Afrikan Simba, Professor Skank, Moca Juniors, Rankin Johhny, Anna Mystic
Κι ιστορία (οι παρέες): όταν γίνεται, όχι όταν θυμηθούν να τη γράψουν
Είναι ένα κλισέ που βρίσκει σύσσωμο τον μουσικό τύπο σύμφωνο: ότι το κοινό της heavy metal σκηνής στην Ελλάδα είναι υποδειγματικό. Αγοράζει δίσκους, πάει σε συναυλίες, κάνει εξέδρα, είναι πιστό στις αρχές των επιλογών του. Ακόμα και mainstream τύποι που ανάθεμα κι αν έχουν ποτέ ακούσει από την αρχή μέχρι το τέλος έναν metal δίσκο στη ζωή τους, το παραδέχονται. Όλοι μ' ένα ενοχικό σεβασμό διότι -ρε γαμώτο- τα 'δικά μας' τα είδη, αυτά που γουστάρουμε, δεν είναι έτσι.
Κι όμως, υπάρχει κι άλλο ένα είδος που ζει και βασιλεύει στην Ελλάδα παραμένοντας όμως πεισματικά εκτός των 'επίσημων' καναλιών, είτε πρόκειται για τα μεγάλα Μέσα, είτε τους indie προμαχώνες. Οι συνεπείς αναγνώστες του MiC είναι υποψιασμένοι, μια και δυο χρόνια πριν, η Anna Mystic μας το είχε πει ξεκάθαρα: η reggae/dub σκηνή στην Ελλάδα δεν είναι μόνο για τους γραφικούς και τους ντρεντλοκάδες. Για ποιους είναι λοιπόν;
Θ' αποφύγω ν' απαντήσω ευθέως. Αν πας σε κάποιο από τα όλο και πιο συχνά πάρτι/live events του είδους θα ξαναδείς και τους κλασικούς ρεγκόβιους που είχαν τη διπλανή σκηνή στο κάμπινγκ, αλλά και ανθρώπους σαν εσένα, σαν το γείτονα, σα το συνάδελφο τη Δευτέρα το πρωί που δε χωνεύεις τη φάτσα του. Τι κοινό έχουν όλοι αυτοί; "Μαύρο είναι το χρώμα που ενώνει" θα έλεγε ένας κολλητός μου - και δε θα είχε και πολύ άδικο. Αλλά έλα που σας το εγγυώμαι ότι και πολλοί 'ξενέρωτοι' πάμε εκεί, περνάμε καλά και δεν χαλάμε καθόλου την πιάτσα.
Μήπως γιατί η απάντηση δεν είναι -όπως κακώς την ψάχνουμε πάντα εμείς οι γραφιάδες- στο κοινό, αλλά στο προϊόν; Ας δούμε για παράδειγμα το πάρτι στη Μύγα το Σάββατο που μας πέρασε (και που επαναλαμβάνω δεν είναι το μοναδικό). Τι 'αγόρασαν' όσοι ήταν εκεί με τα 10 Ευρουλάκια τους; Ένα καλοφτιαγμένο 100% live πρόγραμμα, ενημερωμένο με τις τελευταίες ηχητικές εξελίξεις του χώρου, που συνέχισε χωρίς διακοπές από τις 10 το βράδυ μέχρι τα ξημερώματα. Τρία διαφορετικά ομαδικά σετ, αν και δεν μπορείς να τα ξεχωρίσεις ακριβώς γιατί όλοι σχεδόν έπαιξαν με όλους.
Τι άλλο; Όσοι ανέβηκαν επί σκηνής δε σταμάτησαν λεπτό να κάνουν κέφι και να "τα χώνουν" με ραπαρίσματα, πάσες, samples κλπ. Εννοείται ότι η μουσική δεν ήταν όλη την ώρα να σε 'στέλνει' αλλά δεν έπεσε ποτέ κάτω από ένα αξιοπρεπές επίπεδο. Όσοι ήρθαν απλά για να βαράει κάτι σε νταμπιά από πίσω για να κάψουν τα side effects της εργάσιμης εβδομάδας, πήραν παραπάνω κι απ' όσο ίσως τους άξιζε. Αλλά όταν π.χ. ανέβηκε ο εξαιρετικός Simba, ο Skank από πίσω μας έπιασε πάλι αδιάβαστους με τα θανάσιμα samples του που σέρβιρε σε ανύποπτο χρόνο κάνοντας τον μουσικόφιλο μέσα μας να αγαλλιάζει.
Το κοινό ήταν 'στον κόσμο του' αλλά και μ' επαφή μεταξύ τους. Όχι μ' αυτό το λυρικό που ομολογώ ότι με ψαρώνει και μ' αρέσει στα cosmic φεστιβάλ που συχνάζω. Αλλά με καλά, απενεχοποιημένα vibes που αποδεικνύονται από τα ουκ ολίγα 'κονέ' της παρέας μας με άγνωστες -μέχρι τότε- παρέες. Και που μας άφησε αυτή την ωραία αίσθηση ότι βγήκαμε έξω σε μια πόλη κι όχι σε ένα χωριό όπου πήγαν όλοι μόνο και μόνο για να το καυχηθούν τη Δευτέρα στα κολλητάρια τους.
Αν ντε και καλά θέλετε λοιπόν, το κοινό σ' αυτά τα πάρτι είναι cool αλλά όχι ακίνητο, χαλαρό αλλά όχι πεθαμένο, με τη σωστή μεταμφίεση αλλά χωρίς να χρειάζεται και laxatol για να του χαλαρώσει ο κορσές.
