Appliance : Space oddities
Δεν έχει και πολύ νόημα να κολλήσεις στους Appliance ετικέτα:
Να πεις ότι θυμίζουν Kraut rock (αυτό των γερμανικών progressive συγκροτημάτων της δεκαετίας του 70, που εδώ και κάποια χρόνια έχει γίνει πολύ της μόδας) είναι εύκολο, ειδικά αφότου έδωσαν το «Manual» για remix σε γερμανικά συγκροτήματα.
Να τους πεις Post-rockers; Ακόμη πιο εύκολο. Λίγο ατμοσφαιρικό να είναι κάτι (αρκεί να μη μοιάζει με Σπανουδάκη και Yiannis), ένα δυο «χωρίς-λόγια» κομμάτια, και είσαι μέσα.
Είναι λίγο επηρεασμένοι από Sonic Youth; Και ποιο συγκρότημα που χρησιμοποιεί κιθάρες δεν είναι πια; (σαν να λέμε ότι είναι κάποιος επηρεασμένος από Velvet Underground. Κι ο ηλεκτρικός κιθαρίστας του Πάριου αν έχει ακούσει δέκα δίσκους είναι)
Μοιάζουν λίγο λέει με Stereolab (Δε λέγαμε πριν για Kraut Rock; Κι οι Stereolab δεν είναι φτυστοί οι Neu ώρες-ώρες;)
Πάντως ακόμη κι αν ο ήχος τους δεν είναι «μοναδικός», σίγουρα είναι χαρακτηριστικός, όπως επιβεβαιώθηκε και στο live. Επαναλαμβανόμενα μοτίβα, χωρίς όμως οι Appliance να τραβάνε τους ηχητικούς πειραματισμούς τους παραπάνω από όσο τους παίρνει. Ποτέ δε χάθηκαν μέσα σε δαιδαλώδεις κι αέναες αναπτύξεις των ιδεών τους (ευτυχώς), όπως δεν το κάνουν ούτε στους δίσκους τους, παρότι το είδος της μουσικής που παίζουν θα το δικαιολογούσε. Μάλιστα σε ένα-δυο κομμάτια έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται, ότι καλά θα ήταν να το κρατούσαν λιγάκι ακόμη.
Έπαιξαν κομμάτια και από το "Manual" με το οποίο ξεκίνησαν και τελείωσαν, και από το νέο δίσκο "Imperial Metric", και από το "Six Modular Pieces", κι από τα παλιά δεκάιντσα, όπως το "Number three channel is clear" που μαζί με το "Pacifica" με το οποίο έκλεισαν τη συναυλία, ήταν μάλλον οι καλύτερες στιγμές της.Νομίζω ότι η εναλλαγή κομματιών από τον τελευταίο δίσκο κι από τις παλιότερες δουλειές λειτούργησε. Στα καινούργια τους, keyboards και drum machines έπαιρναν τη θέση της κιθάρας και των drums. Τα φωνητικά ήταν πιο χαμηλά κι ακούγονταν ακόμη πιο απομακρυσμένα, και η διάθεση πιο μελαγχολική. Έτσι, όποτε οι τόνοι έπεφταν επικίνδυνα, ερχόταν μια παρτίδα περισσότερο up-tempo τραγουδιών να μας ξεκουνήσει.
Το γοητευτικότερο στοιχείο των Appliance στη συναυλία, ήταν η space συνιστώσα της μουσικής τους. Κι αυτή ήταν μάλλον που σε κάποιες στιγμές μας έκανε να ξεφύγουμε (άλλωστε η απόδραση από την πραγματικότητα δεν είναι ένα από τα βασικά ζητούμενα σε συναυλίες, ακροάσεις δίσκων και ακόμη γενικότερα σε όποια επαφή με την τέχνη;) Κι αν στα καινούρια κομμάτια άφηναν τα τύμπανα και τις κιθάρες (οπότε απομακρυνόταν ακόμη περισσότερο από την κλασική space rock συνταγή των «masters of the universe» Hawkwind), με το που σηκώθηκε ο ντράμερ και μαζί με τον κιθαρίστα έπιασαν τα synth-μηχανήματα κι άρχισαν να πατάνε και να στρίβουν κουμπάκια, το τοπίο θύμιζε Star Trek.
Σίγουρα ενόχλησε ο κακός ήχος σε αρκετά σημεία της συναυλίας, όπου τα υπερβολικά μπάσα έσβηναν οτιδήποτε άλλο παιζόταν. Πάντως δε μας πείραξε καθόλου η έλλειψη encore. Eφόσον η σχέση κοινού και συγκροτήματος δεν ήταν «αμφίδρομη» - δηλαδή οι Appliance έπαιζαν χωρίς να λένε πολλά πολλά πέρα από ένα thank you στο τέλος κάθε κομματιού, κι είτε έμπαινες στο κόλπο και το ευχαριστιόσουν είτε βαριόσουν - ένα προμελετημένο μπες-βγες στη σκηνή περιμένοντας χειροκρότημα, λίγο καραγκιοζιλίκι μου φαίνεται κι επομένως καλώς αποφεύχθηκε.