Amon Duul II / Tenderness of Wolves

Το γεγονός: Το κατεξοχήν γκρουπ του κράουτ ροκ, στην πρώτη του εμφάνιση στην Ελλάδα και μάλιστα με την σύνθεση που είχε το 1972.

Κόσμος: παρά τις φήμες για σολντ άουτ εδώ και μέρες, υπήρχαν εισιτήρια (35 ευρώ!) μέχρι αργά το βράδυ, ενώ μέσα τα πράγματα ήταν σούπερ: φουλ, αλλά χωρίς πάστωμα.

Σύνθεση κοινού: από περίεργους 18ρηδες για το τι θα δουν μέχρι χαμογελαστούς 60ρηδες που ήξεραν πολύ καλά. Δυο άρρενες για κάθε θήλυ.

Σαπόρτ γκρουπ: Σύμφωνα με το πρόγραμμα, οι Tenderness of Wolves, Τάκης, κιθάρα, Νίκος, μπάσο, Άλεξ, ντραμς. Έπαιξαν τρία (αν θυμάμαι καλά) μεγάλης διάρκειας κομμάτια για σαράντα περίπου λεπτά.

Κυρίως γκρουπ: Οι Amon Duul II. Danny Fichelcher, ντραμς, Jan Kahlert, κρουστά (σχετικά νέο μέλος), Chris Karrer, κιθάρα ηλεκτρική και φλαμένκο, βιολί, φωνή, Renate Knaup- Krotenschwanz, φωνή, ντέφι, Lothar Meid, μπάσο, φωνή και John Weinzierl, κιθάρα. Άρχισαν με ένα εισαγωγικό τζαμάρισμα και τζάμαραν ακόμα δυο φορές για να δώσουν χρόνο στον άτυχο της βραδιάς, Κρις Καρρέρ, να βγάλει άκρη με τον προβληματικό ενισχυτή που τού λαχε (τελικά δεν, του δάνεισαν το δικό τους οι σαπόρτ, ελληνικό φιλότιμο γαρ). Το κυρίως πρόγραμμα περιλάμβανε διάσπαρτα παλιά κομμμάτια κυρίως από το Yeti και λιγότερο από το Wolf City (αλλά όχι μόνο όμως, ναι, λυσσάξατε, παίξανε και το Kanaan) και κράτησε δυο ώρες με ένα ανκόρ.

Κύριο μέλημά μου από τη στιγμή που έπιασα να γράψω δυο λόγια για την προχθεσινή εμφάνιση των Amon Duul II είναι να σου αποκρύψω ανεπιτυχώς φίλε/η σέρφερ την αλήθεια, ότι δηλαδή εγώ δεν πήγα βραδιάτικα στο Γκαγκάριν μες στη βροχή για ν' ακούσω το ελληνικό γκρουπ, παρόλο που (αν και ψάχνονται με τη φόρμα χωρίς να έχουν πρώτα βρει την ουσία) είχαν ωραίο ήχο, διάθεση και πίστη σ' αυτό που έκαναν.

Εδώ καλά καλά δεν πήγα καν για τους Άμον Ντούουλ Δύο. Που 40 χρόνια μετά, παραμένουν το ίδιο χύμα, το ίδιο φάλτσοι, το ίδιο αυθεντικοί, το ίδιο καταπληκτικοί.

Όχι, εγώ πήγα να δω και να ακούσω τη Ρενάτε Κνάουπ- Κρόετενσβανς. Την ιέρεια-σύμβολο μιας σύγχρονης ελευθεριακής μυθολογίας του Μονάχου, με κοινόβια, ελεύθερο έρωτα, εφαρμοσμένη συλλογικότητα, πολιτική τέχνη, άμεση δημοκρατία και αστείρευτη αφοσίωση στα ιδανικά της.

Τόχα ταγμένο από τότε που τη γνώρισα απ' τις σελίδες του Ποπ & Ροκ το 80 ή το 81 και μού χε πέσει το σαγόνι μ'αυτά που διάβαζα δια χειρός Μάκη Μηλάτου (του ορίτζιναλ, όχι του ξάδερφου που ξέρετε οι μικρότεροι).

Ε λοιπόν, προχτές η φωνή της έβγαζε τη γλώσσα στον καθωσπρεπισμό των 00ς, το λάιφστάιλ εγγόνι του καθωσπρεπισμού των 60ς, όπως ακριβώς ιάβαζα ότι το έκανε άλλοτε στον αρτηριοσκληρωτικό παππού του.

Το κορμί της, αρχέγονη θηλυκή εξέγερση, παλλόταν από τη γοητευτική ανεμελιά των 58 της χρόνων, εκζάκλυ όπως το θαύμαζα στις παλιές κακοτυπωμένες ασπρόμαυρες φωτός.

Γέρασα, ουφ, αλλά μ' αρέσει, μας είπε κάποια στιγμή ξέπνοη. Εξακολουθείς να είσαι υπέροχη, ακούω το Γιάννη δίπλα μου να της φωνάζει αυθόρμητα.

Αρχίζω να καταλαβαίνω. Βρίσκομαι εν τρανς.

Ναι, είμαστε σε μια ουτοπία, η Ρενάτε θα κάνει έρωτα διαδοχικά με όλους μας, αγόρια και κορίτσια κάθε ηλικίας, μυώντας μας στην υπέρβαση της ζωής και την αναγωγή της σε σύγχρονο μύθο, σαν τον δικό της.

Δεν με πιστεύεις φίλε/η σέρφερ;

Ιδού: Το μοναδικό ανκόρ είχε τελειώσει, ο απόηχος του Archangel's Thunderbird πνίγηκε από ώρα στο άκαρπο μπιζάρισμα, όλοι ξέραμε πως η συναυλία έληξε κι όλοι μέναμε περιμένοντας για ατέλειωτη ώρα μετά... τι, έλα μου ντε!

Προσωπικά, αν, όπως λένε, τα όνειρά μας είναι όντως ουτοπία, στοιχηματίζω ότι ξέρω τι ονειρεύτηκα το ίδιο βράδυ κι ας μην παίρνω όρκο ότι το θυμόμουν το πρωί ;-Ρ
____

Φωτογραφίες - Αντώνης Κλειδουχάκης