All Tomorrow's Parties (Curated by Vincent Gallo) 24/4
Μέρα 3η
Με τα χίλια ζόρια κατάφερα να σηκωθώ από το κρεβάτι, με τα χίλια ζόρια έφτιαξα ένα καφέ, και με τα... εκατομμύρια ζόρια σύρθηκα μέχρι την επάνω αίθουσα κατά τις 14.45 για να παρακολουθήσω τα τρία κορίτσια που με κέρδισαν αμέσως από την φωτογραφία του προγράμματος. Όπως και τα κάνουμε, ε, έχουμε και μία αδυναμία στα δεκαεπτάχρονα με άσπρες κοντές φουστίτσες. Οι The Tints από το Los Angeles, βέβαια, μπορεί να προσέλκυσαν αρκετά ζευγάρια μάτια, φανταστείτε μικρές "αθώες" κορασίδες μέσα στα λευκά, σαν τα κορίτσια της κινηματογραφικής μεταφοράς του "Virgin Suicides" ένα πράγμα, αλλά όσον αφορά τα ζευγάρια αυτιά που συνόδευαν τα μάτια που προανέφερα, δεν φάνηκαν να συγκινούνται ιδιαίτερα από τα ανώδυνο power indie pop, που θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν και soundtrack της αλήστου μνήμης παιδαγωγικής εκπομπής "90210".
"Hello everybody... I am Ted Curson, a legendary motherfucker!" Αν το έλεγε άλλος, ίσως και να γέλαγα, αλλά εδώ μιλάμε για τον τρομπετίστα σε όλες τις κλασσικές κυκλοφορίες του μεγάλου Charles Mingus στην δεκαετία του 1960. Στα 70 του χρόνια, ζωή να έχει ο ευτραφέστατος και ορεξάτος τζαζίστας, μαζί με τρεις ακόμα σπουδαίους μουσικούς, όπως αποδείχθηκε, πρόσθεσε την πιο στυλάτη πινελιά του τριημέρου. Θέματα από το soundtrack του "Brown Bunny" (ιδού ο λόγος που τον φιλοξενεί ο VG στο ATP), διαδεχόντουσαν στάνταρντς όπως τα "Round Midnight" και "Cantaloope Island" ενώ ο VG χαμογελαστός και "γκρουβάτος" έκανε παραγγελιές, με τον Curson να εκτελεί λέγοντας "You're The Man & it's your thing!".
Επάνω, τα πράγματα είχαν αγριεύσει. Η Jayne County ανάμεσα σε έναν καταιγισμό αγνού, παρθένου punk rock βγαλμένου από την ψυχή της Νέας Υόρκης των '70s και μίας ακατάσχετης πολυλογίας, πρόλαβε να γεμίσει όλη την σκηνή με "πούδρα", να αναρωτηθεί πώς γίνεται και όλοι της οι φίλοι από την εποχή του CBGB, και του Max's Kansas City να είναι νεκροί, αλλά και να "φλερτάρει" τον οικοδεσπότη με αμίμητες ατάκες όπως "Vincent, I know you are a straight right-wing piece of shit with a big cock, but tonight you'll fuck a tranny!", μεταξύ πολλών πολλών άλλων κωμικοτραγικών που πραγματοποιήθηκαν και ακούστηκαν. Η Jayne, πρώην Wayne, County με την μπάντα της, τους Electric Chairs, ήταν τελικά υπεύθυνη για ένα αστείο φαινομενικά, δραματικό και παρακμιακό στην πραγματικότητα, εκρηκτικό rock'n'roll καμπαρέ. Προσθέστε και έναν "φόρο τιμής" προς τον Κυβερνήτη Schwarzenegger με μία "nazi-friendly" εκδοχή του California Uber Alles και έδεσε το γλυκά της θείας μας της Jayne.
Υποτίθεται τώρα ότι οι Gang Gang Dance είναι το αγαπημένο group αυτή την στιγμή της Chloe Chenigny και έτσι βρέθηκαν στο ATP του Gallo. Δεν περίμενα να είχε τέτοια γούστα η δεσποινίς Chloe για να πω και την αλήθεια, αλλά εν πάση περιπτώσει πραγματικά η εμφάνιση του πιο hyped φέτος group της περίφημης νέας indie folk σκηνής του Brooklyn ήταν ένα από τα γεγονότα του τριημέρου. Στην αρχή με τεράστια τεχνικά προβλήματα, σε σημείο που να νομίσουμε ότι τελικά δεν θα τα καταφέρουν να βγάλουν κουτσά στραβά ένα κάποιο σετ, και με μία τελικά συνέχεια που άφησε μεν κάποιες υποσχέσεις, αλλά... δεν. Ok, ίσως να φταίνε και τα τεχνικά προβλήματα που προανέφερα που είχαν ως αποτέλεσμα να με "χάσουν", αλλά παρά το ότι οι δύο πρώην Cranium και ο Josh "Jackie O" Diamond έκαναν το παν για να μου κεντρίσουν το ενδιαφέρον στο καθαρά μουσικό σκέλος της υπόθεσης, δυστυχώς η πρώτη επαφή με το κατά τα άλλα εξαιρετικό στις δισκογραφικές του προσπάθειες συγκρότημα ήταν αρνητική. Προσθέστε και το γεγονός ότι η Lizzi Bougatsos (άξιο τέκνο της πατρίδας μας υποθέτω, αλλά μην φουσκώνετε τα στήθη σας από υπερηφάνεια όπως ο Νομάρχης Ψωμιάδης) ήταν σε στιγμές και εκνευριστική όπως στριφογυρνούσε ξυπόλυτη σε δήθεν έκσταση, τραγουδώντας σαν μία φτωχή απομίμηση της Liz Frazer.
Την ίδια ώρα επάνω οι Trapist πρόσφεραν απλόχερα μία μινιμαλιστική και απόλυτα ψυχεδελική folk, ότι πρέπει για να ξαπλώσεις στο πάτωμα και να χαλαρώσεις, κάτι που κατάλαβαν όσοι βρισκόντουσαν στην αίθουσα. Δεκάδες λοιπόν "πτώματα" με το τρίο των μουσικών να μπλέκουν τους διάφορους ηλεκτρονικούς ήχους με κιθάρες και pedal steel καθώς ένα όρθιο μπάσο κρατούσε τον νωχελικό ρυθμό. Εάν έκλειναν το φεστιβάλ θα ήταν σαφώς πιο χρήσιμοι για το απαραίτητο "chill out". Αυτή την στιγμή, καθώς βραδιάζει σιγά σιγά στο Camber Sands χρειαζόμαστε λίγο αδρεναλίνη.
Και να 'μαστε στους Magik Markers! Και μου τα έλεγαν ο Παναγιώτης "Postblue" Σπούλος και ο Βασιλάκης "Stereo Shortcuts" Δουλίγκας, που τους είχαν παρακολουθήσει πρόσφατα στο Βέλγιο... Ως γνωστός άπιστος Θωμάς, είχα τις αμφιβολίες μου. Υπερέβαλλαν τελικά τα παιδιά όταν έλεγαν ότι το τρίο από το Connecticut είναι ότι πιο συναρπαστικό και σοκαριστικό παίζει αυτή την στιγμή; Πιστέψτε με, όχι! Οι Magik Markers πέρασαν σαν σίφουνας από την μικρή σκηνή του ATP. Άφησαν τους πάντες σχεδόν άφωνους, βίασαν πραγματικά τις κιθάρες τους ξεπερνώντας κάθε όριο συμβατότητας όσον αφορά τον τρόπο χρησιμοποίησης τους και ύστερα από μόλις 25 λεπτά γνήσιου art-noise performance ισοπέδωσαν τα πάντα. Η Elisa και η Leah μπαίνουν δυναμικά και επίσημα στο top-10 των αγαπημένων μου rock chicks και δύσκολα θα βγουν εκτός λίστας. Και μην ξεχάσω... Παναγιώτη, έχεις φιλιά από την Elisa...
Ύστερα από το σοκ των Magik Markers και με τους Prefuse 73 να περιμένουν στην γωνία, δυστυχώς ο James Chance και οι πολυμελείς Contortions του, πέρναγαν σε δεύτερη μοίρα. Στα 20 λεπτά που πρόλαβα να παρακολουθήσω όμως τον γερόλυκο lounge lizard του No Wave, τον λευκό funky-punky James Brown των late '70s, μου έδωσε την εντύπωση ότι η πολύχρονη αποχή τον έχει αφήσει ανεπηρέαστο. To αλλοπρόσαλλο μείγμα funk, punk, soul, disco και ανελέητης free jazz είναι ακόμα εδώ, όπως και τα κουστούμια, όπως και οι γραβάτες όπως και οι καρικατουρίστικες πόζες του James Chance με τον εκκεντρικότατο αδερφό του.
Ακόμα και αν δεν ήξερες ποιοι πρόκειται να ακολουθήσουν στην κάτω σκηνή, εάν έβλεπες πώς ανέβηκαν στην σκηνή οι εφτά μουσικοί αμέσως θα καταλάβαινες ότι πρόκειται για τους Prefuse 73. Ο Scott Herren και η παρέα του, εμφανίστηκαν με αργούς ρυθμούς, χαρακτηριστικές ενδυματολογικές επιλογές και στυλ, και με δύο μπάφους να αλλάζουν χέρια καθ' όλη την διάρκεια του soundcheck. Όταν ξεκίνησαν να μας οδηγούν στους ιδιότυπους instrumental hip hop δρόμους και μέχρι να αποχωρήσουν μέσα σε πραγματική αποθέωση, έπρεπε να μπεις στο trip τους. Αν δεν έμπαινες, αν δεν ήσουν συγκεντρωμένος, έχανες. Διότι ο Herren, διακριτικός σε μία γωνία, πάνω από τα μηχανήματά τους, μαζί με τους μουσικούς του, live, δημιουργεί ένα άκρως εκλεκτικό και εγκεφαλικό soundtrack, που σε καλεί να παρασυρθείς, να αφεθείς και νιώσεις το ρυθμό μέσα σου. Ευτυχώς για μένα, τα κατάφερα και μπήκα στο μυαλό του Scott Herren...
Και από τους ομορφότερους σύγχρονους δρόμους της μουσικής, αυτούς των Prefuse 73, στα τραγικά απολιθώματα των Zombies. Η αντίδρασή μου όταν είχα δει στο site του ATP ότι οι Zombies είχαν συμπεριληφθεί στο line up, ήταν απλά ένα "ήμαρτον!". Το οποίο "ήμαρτον!" παραμένει. Οι Zombies στο σωτήριο έτος 2005 είναι απλά ένας κωμικοτραγικός θίασος. Παραδέχομαι μεν ότι ο Colin Blunstone διατηρεί την ίδια εξαιρετική και κλασσική φωνή, αλλά κατά τα άλλα... Κατ' αρχάς, οι θρυλικοί Zombies του παρελθόντος ήταν μία μπάντα που έδρασε και μεγαλούργησε από το 1964 έως το 1968. Τέσσερα χρόνια, τέσσερα κλασσικά albums. Ε, λοιπόν το σετ το οποίο παρουσίασαν με πάμπολλες stadium rock φανφάρες, περιείχε μόλις 5 τραγούδια από εκείνα τα χρόνια. Από εκεί και πέρα, ακούστηκαν πολλά από προσωπικούς δίσκους, κάποια από έναν καινούργιο δίσκο που ετοιμάζουν, και το αστείο highlight του "God Give Rock'n'Roll To You", που είχε γράψει μεν ο Rod Argent αλλά έκαναν παγκοσμίως γνωστό οι Kiss, όπου όλοι από κάτω, και εγώ σκασμένος στα γέλια, σηκώσαμε τα χέρια ψηλά, ρυθμικά τραγουδώντας το πιο cheesy soft rock ρεφρέν της ιστορίας. Να σημειώσω ότι "δεξιοτέχνες κιθαρίστες" όπως ο Keith Airey, o οποίος όμως πληροφόρησε υπερήφανος ο Argent ανήκει στην μπάντα του Tom Jones ενώ είχε παίξει και για την Βασίλισσα, πρέπει να εξαλειφθούν από τον παγκόσμιο μουσικό χάρτη αμέσως.
Αφού φάγαμε έναν "Vincent Gallo", κοινώς ένα hot dog με ένα τεραααάστιο λουκάνικο, να 'μαστε λοιπόν, και στο τελευταίο live του φεστιβάλ (δακρύζω από συγκίνηση). Headliner, ποιά άλλη, από την μαμά του κολλητού του VG, την Yoko Ono. Στην είσοδο μοίραζαν μικροσκοπικούς φακούς για να μπορούμε να μιλάμε στην γλώσσα της, την Onochord, (πρέπει, λέει, αν έχεις τον Θεό σου, να πατάμε τον φακό τρεις φορές και αυτό θα σημαίνει "Ι Love You"), ένα μεγάλο λευκό πανί είχε στηθεί πάνω στην σκηνή, και ένας τύπος από τα μεγάφωνα υπενθύμιζε συνέχεια "This is performance art. It is NOT a rock'n'roll show! Please do not use flash!". Ok, ότι πεις Yoko έχουμε και δουλειές, μας περιμένει η pub. Αφού έπαιξαν με τους φακούς τους πάνω στο πανί, και αφού πέρασαν μέσα από αυτό, πήραν θέση στην σκηνή διαδοχικά η Yuka Honda, ο Vincent Gallo και ο Sean Lennon. Στη συνέχεια η Yoko Ono χαμογελαστή με μία διάφανη μπλούζα (κυριευτήκαμε από τρόμο στην πιθανή θέα που θα ξεπρόβαλλε μέσα από την μπλούζα της, αλλά το ξεπεράσαμε). Όλα ήταν σχετικά καλά λοιπόν, μέχρις ότου άρχισε να "τραγουδάει". Πιστέψτε με, οι μασκότ του Camber Sands, οι δεκάδες γλάροι που μας έκαναν παρέα όλο το τριήμερο, "τραγουδούν" πιο καλά και λιγότερο εκνευριστικά από την Yoko Ono στα 72 της. Θα μου πείτε, αυτή είναι η Yoko Ono, έτσι τραγουδούσε πάντα, εσύ τώρα το κατάλαβες ρε Πυκνάδα; Το γνωρίζω και συμφωνώ απόλυτα. Αλλά επιτρέψτε μου να φύγω για την pub στο τρίτο "τραγούδι". Από ότι μάθαμε από τους γενναίους που άντεξαν, κάποια στιγμή ανέβηκε και ο John Frusciante στην σκηνή καθώς και οι Afrirampo. Ακούστηκε βέβαια ότι ήταν μία ωραία οικογενειακή στιγμή του φεστιβάλ, μάλλον και ιστορική, αφού βρεθήκανε στην σκηνή η χήρα του μακαρίτη, ο γιος του, ο κολλητός του, η πρώην φίλη του, και ο άλλος της παρέας μαζί με τα νιάτα της Ιαπωνίας... Δεν τα πάω καλά με τους συμβολισμούς.
Οι τελευταίες στιγμές του ATP με βρήκαν με τον Sean Lennon και κάτι άλλους άσχετους στις τουαλέτες της pub, ψιλοχάλια όλοι, να ακούμε τα παράπονα του συμπαθέστατου γιου του μακαρίτη να μας κλαίγεται για το πόσο κουραστική και καταπιεστική είναι η μαμά του, η οποία δεν καταλαβαίνει τις ανάγκες του και η οποία τον ξύπνησε το πρωί από τα άγρια χαράματα για να κάνουν πρόβα, την μία και μοναδική, για το show που προηγήθηκε... Κακόμοιρε Sean, θες μία μπύρα;
Α, επίσης μου είπαν ότι 6 το πρωί έπαιζα ποδόσφαιρο με κάτι άσχετους Άγγλους στα γρασίδια του Camber Sands. Δεν θα τους πίστευα, αν δεν είχα ξυπνήσει το επόμενο βροχερό πρωί που έπρεπε να γυρίσω στο Λονδίνο, πιασμένος ολόκληρος... Ο αθλητισμός σκοτώνει.
