Άγαμοι Θύται International
Πάλης ξεκίνημα, νέοι αγώνες. Ο Στεφανίδης, του πάλαι πότε Παραρλάματος και του Μύλου, σε νέες περιπέτειες. Το Principal που γνώρισε ακμή και παρακμή προς νέες δόξες τραβά. Πλήρως ανακαινισμένο, με παρκαδόρο στην αυλή, με ευγενική υποδοχή, με ροτόντα ξύλινη οροφή, καλόγουστο διάκοσμο, αεραγωγούς και εξαθέσια τραπεζάκια με καπιτονέ καρέκλες. Για να φτάσει κάποιος εκεί, αρκεί να πάρει τον δρόμο προς Χαλκιδική και ν' ακολουθήσει τις ταμπέλες. Βέβαια οι πινακίδες που διαφημίζουν το Fix και το πρόγραμμά του είναι περισσότερες και μεγαλύτερες, παρά το γεγονός ότι βρίσκεται στο εκ διαμέτρου αντίθετο άκρο της πόλης.
Η επιλογή των Αγάμων ως πρεμιέρα του προαναφερθέντος μιούζικ χωλ νομίζω πως ήταν ό,τι καλύτερο και ελκυστικότερο. Η τετράχρονη απουσία τους από τα σκηνικά και συναυλιακά δρώμενα δημιούργησε ένα αδημονούν κοινό και φυσικά το αναμενόμενο αδιαχώρητο στην αίθουσα. Οι φίλοι του σχήματος έσπευσαν να τους απολαύσουν, ανάμεσα τους κι εγώ. Δεν θα ισχυριστώ ότι είμαι ο μεγαλύτερος φαν τους, ούτε όμως ότι μ' αφήνουν αδιάφορο. Βέβαια, όπως είναι αναπόφευκτο, όλοι μεγαλώνουμε, το ίδιο κι αυτοί. Ου γαρ.
Το σώου ξεκίνησε γύρω στις 12 και 25 και κράτησε πάνω από τρεις ώρες μ' ένα μικρό ενδιάμεσο διάλειμμα. Όλοι οι Θύτες ήταν παρόντες [ακόμη και ο Μητρέτζης] πλην του Αθερίδη, που ναι μεν βρίσκεται στην πόλη μας αλλά προτίμησε να αρκεστεί στο ανέβασμα του δικού του θεατρικού έργου παρά να επαναλάβει εαυτόν. Το όνομά του αναφέρεται στα κείμενα μια και συνέβαλε σ' αυτά σε παρελθόντα χρόνο. Εκτός του σχήματος, στη σκηνή βρέθηκαν άλλοι πέντε μουσικοί: αρμόνιο, μπάσο, ντραμς, πνευστά και ακορντεόν. Καθώς κι ένα πενταμελές νεανικό μπουκέτο [4 κοπέλες κι ένα αγόρι] που κράτησε τα πίσω φωνητικά με μεγάλη επιτυχία. Το περέκταμα International οφείλεται σε ένα ιταλικό δίδυμο, τον Λούκα και τον Τίνο, μίμοι ζογκλέρ και ψυχαγωγοί αυτοκόλλητοι, που αυτοαποκαλούνται Λουκετίνο.
Το πρόγραμμα των Αγάμων είναι αρκετά πλούσιο και περιλαμβάνει παλιά και νέα επεισόδια. Ο Ιεροκλής παρλάρισε ωραία με τρεις περσόνες: ως κλασική γιαγιά [γριάλιτυ σώου], ως γιεγιές νονός [και yes και no] και ως Ανέστης [γκαλοπάκιας βραδύγλωσσος]. Πολύ πετυχημένο ήταν επίσης και το τρίδυμο Ιεροκλήξ - Σταροβελίξ - Κακοφωνήξ [Κορμανός] που κατέβηκε στην Αθήνα για το Άουτλουκ και τα μεταλλαγμένα καρπούζια του. Εξίσου ωραίος και ο πόντιακ Προμηθέας Δεσμώτης που απειλεί να πάρει πίσω τη φωτιά και ν' αφήσει την επερχόμενη Ολυμπιάδα χωρίς φλόγα.
Στα τραγουδιστικά μέρη είχαμε αρκετές εκπλήξεις. Ο Παχίδης και το μπουκέτο έδεσαν μια χαρά και έδρασαν αρκούντως. Η Ρούλα Μανισάνου έκανε πολύ σεμνή και εκρηκτική παρουσία, τραγουδώντας από ναζιάρα Ρόζα μέχρι Whole Lotta Love. Ο Σταρόβας έκλεψε καρδιές με τα νταλκαδοκαψουριάρικά του, από Χατζή, Τερλέγκα και κάτω, μέχρι το προσωπικό του σουξέ www.apisti.com αλλά και με τις κιθαριστικές του δεξιότητες. Ο δε Μητρέτζης μας αφιέρωσε με πολλή αγάπη και μεράκι "Τα λαχανικά χαλάν" και τον "Κουμπάρο" ενώ δεν παρέλειψε και το απαραίτητο τρίμπιουτ στον μεγάλο πνευματικό του δάσκαλο, τον νάμπερ ουάν εντ όνλι Ζαμπέτα. Ωραία ήταν τέλος και η έκπληξη του μαύρου που τραγούδησε "Αχ Ελλάδα σ' αγαπώ" με προσωπικό στιλ και με πίσω φωνητικά από αλβανο-πακιστανούς, αγγίζοντας σατιρικά τα αντιρατσιστικά μας αισθήματα.
Δεν έλειψαν ούτε τα βίντεο κλιπ, ούτε η σκάλα του Μιλάνου, ούτε οι χοροί, ούτε κι ο βιολιστής στις σκάλες. Βέβαια δεν ήταν όλα καλά κι ωραία. Τα δυο νέα νούμερα, το αλβανάκι των φαναριών και ο σεξουαλικώς πεσμένος σαραντάρης, δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασαν. Όπως επίσης δεν διασκέδασα με τα τραβηγμένα και ξεπερασμένα κόλπα των Λουκετίνο. Συνολικά θα έλεγα ότι οι παλιές καλές στιγμές δούλεψαν το ίδιο καλά και ότι δεν έγινε καμιά σοβαρή επένδυση σε νέα συγγραφικά ανοίγματα. Το Ου γαρ έρχεται μόνον θα ήταν μια βαριά κουβέντα για ένα τρίωρο πλούσιο σε θέαμα και γεμάτο σκαμπανεβάσματα.
Εκτίμησα δεόντως την μεταξύ σοβαρού και αστείου εξήγηση της επανένωσής τους: τα πρώτα ακόρντα φανέρωσαν το "Money" των Pink Floyd που μεταλλάχτηκε γοργά σε "Money Money Money" των Abba για να καταλήξει στο χαριτόβρυτο "Τάκα τάκα Τάκα τάκα Τάκα τάκα Τα" του Τέρη Χρυσού. Παράλληλα ο ουρανός έβρεχε πληθωριστικά πεντοχίλιαρα. Σίγουρα αξίζουν πολλά περισσότερα από τα οποιαδήποτε επικό-λαϊκά, νεανικό-σκυλέ, γαρδένιο-χαρτοπετσετέ σχήματα ή αρπαχτές φιλοξενεί η πολύπαθη Θεσσαλονίκη, αλλά και τα 50 ευρώ ελάχιστη ταρίφα κατ' άτομο δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητα και δεν προσεγγίζουν εύκολα το πολύ νεανικό κοινό. Βέβαια, ο κατάλογος με τα κρασιά είναι ένα καλό αντιστάθμισμα [Βιβλία Χώρα, Σατώ Λαζαρίδη κ.α.] αλλά δεν νομίζω ότι μπορεί να εκτιμηθεί από όλους αυτό.
Γύρω στις τέσσερις ανεβήκαμε τη γέφυρα για το δρόμο του γυρισμού, ξαναμπαίνοντας στην εθνική το ίδιο ημιπαράνομα όπως κι όταν βγήκαμε απ' αυτήν. Θα θέλαμε να είχε μια συνωμοτική χροιά η έξοδός μας αυτή αλλά αυτό είναι και θα παραμείνει μάλλον ένας ευσεβής πόθος.
