All Tomorrow's Parties (Curated by Vincent Gallo) 22/4
Αντί προλόγου, παραθέτω τις απόψεις δύο καλών φίλων όπως τις άκουσα ένα βράδυ στο Gagarin...
Μάνος: Γαμάτο line up φέτος το ATP!!! Μακάρι να μπορούσα να έρθω ρε Ηλία...
Φώτης: Ποιό ATP; Απαράδεκτο line up! Δεν πάω στο Primavera καλύτερα;
Από την άλλη, όπως μου είπε και κάποια στιγμή ο κυρ-Μπάμπης ο άρχοντας του MiC, αυτό είναι το πρώτο ATP για το οποίο δεν ενδιαφέρθηκε κανένας συνεργάτης να ανέβει εις τα πάτρια Βρετανικά εδάφη. Πλην της αφεντιάς μου όμως.
Όταν κλείναμε λοιπόν το εξαράκι chalet μας, πίσω στις αρχές Ιανουαρίου τρομάρα μας, επειδή φοβόμασταν μην γίνει γρήγορα sold out και μείνουμε στην απ' έξω, όπως συνέβη πέρυσι δυστυχώς, δεν φανταζόμουν ότι ακόμα και την τελευταία μέρα θα υπήρχαν 2-3 chalet ελεύθερα. Ο Vincent Gallo είχε κάνει λοιπόν το "θαύμα" του με το περίεργο line up που συγκρότησε και το πρώτο ATP που δεν ξεπούλησε μας περίμενε στο Camber Sands.
Για την ατμόσφαιρα του ATP, τις συνθήκες και όλα τα υπόλοιπα που κάνουν το φεστιβάλ αυτό ξεχωριστό, σίγουρα όλο και κάτι θα έχετε ακούσει, ενώ όσοι είστε και παλαίμαχοι ATPίστες ξέρετε πολύ καλά τι θα καταθέσω, οπότε καλύτερα να ξεπεράσω τα τετριμμένα, και απλά να πω ότι και μόνο το γεγονός ότι είχα την δυνατότητα να ψήσω δύο πίτσες στο φούρνο μας για να γεμίσω τα στομάχια του αγαπητού "πρώην συνεργάτη" Καραφωτιά και την δική μου προτού συνεχίσουμε τον τριήμερο μαραθώνιο συναυλιών και καταχρήσεων, αξίζει όλα τα πλούσια line up πέντε Glastonbury και εφτά Reading. Και δεν υπερβάλλω, εγώ ο απλός κοιλιόδουλος!
Μέρα 1η
Το γεγονός ότι χάσαμε τα τρία πρώτα ονόματα του line up, δηλαδή τον κολλητό του Vincent Gallo, Nikolai Haas, στο πρώτο solo show της ζωής του, την φίλτατη Γιαπωνέζα Yuka Honda (την οποία βέβαια θα βλέπαμε επί σκηνής άλλες δύο φορές κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ) και των νεαρών Thread Pulls από το Δουβλίνο, μπορείτε να το αποδώσετε πρώτο στο γεγονός ότι ξεχαστήκαμε στo σούπερ μάρκετ του Rye, εκεί όπου προσπαθούσα να επιλέξω ανάμεσα σε 6 διαφορετικά είδη κατεψυγμένης πίτσας, αλλά και στην καθυστέρηση του λεωφορείου που θα μας μετέφερε στο Camber Sands.
Αφήνοντας πίσω μου το δωμάτιο 199, οι πάντα πολύ συμπαθείς μου I Am Kloot από το Manchester ετοιμαζόντουσαν για την εμφάνισή τους στον επάνω, μεγαλύτερο σε διαστάσεις, συναυλιακό χώρο. O συναρπαστικός και πάνω απ' όλα αλλοπρόσαλλα ρεαλιστικός κόσμος του Johnny Bramwell ίσως και να λειτουργεί καλύτερα σε έναν μικρότερο χώρο και ίσως αρκετές ώρες και αρκετές ποσότητες αλκοόλ αργότερα, αλλά και πάλι, και μόνο η καλύτερη τριάδα τραγουδιών που άνοιγε ένα album το σωτήριο έτος 2001 ("To You", " Morning Rain", "Twist") φτάνει. Σημειώστε και το πρώτο sing-along του weekend: There's blood on your legs ρε, I Love You!
Κάτω, η Lydia Lunch επαναλάμβανε το ίδιο εξαιρετικό show που είχαμε παρακολουθήσει πριν από αρκετούς μήνες στο House of Art, στην Αθήνα. Ακόμα και στις περίεργες φεστιβαλικές συνθήκες, η Lydia Lunch με την σπουδαία μπάντα της, δίδαξε performance και δημιούργησε της δική της μοναδική ατμόσφαιρα, ένα παρακμιακό καμπαρέ βουτηγμένο στην jazz και rock'n'roll μυθολογία.
Επάνω πάλι, οι Blues Explosion με την "κινούμενη καύλα", όπως αποκαλούν οι αγαπητές μου φίλες τον Jon Spencer, βρήκαν την ευκαιρία και έπαιξαν ένα σετ, το οποίο σε μία "κανονική" δική τους συναυλία, δεν θα έπαιζαν ποτέ. Ούτε ένα από τα γνωστά singles τους, αρκετά νέα κομμάτια, κάποια b-sides, και αρκετός εκρηκτικός blues πειραματισμός. Κατά τα άλλα, τα γνωστά... Τα κορίτσια τον χάζευαν, τα αγόρια χάζευαν τα κορίτσια που χάζευαν τον Spencer, και κάπου ανάμεσα χαμογελάσαμε με την χιλιοστή μίμηση ενός σεληνιασμένου λυκανθρώπου Elvis.
Σε εντελώς διαφορετική ατμόσφαιρα, κάτω, ο Ιάπωνας πρωτεργάτης της noise electronica, που ακούει στο όνομα Merzbow, βουτηγμένος μέσα σε δύο Apple laptop, δημιουργούσε τα δικά του ηχητικά τοπία, ισορροπώντας μεταξύ μινιμαλισμού και θορύβου. Δεν πρόλαβα να μπω στο κλίμα, του έδωσα σιωπηλά ραντεβού για την εμφάνισή του στην Αθήνα το καλοκαίρι (μαζί με Phantomas για να μην ξεχνιόμαστε) και κατευθύνθηκα προς τις δύο συμπατριώτισσές του, επάνω.
Το πόσο μου αρέσουν οι εκπλήξεις σε ένα φεστιβάλ, δεν λέγεται! Οι Afrirampo, χωρίς αμφιβολία ήταν μία από τις αποκαλύψεις του φετινού ATP, και σίγουρα η μεγάλη έκπληξη της πρώτης ημέρας. Δύο Γιαπωνέζες πιτσιρίκες με κόκκινα μικροσκοπικά φουστανάκια, κοτσιδάκια αθώας μαθητριούλας και performance βγαλμένη από τις πιο manga και anime φαντασιώσεις και όλα αυτά σε συνδυασμό με το πιο βρώμικο κιθάρα - drums rock'n'noiz ντουέτο που πιθανόν να έχετε ακούσει. Δεν περιγράφεται! Το γεγονός ότι σπατάλησα κοντά στις 15 φωτογραφίες, αγόρασα t-shirt, αφίσα, και CD (χάλι μαύρο το CD, δεν ακούγεται με τίποτα, καλύτερα να ψάξετε για κάποιο DVD) λέει πολλά. Kάτω από την σκηνή, στον χώρο για τους φωτογράφους, ο Sean Lennon, o Vincent Gallo και η Peaches ούρλιαζαν εκστασιασμένοι, εγώ θα κρατήσω τα προσχήματα; Osaka rules!
Όσο για την headliner της ημέρας; Η Peaches, όσα και αν της προσάψεις για το electro karaoke της, δεν μπορείς παρά να την παραδεχτείς. Το σεξ ως η raw power του 21ου αιώνα, ένα στριπτήζ καταιγιστικών ήχων, ένα ταρακούνημα από τα συνηθισμένα rock shows. Σκοπός της Peaches είναι να καυλώσει τους πάντες και το κατορθώνει με απίστευτη ευκολία. Δεν είναι ανάγκη να γδυθεί επιδεικτικά, κάτι που κάνει βέβαια. Όπως και δεν είναι ανάγκη να ερωτοτροπήσει με μέλη του κοινού, κάτι που επίσης κάνει. Η Peaches είναι εντυπωσιακή, μία απρόσμενα σέξυ ντίβα, που σε καυλώνει, όχι μόνο με την κυριολεκτική έννοια της λέξης, αλλά ας το ομολογήσουμε, και με τα πιο αυστηρά μουσικοκριτικά κριτήρια όσον αφορά το live performance της.
Χμμμ... τέλος πρώτης ημέρας, και τώρα τι κάνουμε; Πάμε για σεξ ή για μπύρες στην pub με τον Jon Spencer και την Peaches; Προτιμούμε σαφώς το δεύτερο!
