All Tomorrow's Parties (Curated by Vincent Gallo) 23/4
Μέρα 2η
Το κανάλι του Vincent Gallo στην τηλεόραση του ATP είχε μία ολόκληρη ημέρα αφιερωμένη στον Stanley Kubrick, φάγαμε τις πίτσες μας χαζεύοντας τον Σπάρτακο, όμως την ίδια στιγμή οι συναυλίες ξεκινούσαν και ως σωστό gig nerd, πώς να το κάνουμε, αγχώθηκα. Αφήνω πίσω μου τις συναγωνίστριες του 199 να συνέλθουν και να ετοιμαστούν για χάρη του Vincent Gallo αλλά και του Toby Amos που εθεάθη το προηγούμενο βράδυ στην pub να κατεβάζει μπύρες, και άλλος ένας πολλά υποσχόμενος ξεκινούσε.
Κάτω, η κολεκτίβα των Vitamin B12, ήταν πραγματικά στον κόσμο της. Καμιά 20αρια άτομα στην σκηνή στριμωγμένα, άλλοι τόσοι "άρρωστοι" από κάτω, και ο ηχητικός αυτοσχεδιασμός στο μεγαλείο του. Ότι πρέπει για το Bios, αλλά όχι για φεστιβαλικό μεσημεράκι.
Επάνω, ήταν η ώρα για το group που ο Barry Hogan, η ψυχή του ATP, στο εισαγωγικό του σημείωμα στο καλαίσθητο πρόγραμμα του φεστιβάλ, μας προέτρεπε να μην χάσουμε με τίποτα, αφού όπως έλεγε "This band is destined for great things". Δυστυχώς οι Autolux δεν δικαίωσαν σε καμία περίπτωση τον Hogan. Άρτια μπάντα μεν, πρόκειται για ένα κλασικό τρίο κιθάρα-μπάσο-ντραμς, αλλά κατά τα άλλα φάνηκαν να μην είναι τίποτα άλλο εκτός από τρεις πιτσιρικάδες που μεγάλωσαν με τις πιο συμβατικές στιγμές των Sonic Youth.
Για την συνέχεια άφησα κάτω τους Women & Children για να προετοιμαστώ, δηλαδή να πιω τις πρώτες Newcastle της ημέρας, για ένα από τα πολυαναμενόμενα για μένα live του φεστιβάλ, του Tom Waits του hip hop, του Buck 65. Σίγουρα το γεγονός ότι τελικά εμφανίστηκε χωρίς live group, αλλά μόνος του, ήταν απογοητευτικό. Όμως και πάλι, ο συμπαθέστατος Καναδός που σε όλο το υπόλοιπο φεστιβάλ θα τον πετύχαινα συνέχεια μπροστά μου, είτε σε όλα σχεδόν τα live, είτε στη pub (όχι βέβαια όσο και τον Vincent Gallo, o όποιος έμοιαζε να ήταν κυριολεκτικά παντού!) ήταν εξαιρετικός. Κλείνοντας τα μάτια, πραγματικά νομίζεις ότι ακούς τον Tom Waits να ραπάρει για βρώμικα bar ποτισμένα με bourbon, γυναίκες της νύχτας και σκοτεινά σοκάκια των Αμερικανικών μεγαλουπόλεων, πάνω σε ένα εκλεκτικό soundtrack αργόσυρτων hip hop beats και συνεχόμενων περασμάτων από rock, country και folk ήχων. Μας έκανε και την τιμή να ακούσουμε και ένα εκπληκτικό τραγούδι, πιθανός τίτλος "Black Angel", που μόλις ηχογράφησε σε συνεργασία με τους Tortoise, οπότε τον συγχωρούμε που αρκέστηκε στα DAT και σε κάποια περιστασιακά σκρατσαρίσματα.
Με αρκετή καθυστέρηση, κάτω, ο Money Mark και ο Kid Koala πήραν την θέση τους στη σκηνή, για μία από τις πιο ενδιαφέρουσες "στα χαρτιά" σκηνικές συνεργασίες του τριημέρου. Η αρχή έγινε με μία παραγγελιά που ήρθε στα χέρια του Money Mark γραμμένη πάνω σε μία μπανάνα (!), την κλασική πλέον εκδοχή του "Moon River" από τον Kid Koala. H συνέχεια βέβαια βρήκε τον Kid Koala στην ουσία να σιγοντάρει μόνο σε δύο κομμάτια τον Money Mark, o οποίος έστησε ένα σετ στο οποίο έπαιζε ανάμεσα στον πειραματισμό, με μία σειρά από beatbox και άλλα περίεργα μουσικά κουτιά, και στην απλή τραγουδοποιεία, παίζοντας κιθάρα και φυσαρμόνικα, σε σημείο τόσο γλυκανάλατο που ερμήνευσε και μία μπαλάντα για το γιο του. Δυστυχώς σχετικά απογοητευτικό, τόσο που μετάνιωσα που θυσίασα τους επανασυνδεδεμένους "θρύλους" της Elephant6.
Οι Olivia Tremor Control εκτός από το ότι αδικήθηκαν από το line up, αλλά και από την καθυστέρηση του τέλους του σετ των Money Mark/Kid Koala, τους αδίκησα και εγώ, αφού προτίμησα να κάτσω κάτω για να διατηρήσω μία καλή θέση στο σετ του οικοδεσπότη του ATP, του κυρίου Vincent Gallo. Κάκιστη επιλογή από πλευράς μου, ιδιαίτερα αν κρίνω από τα ενθουσιώδη λόγια της αγαπητής Βασιλικής, αλλά και της εκνευριστικότατης καθυστέρησης στην έναρξη του set του τελειομανή και εγωμανή VG.
Tο φαινόμενο Vincent Gallo είναι γεμάτο από επικριτικά ερωτηματικά από μόνο του, έτσι κι αλλιώς, από το κλασικό "μα τί του βρίσκουν οι γκόμενες τέλος πάντων;;;", έως το "μα ποιος νομίζει ότι είναι, ο Orson Welles;;;", οπότε δεν ήταν δυνατόν η εμφάνισή του στην μικρή σκηνή του ATP να μην γεμίσει και άλλα επικριτικά σχόλια και ερωτηματικά. Μαζί του, η απρόσμενη συμπάθειά μου σε όλο το φεστιβάλ Sean Lennon και η Yuka Honda. Ύστερα από ένα εκνευριστικά σχολαστικό soundcheck σε ένα απίστευτα κατάμεστο και αποπνικτικό χώρο, σε σημείο τέτοιο που ο VG άρχισε να τα ακούει από μέρος του κοινού, με τα γνωστά και αγαπημένα "play some tunes u fookin' cunt!" και "oi u pompous wanker get on with it!", o Sean, η Yuka και ο πολυπράγμων οικοδεσπότης VG αποφάσισαν να γεμίσουν την αίθουσα με μουσική. Ύστερα από τόση αναμονή, κούραση και ιδρώτα, είναι προτιμότερο να πάω για μπύρες στην pub, παρά να προσπαθήσω να παρακολουθήσω ένα ατμοσφαιρικό post-everything soundtrack, εν μέσω γκρίνιας αλλά και σεκιουριτάδων που κυνηγούσαν όποιον κακόμοιρο ήθελε να βγάλει φωτογραφίες. Ενημερώνω αγαπητέ κύριε εκδότα ότι εάν πάρετε την ευθύνη να δημοσιεύσετε μία από τις φωτογραφίες που σας έστειλα, πιθανόν να λάβετε μήνυση από τους δικηγόρους του Vincent Gallo. Εγώ σας ενημέρωσα πάντως...
Επάνω ο John Foxx, κάποτε ηγέτης των Ultravox, με το γνωστό synth pop στυλ του, με κάποιες ελαφρά πιο techno πινελιές, δεν κατάφερε σε καμία περίπτωση να μου κινήσει το ενδιαφέρον, ειδικά σους φεστιβαλικούς ρυθμούς μας, οπότε ήρθε η κατάλληλη ώρα για κάθε είδους ανεφοδιασμό στο δωμάτιο.
Όταν αργότερα ο John Frusciante, παρέα μόνο με την ακουστική του κιθάρα, έκανε την εμφάνισή του στην κάτω αίθουσα του ATP, προκλήθηκε ένας μικρός πανικός. Κορίτσια σε κατάσταση υστερίας, τα φλας να ανάβουν, μιλάμε για καταστάσεις αποκάλυψης, ούτε ο πατέρας του Sean Lennon να είχε επιστρέψει στην Γη για ένα τελευταίο encore. Ωραίες τέτοιες καταστάσεις. Και αν στους σόλο δίσκους του, ο κιθαρίστας των Red Hot Chili Peppers, σε καμία περίπτωση δεν εντυπωσιάζει, η λιτή του και, γιατί όχι, συγκινητική του εμφάνιση κέρδισε τον απεριόριστο σεβασμό μου. Ο τύπος είχε προσγειωθεί το πρωί από το Los Angeles, όπου ηχογραφείται το νέο album των RHCP, και το βράδυ όλο χαμόγελο και όρεξη, πραγματικά μάγεψε. Οκ, ίσως παρασύρθηκα από το γεγονός ότι το concept "superstar, μόνος, σεμνότατος, με μία ακουστική κιθάρα στα χέρια" είναι από τα αγαπημένα μου, καθώς και από τα ουρλιαχτά και δάκρυα δύο συμπαθέστατων κορασίδων δίπλα μου.
Με τον Frusciante ξεχάστηκα, ούτε το ρολόι δεν κοίταξα αν είναι δυνατόν, παρακολουθώντας ολόκληρο το σετ του. Ευτυχώς, και η Polly Harvey άργησε να ξεκινήσει το δικό της σετ, διότι θα ήταν κρίμα να έχανα έστω και ένα λεπτό από το 35λεπτο ιστορικό της live. Γιατί ιστορικό; Διότι, όπως επεσήμανε και η ίδια, εμφανώς συγκινημένη και αγχωμένη, αυτή ήταν η πρώτη φορά που εμφανιζόταν μόνη της στην σκηνή, ύστερα από 10 χρόνια. Με μία επιλογή 10 πραγματικά κλασσικών τραγουδιών από όλη της την καριέρα, ήταν απλά εξαιρετική, όπως ακριβώς την φαντάζεστε. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερα από μία μεγάλη εμφάνιση, από μία πραγματικά μεγάλη προσωπικότητα της σύγχρονης καλλιτεχνικής πραγματικότητας. Θέλοντας και μη, έβαλε την σφραγίδα της στο ATP.
Οτιδήποτε άλλο ακολουθούσε την Polly Harvey θα χανόταν στην σύγκριση, όμως οι headliners ήταν σοφά επιλεγμένοι. SUICIDE, κυρίες και κύριοι, και οι Alan Vega και Martin Rev, βάλθηκαν να τρελάνουν κόσμο! Ακόμα και με την πιο γελοία περούκα, ο Alan Vega, μοιάζει πλέον με έναν σοφό αλλά αρρωστημένο beat ποιητή, ενώ ο Martin Rev, τι να πω, είναι o αξεπέραστος Keith Richards της punk electronica. Αφού άκουσα και αυτή την φρενήρη "live" εκτέλεση του αγαπημένου "Ghost Rider" μπορώ πλέον να αποσυρθώ από τα συναυλιακά πράγματα ήρεμος. Α ναι, και στο encore του encore, για χάρη του "Frankie" ανέβηκε και η Peaches στην σκηνή, και έγινε των Suicide το κάγκελο...
Στη συνέχεια, οι πάντες προσπάθησαν να μπουν στην κάτω αίθουσα για να παρακολουθήσουν την πρώτη προβολή στην Μεγάλη Βρετανία του αμφιλεγόμενου Brown Bunny του Gallo. Ορισμένοι βέβαια λένε ότι θα μπορούσαν απλά να περιμένουν στην pub ως τα τελευταία δέκα λεπτά και μετά να μπουν για να απολαύσουν την τέχνη της Chloe Chevigny (κακίες). Πάντως το ερώτημα που κρεμόταν από όλα τα χείλη, εάν δηλαδή το πέος του Gallo της επίμαχης σκηνής είχε ντουμπλαριστεί από κάποιον... πιο προικισμένο νεαρό, δεν πήρε απάντηση. Εάν κάποια δεσποινίς εκεί έξω γνωρίζει, ας επικοινωνήσει, για να μας λυθεί και η περιέργεια τέλος πάντων...
Η βραδιά, μέχρι το πρωί, τελείωσε με τον καλύτερο τρόπο, με την Γερμανίδα DJ Ellen Allien στα decks της κάτω αίθουσας, να με αποτελειώνει με ένα εκστατικό σκοτεινό electro set από αυτά που μόνο το Βερολίνο πλέον μας δίνει. Πριν από κάποιες μήνες που την είχα ακούσει στην Αθήνα σε ένα χαζοχαρούμενο Venue, η Ellen έμοιαζε να βρίσκεται έξω από τα νερά της (μου το ομολόγησε και στις ύστερες πρωινές ώρες μάλιστα, λέγοντας ότι από την μία είχε ένα μάτσο πιτσιρικάδες στην πίστα που καμακωνόντουσαν και από την άλλη διάφορες μεγαλοδεσποινίδες του δήθεν VIP area, πού να εξηγήσεις στην Βερολινέζα τώρα ότι αυτή είναι η καθημερινότητα των clubs μας δυστυχώς) αλλά και πάλι ήταν εξαιρετική. Όμως, αυτό το σέξυ σκοτεινό ηχητικό τσουνάμι που παρέσυρε το ξενυχτισμένο ATP δεν είχε προηγούμενο! Απ' όσο θυμάμαι βέβαια...
