The pianist
Οφείλω να ομολογήσω ότι δεν είμαι ειδήμονας της jazz. Οι γνώσεις μου σταματούν στο post-bop και τη soul-jazz, και έχω ακούσει πολύ περισσότερο τους κλασικούς του bebop και του hard bop από τη σχολή της ECM και της Enja, για παράδειγμα. Έτσι, αγνοούσα τον Antonio Farao - πολύ κακώς, απ' ό,τι αποδείχτηκε. Ο ιταλός Farao είναι ένας αληθινά προικισμένος πιανίστας, ο οποίος - είμαι σίγουρη - ότι θα μπορούσε να παίξει αριστοτεχνικά οποιοδήποτε δύσκολο κονσέρτο του Ντεμπυσύ ή του Ραχμάνινοφ. Απ' ότι διάβασα εκ των υστέρων, είναι κι αυτός λάτρης του swing και μεγάλωσε ακούγοντας Benny Goodman, Count Basie, Duke Ellington, Frank Sinatra και Ella Fitzgerald. Άλλος ένας λόγος για να τον συμπαθήσω. Γιος ενός ντράμερ της jazz, ξεκίνησε να σπουδάζει μουσική από 6 χρονών, στην αρχή βιμπράφωνο - κάτι που τον συνδέει πάλι με το swing και τον κορυφαίο βιμπραφονίστα Lionel Hampton - συνέχισε με ντραμς, για να καταλήξει στο πιάνο. Η μουσική του πορεία του διακρίνεται και στον τρόπο που παίζει: δεν φοβάται να χρησιμοποιήσει τα πλήκτρα σαν κρουστά, δεν παίζει αφ' υψηλού.
Η βραδιά στο Ωδείο Φίλιππος Νάκας ξεκίνησε γύρω στις 9 μ.μ., με ένα σαραντάλεπτο σετ του νεοσύστατου ελληνικού συγκροτήματος Anosis, οι οποίοι, όπως αντιγράφω από το δελτίο τύπου "παίζουν original συνθέσεις με δομημένες ενορχηστρώσεις, που εναλλάσσονται με ελεύθερες φόρμες και αυτοσχεδιασμούς, δυναμικά ξεσπάσματα που οδηγούν σε μελωδικές γραμμές και αρμονικές βουτιές". Οι Anosis αποτελούνται από τον Στέφανο Τσουρέλη (ούτι, κιθάρα), τον Αλέξανδρο Δεληγιαννίδη (ηλεκτρικό μπάσο) και τον Σέρβο Andrey Pirjevec (κρουστά, ντραμς).
Ακολούθησε ο Farao, ο οποίος αμέσως φάνηκε να ξεπερνάει το χώρο. Δεν είμαι της άποψης ότι η jazz πρέπει να ακούγεται μόνο σε μπαράκια με καπνούς τσιγάρων και ποτά, αλλά η δυναμική του συγκεκριμένου πιανίστα απαιτούσε ένα μεγαλύτερο χώρο. Εκτός από τη δεξιοτεχνία του, αυτό που εντυπωσιάζει στον Farao είναι η άνεσή του απέναντι στο πιάνο, ως όργανο. Έχει μια coolness και συγχρόνως μια σωματική χαλαρότητα απέναντί του, κάτι που τον διαχωρίζει από τους περισσότερους πιανίστες οι οποίοι είναι σαν να έχουν καταπιεί μπαστούνι. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο ότι στους θαυμαστές του περιλαμβάνεται ο Herbie Hancock.
Τα κομμάτια που έπαιξε, προέρχονταν από τους προσωπικούς του δίσκους Black Inside, Encore, Next Stories και τον πιο πρόσφατο Woman's Perfume, τα οποία διάνθισε με ποπ στάνταρντ, όπως το It could happen to you (που ξέρουμε από τη Diana Washington και τη Jo Stafford) ή το θέμα της ταινίας Shindler's List του συνθέτη John Williams. Για ανκόρ, μας επιφύλασσε μια υπέροχη εκτέλεση του I loves you Porgy, από την όπερα Porgy and Bess George Gershwin.
Ελπίζω να ξαναδούμε σύντομα τον Antonio Farao στην Αθήνα - το ιδανικό θα ήταν σ' ένα χώρο όπως η αίθουσα Δημήτρης Μητρόπουλος, του Μεγάρου Μουσικής. Με τη συνοδεία του Jack Dejohnette στα κρουστά. Ή με τον Toots Thielemans... τον Bradford Marsalis... τον Chico Freeman... (Δεν παραληρώ. Έχει συνεργαστεί με όλους αυτούς, και με πολλούς άλλους). Εις το επανιδείν, Antonio!
