Arcade Fire Live In Paris
Η επανάσταση λοιπόν θα άρχιζε όταν οι Arcade Fire αποφάσιζαν να βγουν στο δρόμο (θα τους τοποθετούσα εκεί κάπου στη διασταύρωση Εθνικής Αμύνης με Εγνατία) και θα άρχιζαν να τραγουδάνε τα τραγούδια τους.
Πρώτα πρώτα θα μας καλούσαν να ξυπνήσουμε από τον μόνιμα σφηνωμένο στη συνείδησή μας γλυκό λήθαργο με ένα Wake up το οποίο ανοίγουν φωνάζοντας και οι επτά μαζί δυνατά και σε κάνουν να τρέμεις γιατί λένε: ''We're just a million little god's causin rain storms turnin' every good thing to rust. I guess we'll just have to adjust''...
Θα φορούσαν κοστούμια σαν να γύριζαν από κηδεία και η Regine θα έβγαζε τα παπούτσια της για να χορέψει στο γρασίδι που δεν υπάρχει όταν θα τραγουδούσε το Haiti και όταν θα έλεγε ότι " Guns can't kill what soldiers can't see ". Και ο κόσμος θα ούρλιαζε από ευχαρίστηση που κάποιος επιτέλους βρήκε τον τρόπο να εκτονώσει τον θάνατο μέσα μας. Μετά ο Win θα ίδρωνε τραγουδώντας και μετά ο Richard με τον Will θα χτυπούσαν με τις μπαγκέτες τους το χιλιοσαπισμένο πιατίνι δίπλα στα πλήκτρα και το τύμπανο που κρέμεται από το λαιμό του Richard και τους τοίχους και τις σιδερωσιές παντού και τα μηχανήματα (πλημμυρισμένη η σκηνή του Nouveau Casino από όργανα που στις αλλαγές κατά τη διάρκεια των κομματιών τρέχουν ο ένας πάνω στον άλλο για να προλάβουν να αρχίσουν να παίζουν τη στιγμή που πρέπει). Οι υπεύθυνοι θα τους κοιτούσαν με ανοιχτό το στόμα, και θα συνέχιζαν να χτυπούν τους τοίχους και το κόκκινο κράνος του Richard, φετίχ στις συναυλίες τους, και ό,τι επιφάνεια έβρισκαν μπροστά τους, δυνατά, πολύ δυνατά και παθιασμένα και όσο πιο γρήγορα μπορούσαν, σαν να κάνουν το πιο επείγον πράγμα στον κόσμο, και πέφτοντας ο ένας πάνω στον άλλο, στο τέλος κάθε μέτρου του Neighborhood #2 (Laika), σαν εμβατήριο για τον μεγάλο μας αδελφό που ήθελε να φύγει από το σπίτι και να κατακτήσει τον κόσμο, όμως ούτε με φωτιά και με μαχαίρι ο κόσμος προχωρεί. Στο τέλος απλά αφήνεις τους γείτονες να χορεύουν στο ρυθμό των σειρήνων.
Στο Neigborhood#1(Tunnels) κοιτάς παράξενα τον Win: Λοιπόν κανείς δεν θέλει να μεγαλώσει; Και κυρίως κανεις δεν μπορεί; Σου έρχοναι στο μυαλό οι κακόμοιροι μπουρζουάδες, με τους χαρτοφύλλακες, τα κοστούμια και το παιδικό βλέμμα, όλοι κάτι τέτοιοι είμαστε: Η ωριμότητα που μας είπαν ότι έρχεται με τα χρόνια είναι σαν να πηγαίνεις στην πλατεία του χωριού μέσα στη χιονοθύελλα και να περιμένεις το δέρμα σου να γίνει ανθεκτικό από το κρύο. Και η ωριμότητα είναι να ξεχάσεις ξαφνικά όσα ήξερες και να αφήσεις τα μαλλιά σου να μεγαλώσουν. Όλη σου τη ζωή μαθαίνεις να είσαι δυνατός και όταν τα καταφέρνεις δεν υπάρχει έπαθλο. Ο κόσμος συνεχίζει να πεθαίνει και εσύ συνεχίζεις να είσαι μόνος. Ο Richard τώρα ανεβαίνει πάνω στο τύμπανό του και σηκώνει τα χέρια και κοιτάει τον ορίζοντα που δεν υπάρχει.
Από την άλλη το setlist είναι τόσο καλά δομημένο: Wake up - Neighborhood #2 (Laika) - No cars go - Haiti - Une annee sans lumiere - Neighborhood #3 (Power Out) - Rebellion(Lies) - Neighborhood #4 (7 Kettles) - My heart is an apple - Crown of love - Neighborhood#1 (Tunnels), encore: ακυκλοφόρητο - In the backseat, που έχεις την αίσθηση ότι έχουν ήδη πει όλα τα καλύτερα τραγούδια του δίσκου αλλά συνέχεια σε διαψεύδουν και σε βομβαρδίζουν λέγοντας π.χ. " Sleeping is Giving in " και κάπου εκεί ο Will, ο αδελφός του Win, σκεπάζει το πρόσωπο του Richard με μια σημαία την ώρα που εκείνος παίζει κιθάρα και ο Win συνεχίζει " Now it's the moon it' allright-lies, lies / Now it's the sun it's allright-lies, lies " και ο κόσμος αρχίζει να ανησυχεί, όπως εκείνες τις μέρες που είναι αδύνατο να καταλάβεις τους ανθρώπους που σηκώνονται το πρωί χαρούμενοι από το κρεβάτι τους.
Το μοναδικό encore που μπορούσαν να δώσουν περιλαμβάνει ένα καινούριο τραγούδι, με έθνικ κρουστά και χαριτωμένο ρυθμό. Kαι μετά, το πιο εύθραστο κελάηδισμα από την Regine που είναι η πιο γλυκιά κοπέλα στη γη. Κανείς δεν φωνάζει ή σφυρίζει με τις πρώτες νότες αν και όλοι καταλαβαίνουμε ότι αρχίζει το In the backseat. Το άλμπουμ ονομάζεται " κηδεία " γιατί ο Win και η Regine έχασαν τη γιαγιά τους και ο Richard τη θεία του την ίδια χρονιά, πέρσι. Αστείο να γράφεις μουσική για την γιαγιά σου που πέθανε... Αντίθετα εγώ προτιμώ να συσσωρεύω την θλίψη μέσα μου για να μάθω να μεγαλώνω με τη σκέψη ότι ο θάνατος είναι κάτι φυσιολογικό που πρέπει να αρχίσω να συνηθίζω. Η Regine, όμως, με κοιτάει και είναι έτοιμη να σπάσει και καταλαβαίνω ότι δεν έχει και μεγάλη σημασία για κανέναν ότι κρατάω τα δάκρυα μέσα. Η Regine λεει: " Alice died, In the night, I've been learning how to drive, All my life, I've been leeearning ". Γλυκά, ήρεμα η Regine εκτίθεται γιατί δεν αρνείται ότι είναι ευαίσθητη και δεν βρίσκει κανένα νόημα στο να μεγαλώσει. Η μελωδία του φινάλε ακούγεται πολύ διαφορετικά τώρα. Στο τέλος δεν έχει ξεσπάσματα με τους μετασχηματιστές ή τις κιθάρες. Και οι 7 παίρνουν τα φορητά κρουστά, τα τύμπανα, το ντέφι και το βιολί χωρίς να σταματάνε να μουρμουρίζουν τη γλυκιά μελωδία.
Και τότε γίνεται το θαύμα. Κατεβαίνουν από τη σκηνή, ανακατεύονται με το πλήθος και κατευθύνονται προς την έξοδο. Μετά βγαίνουν έξω από το Nouveau Casino και προχωρούν τραγουδώντας στο δρόμο. Η rue Oberkampf γεμίζει από μελωδία. Και αρκετοί τους ακολουθούν από πίσω. Το όνειρό μου γίνεται πραγματικότητα, η επανάσταση της ειλικρίνιας όπου να ναι θα αρχίσει, είναι σίγουρο.
Ο κόσμος που μένει πίσω μπερδεύεται, δεν ξέρει αν πρέπει να χειροκροτήσει, να τραγουδήσει ή να προχωρήσει πίσω από εκείνους. Κανένας δεν το έχει ξαναδεί αυτό και άλλοι κλαίνε, άλλοι έχουν μείνει άφωνοι, άλλοι φωνάζουν. Μετά, δεν κάνουν τίποτα.
Οι Arcade Fire ξαναγυρνάνε ένας ένας μετά από λίγη ώρα συνεχίζοντας να τραγουδάνε και μπαίνουν στα παρασκήνια. Γυρνάς στη γωνιά σου εξαντλημένος, χαρούμενος και απίστευτα απαισιόδοξος: ήταν απλά μια συναυλία.
