Akira Sakata | Entasis ft. Di Domenico / Damianidis + guests

Ανέβηκε στο πάλκο ο Σάκης Παπαδημητρίου επιφορτισμένος να μιλήσει για τον επί 20ετία κολλητό συνεργάτη του, καθότι η βραδιά είναι αφιερωμένη στον ντράμερ Χρήστο Γερμένογλου:

Η συναυλία αυτή είχε προγραμματιστεί πέρσι κι όλοι περιμέναμε να δούμε τον Χρήστο στα ντραμς. Όπως ξέρετε μεσολάβησε αυτό το θλιβερό γεγονός [έφυγε ξαφνικά στις 22/01/2022] που μας έχει πληγώσει όλους πολύ. Δεν μιλώ μόνο για την [άμεση] οικογένειά του αλλά για όλους τους φίλους, συνεργάτες, μαθητές, θαυμαστές και όλον τον κόσμο με τον οποίο ερχόταν σε επαφή. Δεν μπορώ καν να απαριθμήσω όλα αυτά τα διαφορετικά πράματα που έχει κάνει.

[... ακολούθησαν αναμνήσεις, πολλή συγκίνηση και συνειρμική σκέψη – εικόνα.]

Σκέφτηκα ότι έπρεπε να πω δυο λόγια και θυμήθηκα το περίφημο τελευταίο ποίημα του Μπέκετ, του 1988, έναν χρόνο πριν πεθάνει. Πώς να πω; Ποια είναι η λέξη; Τι να πω; [what is the word?] Ένα εκπληκτικό σύντομο ποίημα από έναν πολύ μεγάλο ποιητή. Όλο το ποίημα έχει αυτήν την επανάληψη:

Είναι μια τρέλα, να πω από πότε. Από που; Διακρίνω κάτι. Πλησιάζω. Νομίζω ότι διακρίνω. Πλησιάζω αλλά... πως να το πω; [κι έκατσε στο πιάνο του Ντουέντε να παίξει εις ανάμνησην ένα δίλεπτο, παρά την κόπωση από την πρόσφατη σχετικά επέμβαση.]

Κατόπιν το πίκολο παλκοσένικο χώρεσε πέντε μουσικούς, ζωή να ’χουν. Τον μικρόσωμο χαλκέντερο Ακίρα Σακάτα, τον απρόβλεπτο παρακείμενο πιανίστα Τζοβάνι ντι Ντομένικο, τον υπό σκιάν κορυφαίο κοντραμπασίστα Πέτρο Δαμιανίδη, τον κακείθεν απόδημο διεθνή κιθαρίστα αδερφό Γιώτη Δαμιανίδη και, πίσω του, τον ντράμερ φάντασμα Στέφανο Χυτήρη.

Η έντασις του Σακάτα ξεκίνησε ανωδικά [άνω + ωδικά] σαν μνήμης εγκώμιον και κλιμακώθηκε σταδιακά μεταξύ κρεσέντου και παραληρήματος. Είναι απίστευτο πώς ένας τέτοιος τύπος με τόσο τραυματική πορεία βρίσκεται εδώ μπροστά μας και δίνει ρέστα: γεννήθηκε στη Χιροσίμα έξι μήνες πριν την σαρώσει η ατομική βόμβα, μεγάλωσε ακούγοντας σάουντρακ, ανδρώθηκε πανεπιστημιακά, συνεργάστηκε με μουσικούς εμβελείας [από Μπιλ Λάζγουελ μέχρι ΝτιΤζέι Κρας], ξεπέρασε εγκεφαλική αιμορραγία [2002], ξαναέμαθε απ’ την αρχή να παίζει σαξόφωνο και φύσηξε όπως ποτέ άλλοτε στο παρελθόν του.

Ένεκα αναγκαστικής ολικής επανεκκίνησης μετά-διαμορφώθηκε σε αναγεννημένο εξπρεσιονιστή μουσικό αυτοσχεδιαστή. Μικρός το δέμας, ογκόλιθος επί σκηνής, με αφοσίωση και ένταση στον αυτοσχεδιασμό του, με σεβασμό και χώρο στους συμπαίκτες, με χαρακτηριστική χροιά, με χιούμορ στο παίξιμο [αυτό δεν περιγράφεται - βιώνεται], με βοκαλισμούς σωθικούς και καμπανάκια-ζήλιες όταν αφήνει επί τούτου το α ή το β πνευστό στη βάση του να ξεκουραστεί, από τις αλλεπάλληλες αναδιφήσεις.

Δεξιόθεν αυτού ο ακατάβλητος δακτυλοκρούστης Τζοβάνι, να γεμίζει το χώρο τονικές αντιθέσεις, να πάλλονται πάλκο και θεατές από τη δύναμη και τον ρυθμό του, να φτιάχνει αρμονίες στο φτερό και να χαλάει τις πατημασιές του αμέσως χωρίς ενδοιασμούς. Πίσω του ο Πέτρος αγκαλιά με το μεγάλο ηχείο του κοντραμπάσου, να ανεβοκατεβαίνει χορδές να δοξαριάζει, να μπλέκεται δημιουργικά στην έκσταση του Ακίρα-σαν. Εξ ευωνύμων ο ηλεκτρικός αδερφός Γιώτης, κιθάρα στα γόνατα ή καταμεσής, δακτυλίδια μεταλλικά με πεταλιέρα και μικρολούπες, ρυθμοί φρενήρεις, ζει κι αυτός τη συνεύρεση, την αποθεώνει, την εκτοξεύει εκ παραλλήλου.

Βραδιά πλέρια ανταποδοτική και αξιομνημόνευτη. Άπλετο χειροκρότημα και ανκόρ - αναθηματική σπονδή [έτσι μου ακόυστηκε], φωνητική τε και ηλεκτρακουστική στον μεγάλο απόντα-παρόντα Χρήστο. Ακριβά πληρώνει κανείς το ναν’ αθάνατος.