All Tomorrow's Parties

Παρασκευή 26/4 : Ex Orkest ημέρα

Μετά το στρίμωγμα σε τρένα και λεωφορεία φτάσαμε. Και μας περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη. Δεν έβρεχε.
Πολύ οργανωμένοι στην υποδοχή, μας έδωσαν τα κλειδιά του διαμερίσματος, χάρτη, πρόγραμμα και ό,τι πληροφορίες μπορούσαν να χρειαστούν, 3 cd με δείγματα από όλους όσους θα έπαιζαν στο φεστιβάλ, και κυρίως δεν μας αντιμετώπισαν σαν κάφρους, όπως συχνά συμβαίνει κάπου αλλού. Αφήσαμε τα μπογαλάκια μας, φάγαμε τα μακαρονάκια μας, σύντομη εξερεύνηση του χώρου (δυο σκηνές στο ίδιο κτίριο, η μικρή στο ισόγειο η μεγάλη στον πρώτο, ωραία δεν θα ξεποδαριαστούμε) και ξεκινήσαμε.

Πρώτοι πρώτοι οι Ex Orkest, δηλαδή οι παλιοί μας φίλοι Ex με ορχήστρα (19 μετρήσαμε στη σκηνή, μπορεί και να μας ξέφυγε κανείς, έτσι όπως ήταν ο ένας πάνω στον άλλο). Δεν έχει περάσει πολύς καιρός που, γράφοντας για το Dizzy Spells, τελείωνα «... και προτιμάμε οι Ex να μας εκπλήσσουν με κάτι πρωτότυπο και απρόβλεπτο, όπως έχουν κάνει πολλές φορές στο παρελθόν». Το cd των Ex Orkest δεν το είχα ακούσει, κι ας έγραφε τα καλύτερα ο Πανότας, οπότε... «έκπληξη - έκπληξη - εκπληξάρα» (κατά το έκπληξη - έκπληξη - εκπληξούλα των Στρουμφακίων). Απίστευτοι. Ό,τι και να γράψω λίγο θα είναι, οπότε δεν γράφω τίποτε. Φέρτε την Ex Orkest στην Ελλάδα: Το art-rockwave, το φεστιβάλ αυτοσχεδιαστών, ο Βενιζέλος (αυτόν δεν έχουμε υπουργό πολιτισμού;), ο Παπαγεωργόπουλος στο γλέντι του Αγίου Πνεύματος στη νέα παραλία Θεσσαλονίκης, όποιος να 'ναι...

Ο επόμενος μετά τους Ex Orkest σίγουρα χαμένος θα έβγαινε, πόσο μάλλον οι Plush, με "don't forget to put flowers on your head" στιλ, πρωτοτυπία μηδέν, φωνή ζορισμένη σε σημείο που να μη βγαίνει, πάμε για κανέναν καφέ, γιατί στις μπύρες θα 'χει κόσμο.

Όταν πρωτοδιάβασα το πρόγραμμα, είχα χαρεί που θα έπαιζαν οι Mission Of Burma, θρυλική μπάντα από τη Βοστόνη, με σύντομη ζωή, 1979 με 1983. Κυκλοφόρησαν πάλι οι δίσκοι τους, και ξαναμαζεύτηκαν. Η μεγαλύτερη για μένα απογοήτευση του φεστιβάλ. Καθόλου (μα καθόλου) δεμένοι, ο ντράμερ μάλλον σε άλλη συναυλία έπαιζε, γιατί το έκαναν αυτό στα τραγουδάκια τους; Δεν ξέρω, ίσως το 1980 δεν υπήρχε λόγος να παίζεις καλά, αλλά να τα ξαναπαίζεις έτσι μετά από 20 και βάλε χρόνια; Πρόβες δεν έκαναν; Και το προηγούμενο Σαββατοκύριακο έτσι έπαιξαν; Μόνον το "This is not a photograph" μου άρεσε. Μήπως επειδή είναι από τα αγαπημένα μου; Περιμένετε ρε παιδιά να ακούσουμε και το "That's When I Reach For My Revolver". Κρίμααααα.

Ο Flour βγήκε μόνος του με μπάσο κι ένα ρυθμοκούτι. Το «κατά το πρόγραμμα» καλύτερα κρυμμένο μυστικό της Minneapolis, καλά έκαναν και το έκρυβαν τόσον καιρό μου φαίνεται.

Shipping News κάπου είχα ακούσει παλιότερα και μου άρεσαν. Είχα λοιπόν την περιέργεια να τους δω και live. Με κέρδισαν από το πρώτο τραγούδι. Και όχι μόνον εμένα. Σχεδόν όλους όσοι τους προτίμησαν από τους Cheap Trick που έπαιζαν στη μεγαλύτερη σκηνή. Απλοί και ουσιαστικοί, ωραίες μελωδίες, αλάνθαστο παίξιμο, συμπαθέστατοι σε όσα έλεγαν, cool με την καλύτερη σημασία της λέξης Αν δεν ήταν κι αυτό το βλακόμετρο ο ψηλός που ήρθε και μιλούσε δυνατά μες στα μούτρα μας με τον επίσης πιωμένο φίλο του...

Σάββατο 27/4 : Low ημέρα

Νωρίς νωρίς, από τις τρεις το απόγευμα, ξεκίνησε το πρόγραμμα με τους Shellac, οι οποίοι ως οικοδεσπότες (το All Tomorrow's Parties διοργανώνεται κάθε χρόνο από ένα γκρουπ) άνοιξαν το πρόγραμμα και τις τρεις μέρες. Πολύ δυνατοί και πολύ κεφάτοι, ήταν οι μοναδικοί νομίζω που γέμισαν τη μικρή σκηνή. Μιλούσαν με τον κόσμο, σαχλαμάριζαν, ειρωνεύονταν, απαντούσαν σε ερωτήσεις. Ως συνθέτης ο κύριος Albini δεν με ενθουσιάζει μετά τους Big Black αλλά το show των Shellac το ευχαριστήθηκα. Ομολογώ ότι πολλά τραγούδια μου άρεσαν περισσότερο από όσο με άφηνε να ελπίζω η προκατάληψή μου.

To γκρουπ που περίμενα πώς και πώς το Σάββατο ήταν οι Low. Με το "Things we lost in the fire" που ηχογράφησε ο Steve Albini είχα κολλήσει για μήνες και ήταν από τα ελάχιστα συγκροτήματα που ήθελα πολύ να ακούσω ζωντανά. Πήγα σχετικά μπροστά, άκουγα καλά, έβλεπα καλά και το αποτέλεσμα δικαίωσε πέρα για πέρα τις πολύ υψηλές προσδοκίες μου. Οι φωνές των Alan Sparhawk και Mimi Parker αναμιγνύονταν εξαίσια, το λεπτεπίλεπτο ύφος ήταν ευθύτατο και καθόλου φιγουρατζίδικο. Αν αυτό είναι to "flower power" κι όχι οι αηδίες των Plush, μου αρέσει.

Οι Consonant είναι γκρουπ του Clint Conley (και λόγω του Mission of Μπούρδα που υπέστην την προηγούμενη, των οποίων επίσης είναι μέλος) ήμουν πολύ επιφυλακτικός. Ευτυχώς, καμία σχέση. Το ροκ των Conley, Chris Brokaw και της υπόλοιπης παρέας ήταν και ευχάριστο και καλοπαιγμένο.

Από τους Danielson Famille πρόλαβα να ακούσω μόνον ενάμισι τραγούδι. Θυμάμαι μόνον ότι οι κυρίες ήταν ντυμένες νοσοκόμες και ο τραγουδιστής έχει λεπτή φωνή, δηλαδή πλάκα είχαν. Τι ακριβώς τραγουδούσε δεν πρόσεξα και μάλλον καλά έκανα, αν αληθεύουν τα περί χριστιανικής προπαγάνδας που διάβασα στο τελευταίο Overdub.

Ο Μιχάλης γκρίνιαζε (ως συνήθως) ότι όπως πάμε σε λίγο καιρό δεν θα υπάρχει ροκ γκρουπ χωρίς τσέλο και βιολί. Πάντως οι Rachel's που είχαν και τσέλο και βιολί και πιάνο και άλλα κλασικά όργανα, όπως επίσης και keyboards, ηλεκτρική κιθάρα και τύμπανα, με συνεπήραν. Αντίθετα από ό,τι πιθανώς φαντάζεστε, όσοι δεν έτυχε να ακούσετε ποτέ Rachel's, δεν ήταν καθόλου υπερβολικά όλα αυτά. Λυρικοί και ατμοσφαιρικοί με πολύ ωραίες ενορχηστρώσεις και εικόνες που προβάλλονταν πίσω από τους μουσικούς, όπως λέμε και στο Bar «τα άτομα πήραν τη δεύτερη θετική μου ψήφο του Σαββάτου» κι αν δεν ήμουν τόσο Low-profile τύπος χτυπούσαν και την πρώτη...

Μετά από σύντομη ξεκούραση / μπύρα στην Pub, πρόλαβα ένα εικοσάλεπτο Melt Banana. Μέσα σ' αυτό το χρονικό διάστημα πρόλαβαν να παίξουν καμιά δεκαπενταριά τραγούδια, μεταξύ των οποίων και μια φοβερή διασκευή του "California Sun". Η Γιαπωνεζούλα τσίριζε σε συχνότητες που κοντεύουν να τρυπήσουν το αυτί και οι υπόλοιποι έκαναν όση φασαρία μπορούσαν. Αν υπάρχει μουσικός όρος Ιαπωνικό Hardcore γι' αυτούς πρέπει να βγήκε. Αν δεν το καταλάβατε ήδη, πολύ το ευχαριστήθηκα.

Οι Wire μου έδωσαν την εντύπωση της δεύτερης (και τελευταίας ευτυχώς) αρπαχτής του φεστιβάλ. Πολύ κρύοι, πάρα πολύ κρύοι, πάρα πάρα πολύ κρύοι.

Κυριακή 28/4 : Dead Moon ημέρα

Η καλύτερη παρουσία του τριημέρου (άντε μια από τις τρεις καλύτερες για να μην είμαι τόσο απόλυτος, αν και με τους κυρίους αυτούς πώς γίνεται να μην είσαι). Για τους Dead Moon έτυχε να ξαναγράψω με αφορμή περυσινή συναυλία τους στην Αθήνα. Όσα ίσχυαν πέρσι που οι Fred και Toody ήταν 53 ετών ισχύουν και φέτος που είναι 54. Garage/punk με ένταση και πάθος, χωρίς τερτίπια και τσαλιμάκια. Μετά από τόσα χρόνια κι αφού πολλά από τα τραγούδια τα έχουν παίξει εκατοντάδες φορές, δείχνουν (και πείθουν) να το ευχαριστιούνται και να το εννοούν.
Στο προγραμματάκι του All Tomorrow's Parties, ο πιο πετυχημένος χαρακτηρισμός που έχω δει ως τώρα για τους Dead Moon: "the no-bullshit rock band". Όσο σκέφτομαι τις χιλιάδες πωλήσεις, τις sold out συναυλίες, τα εξώφυλλα των διάφορων The Hives...

Να τα πάλι τα βιολιά και τα τσέλα με τη Nina Nastasia, που καλή φωνή έχει, καλοί κι οι μουσικοί της μπάντας της, συμπαθητική είναι... Όταν λέμε «συμπαθητικός» δεν εννοούμε συνήθως κάτι σαν «τίποτε το ιδιαίτερο»;

Από τον Bonnie Prince Billy πολλά περιμέναμε, είχε τη θερμότερη υποδοχή από όλους όσοι έπαιξαν αυτές τις τρεις μέρες στο Camber Sands αλλά δεν με ξετρέλανε. Να μην πω ότι βαρέθηκα και λίγο.

Από τη Shannon Wright πάλι δεν περιμέναμε πολλά αφού ίσα-ίσα που κάπου είχαμε ξανακούσει το όνομά της (αν πριν δυο μέρες μου έλεγαν ότι είναι ηθοποιός ή αργυρός ολυμπιονίκης στην δισκοβολία, θα το πίστευα). Αλλά καμιά φορά σου 'ρχεται από εκεί που δεν το περιμένεις. Φοβερά τραγούδια, συνθετική φλέβα, προσωπικό στιλ, πειστικότατη ερμηνεία.

Και έπρεπε να φύγουμε άρον-άρον γιατί ήδη άρχισαν οι The Fall. Ο κύριος Smith που μέχρι πριν από λίγο τα έπινε με τα φιλαράκια του στην pub δεν με απογοήτευσε. Αυτό ακριβώς που περίμενα (άσχετα αν ήταν η πρώτη φορά που τον έβλεπα live). Τραγουδούσε (ή έφτυνε στίχους, όπως το πάρει κανείς) πίσω από τη σκηνή, κρυμμένος κάπου στη σκηνή κλπ. Και σε δυο τρία τραγούδια ήταν συγκλονιστικοί (όλο το γκρουπ εννοώ, γιατί συχνά, όταν αναφερόμαστε στους Fall, εννοούμε Mark Smith).

Αν αναρωτιέστε τι κάνει η Kim Deal, τα νέα είναι ευχάριστα. Μια χαρά είναι το κορίτσι. Χαμογελαστό και γοητευτικό μέσα στην τρέλα του, όπως πάντα. Οι Breeders της έκαναν χαβαλέ από την αρχή ως το τέλος του set κι αυτό δεν είναι πάντα τόσο διασκεδαστικό όσο ακούγεται. Το κακό είναι ότι σε κάποια τραγούδια απέδειξαν ότι θα μπορούσαν να δώσουν πολύ περισσότερα.

Και του χρόνου (οικοδεσπότες οι Autechre).