Anser: 15 Χρόνια Εν Δράσει

Μπορεί να έκανα λάθος και αντί για τον Λεξ πήγα στον Anser τρεις μέρες πριν. Πάντως ο μεγάλος χαμός που έγινε στις 3-7-2022 στον Πανιώνιο και ο μικρότερος, χαμός πάντως, που έγινε στην Τεχνόπολη στις 30-6-2022 είναι αψευδείς μάρτυρες του ότι το hip hop είναι μάλλον ότι πιο ζωντανό στην ελληνική ροκ σκηνή του σήμερα. Ταπεινοί και Πεινασμένοι που μπαίνουν στο Άδυτο της πουτάνας ζωής μας, κατακρεουργώντας την.

Βεγγαλικά, καπνογόνα, φωτοβολίδες, συνθήματα, σημαίες, πανώ, και οι συναυλίες γίνονται πολιτικό γεγονός. Ρίμες, παρλάτες, καταγγελίες από τα πλέον προσωπικά έως τα πλέον πολιτικά και εμείς, οι μάλλον αμύητοι στο είδος, να απορούμε πως στο καλό θυμούνται τα λόγια απ΄ έξω και τα τραγουδούν. Όχι ένα κουπλέ κι ένα ρεφρέν αλλά σεντόνια ολόκληρα από πόνους και καημούς.

Άμα ρωτήσουν που χάθηκα πες τους απλά πως τρελάθηκα, πες τους
Ότι δε γούσταρα τις συμβουλές τους, ούτε να ζω στις ενοχές τους
Πες τους πως έγινα άνεμος, ήλιος, σκοτάδι, ποτάμι και πλάτανος
Στίχος γραμμένος στο μάρμαρο, να μην μπορεί να με σβήσει ούτε ο θάνατος

15 χρόνια στη σκηνή ο Anser. Το ελληνικό hip hop γιόρταζε μαζί του και τον τίμησαν οι εκλεκτότεροι από τους εκπροσώπους του. Ήταν εκεί ο Βέβηλος, ο Xplicit με τους Στίχοιμα, ο Buzz, o Novel, o Tiny Jackal, ο αδελφικός του φίλος Andri J και βέβαια ο Eversor, η ρυθμική βάση που τον ακολουθεί και τον στηρίζει χρόνια τώρα. Αγάπη για κάποιον που στέκεται τόσα χρόνια, χωρίς να ξεπουλάει τίποτε. Φαίνεται τα βράδυα του τον στοιχειώνουν οι στίχοι του:

Κάθε βράδυ στα γόνατα
Κάθε βράδυ τις ίδιες προσευχές

Μη ξεχάσω από που έρχομαι
Μη ξεχάσω τι έλεγα χθές

Φοβάμαι μη γίνουμε μόδα, φοβάμαι μη κάνουμε αυτά που γελάγαμε
Μη μας πάρουν αυτές οι σειρήνες τα αυτιά και ξεχάσουμε ποιους αγαπάγαμε

Ο Anser έχει ήδη κατακτήσει την κορυφή, ανεβαίνοντας σιγά σιγά με τα χρόνια. Δεν τον νοιάζει η δημοσιότητα, δεν τον νοιάζει η επιτυχία, τα λεφτά ή η δόξα. Του φτάνει η αγάπη του κόσμου που τον ακολουθεί σταθερά, γιατί ανταποδίδει την πίστη που τους δείχνει χρόνια τώρα.

Γιατί είναι νους
ιθύνων στα μικρόφωνα νους
λόγος λακωνικός που τσακίζει κόκαλα, ακούς;
είναι η τέχνη μας
και η τέχνη δε μετριέται σ’ αριθμούς
γι’ αυτό να παν να γαμηθούνε τα λάηκ σας και τα views.

Όλη η σκηνή του hip hop που ανθεί χρόνια τώρα, φτιάχνει το δικό της δρόμο, κάνει πολιτική, εκφράζει την πολιτική, γεμίζει στάδια. Συμμετείχε στον αγώνα κατά της Χρυσής Αυγής, στηρίζει τη δημοκρατία (γι’ αυτό είναι οξύμωρη η αντίδραση της εφημερίδας Εστία στη μεγάλη δημοφιλία της συναυλίας του Λεξ). Κι οι δημιουργοί της στέκονται εκεί, όχι αμέριμνοι, αλλά ενεργοί πολίτες, ακόμη και μ΄ ένα μικρόφωνο στο χέρι ραπάροντας, καταγγέλλοντας, στηρίζοντας, όσους αγωνίζονται ν΄ ανοίξουν καινούριους δρόμους σ΄ εκείνο το τίποτα.

Γιατί αν δε με τράβαγες τότε απ' το δρόμο, απ' το τζόγο, απ' το πιώμα, απ' τα γήπεδα
Ίσως να 'μουνα σήμερα εκείνο που μίσησα, εκείνο το τίποτα (hey)

Η συναυλία του Anser και μάλλον πολύ περισσότερο του Λεξ τρεις μέρες μετά, σ΄ ένα στάδιο γεμάτο με 20.000 και πλέον κόσμο είναι ένα προεπαναστατικό επεισόδιο, όπως γράφηκε με μια αυτονόητη υπερβολή; Κανείς δεν ξέρει. Η μουσική από μόνη της δεν κάνει επανάσταση, όμως σίγουρα την εκφράζει. Είναι βέβαια δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι στις συγκεντρώσεις του αύριο από τα μεγάφωνα θα παίζει ο Anser ή ο Λεξ αντί για Θεοδωράκη. Απ΄ την άλλη, γιατί όχι, μπορεί κιόλας. Εξάλλου είναι οι καθοδηγητές μιας γενιάς που ψάχνεται.

Κάποιος θα ψάξει τη συνέχεια, ο Anser είναι ήδη πάνω από τα 40, ίσως σε λίγα χρόνια να μην μπορεί να ραπάρει με τον τρόπο που το κάνει, φτύνοντας τις λέξεις απνευστί. Είναι όμως ήδη αρκετά σοφός για να συνεχίσει, ελέγχοντας τη δύναμή του, και κυρίως μαθαίνει, κι όσο μαθαίνει αγαπάει όλο και περισσότερο. To τελευταίο τραγούδι του μιλάει για μια μάνα που περιμένει το γιο της να βγει από τη φυλακή για να του δώσει την αγάπη, που ίσως να μην έφτασε και τον οδήγησε στη στενή. Δεν φτύνει πλέον, δεν βρίζει, αναπνέει καλύτερα και πιο αργά και αναδίδει ένα αίσθημα αισιοδοξίας, όπως όμοιό του νιώσαμε όσοι είμαστε στην Τεχνόπολη, όπως και μάλλον όσοι ήταν στον Πανιώνιο τρεις μέρες μετά.

Μόνο τραγούδια στο σπίτι μας, μόνο τραγούδια και δάκρυα χαράς
Θα με μάθεις ξανά να ελπίζω
Θα σε μάθω ξανά ν’ αγαπάς