δεν ήξερα ότι σου αρέσει ο Drake και το hip-hop. Ήξερες όμως ότι είχε έρθει η ώρα να ανατινάξεις το Vox: "your attention, please..". Το "Gentleman". Καθαρτήριο, μοναδικό, λυσσασμένο. Ήρθε και η ώρα της ειδικότητάς σου. Των κορυφαίων διασκευών. Λες και το ήξερες ότι η αγαπημένη μου είναι το "Come see about me" των Supremes. Λατρεύω το γεγονός ότι από νιαούρισμα το έχεις μετατρέψει σε έναν ύμνο πλημμυρισμένο καπνό και μοναξιά. Είσαι όμως πολύ έξυπνος για να μην ανάψεις ξανά τα αίματα: "Crazy", "My enemy" και "66", με το πονηρό χαμόγελο: "c'mon little rabbit..." και το στιχάκι από το "Little Red Corvette" του Prince. Και σειρά έχει η δεύτερη έκρηξη: το "Debonair": "And it don't bleed/ And it don't breathe/ It's locked its jaws and now it's swallowing". Η τελική κατάληξη; Ποια θα μπορούσε να είναι; Μα φυσικά η σουίτα του "Black love": "Bulletproof" (εδώ σ' το ομολογώ, έβαλα τα κλάματα όταν άρχισες να αλυχτάς: "love, don't you ever leave me..."), "Summer's kiss" και "Faded"-το δικό σου προσωπικό "Purple Rain"...
Greg, ξέρεις τι νομίζω; Νομίζω ότι πέρασες την προσωπική σου Κόλαση με αυτά τα κομμάτια. Και ότι, τώρα που λυτρώθηκες, τα ερμηνεύεις θριαμβεύοντας επάνω τους. Σου άφησαν ουλές, σε πόνεσαν, σε μάτωσαν. Αλλά βγήκες ζωντανός και νικητής από τη μάχη σου με αυτά. Και τώρα αποφάσισες να ξαναβγείς στο δρόμο με τους παλιούς συμπολεμιστές σου, να αναμετρηθείς μαζί τους ζωντανά ενώπιόν μας, να τους επιβληθείς κατά κράτος και να αποδείξεις σε εμάς και στον εαυτό σου ότι η απόλυτη ερωτική σχέση της ζωής σου είναι αυτή που έχεις με τη μουσική σου. Και κατ' επέκταση, με όλους εμάς που Σε ακολουθούμε πιστά, ό, τι κι αν κάνεις. Εξ ου και ο θρίαμβος, η ευφορία, ο λυρισμός και η παραζάλη αυτής της συναυλίας.
Greg, είχες και άλλα κομμάτια που περίμενα. Και το "John the Baptist" ήθελα, και το "Going to town", και το "Honky's Ladder", και το "My curse", και το "Somethin' Hot". Μα δεν μπορώ να σου γκρινιάξω. Βλέπεις, το encore σου με έβαλε στη θέση μου, υπενθυμίζοντάς μου ότι μόνο εσύ μπορείς να πάρεις soul/r'n'b κομμάτια και να τα κάνεις αποκλειστικά δικά σου. Μιλάω για το "See and don't see" της Queenie Lyons, με εσένα πάνω στα μεγάφωνα, και το "Love crimes" του Frank Ocean. Στο τελευταίο μάλιστα, κάθισες εσύ στα πλήκτρα και προς στιγμήν με έκανες να νομίζω ότι ηρέμησες. Διαψεύστηκα όμως, γιατί σηκώθηκες, πήρες την κιθάρα και ξεχύθηκες στο κλασικό "Fountain and Fairfax". Και ήρθε η ώρα του οργασμικού "Miles iz ded", με την πολεμική σχεδόν ιαχή "don't forget the alcohol". Αλλά το συνέχισες με ένα ακόμα κομμάτι. Που το έψαξα μετά στο ίντερνετ και έμαθα ότι λέγεται "Into the floor". Greg, γράφετε καινούρια κομμάτια; Να φανταστώ ότι αυτό, σε συνδυασμό με τις διασκευές, σημαίνει ότι θα ξαναμπείτε στο στούντιο; Greg, δεν γίνεται να παίζετε με τόσο πάθος και ορμή και ψυχή και να μην ξεκινά μια νέα εποχή για τους Afghan Whigs! Μα δεν απάντησες σε καμιά ερώτησή μου. Έλυσες μόνο την κιθάρα σου, την έδωσες στον roadie, μου έστειλες ένα φιλί και έφυγες. Ιδανικό φινάλε για το ραντεβού μας. Μέχρι την επόμενη φορά λοιπόν, αγαπημένε μου gentleman, arrivederci...
