Μια Βίβλος από νέον

Το απόγευμα πριν από τη συναυλία των Arcade Fire, χαζεύω διάφορα ευρωπαϊκά μουσικά περιοδικά στο ίντερνετ: Το καναδέζικο συγκρότημα είναι σε όλα, στα περισσότερα δε, χαίρει πολυσέλιδων αφιερωμάτων. Αυτή την εποχή είναι τέτοια η δύναμη του brand name "Arcade Fire", ώστε μια αναφορά πέντε γραμμών στο εσωτερικό ενός περιοδικού δικαιολογεί το να γίνεται το όνομα του γκρουπ κράχτης στο εξώφυλλο. Δεν καταλαβαίνω τις γλώσσες των εντύπων, αλλά βλέπω παντού φουλ αστεράκια στον καινούριο δίσκο. Σβήνω το ίντερνετ και φεύγω από το σπίτι για να πάρω το μετρό για το Brixton. Διαπιστώνω ότι η επέλαση του συγκροτήματος δεν είναι μόνο διαδικτυακή: στο καθ' όλα φυσικό δίκτυο του υπόγειου σιδηρόδρομου, σε κάθε σταθμό ανεξαιρέτως, υπάρχουν αφίσες του Neon Bible.

Στις 8 εμφανίζεται στη σκηνή ο Patrick Wolf, με κοντραμπάσο, βιολί, τύμπανα και έναν υπολογιστή. Ο ίδιος (απαστράπτων, με κάμποσο glitter σε όσο δέρμα δεν καλύπτεται από λαμέ ρούχα) παίζει γιουκαλίλι, τσέμπαλο, πλήκτρα και theremin. Δίνει έμφαση στον καινούριο του δίσκο (The Magic Position), παρεμβάλλοντας μερικά από τον προηγούμενο (Wind in the Wires), αλλά σχεδόν τίποτα από τον πρώτο (Lycanthropy). Αφού κάνει ένα πέρασμα από το παραδοσιακό "Black is the color of my true love's hair"(Το "Τζιβαέρι" του βορρά, αν κρίνω από τον αριθμό των διασκευών που έχω ακούσει), ρίχνει πυροτεχνήματα στο "Bluebells", ξεσηκώνει το κοινό με το βιολί του "The Libertine" και μας αποχαιρετά με το "Magic Position".

Είναι ωστόσο, λιγότερο ζωηρός από ό,τι στις προσωπικές του συναυλίες. Ίσως από σεμνότητα ως support. Ίσως επειδή, όπως μας λέει, σε μια εμφάνιση πριν από λίγες μέρες έσπασε τα πλευρά του, πέφτοντας από τη σκηνή. Έχει πάντως, όλο το χρόνο να μας εντυπωσιάσει: στα 24 του, με ήδη τρεις ωραίους δίσκους, διαθέτει όλο το πακέτο: ταλέντο τραγουδοποιού, ικανότητες οργανοπαίκτη, εθιστική φωνή, γαργαλιστική εμφάνιση. Είναι θέμα χρόνου το να γεμίζει το Brixton Academy μόνος του.

Μετά από ένα εικοσάλεπτο σκηνικών ρυθμίσεων, τα φώτα χαμηλώνουν, αποκαλύπτοντας έναν όμορφο αντικατοπτρισμό: Επάνω στην κόκκινη κουρτίνα στο βάθος της σκηνής προβάλλεται το περίγραμμα μιας ανοιχτής Βίβλου, logo του καινούριου δίσκου. Πιο μπροστά, σαν ανεστραμμένο είδωλο της Βίβλου, διαγράφονται οι πτυχώσεις ενός εκκλησιαστικού οργάνου που φωτίζεται από έναν κόκκινο προβολέα. Η "κατάνυξη" διακόπτεται από τις πρώτες νότες του "Keep the car running". Στη σκηνή βγαίνουν δέκα άτομα που παίζουν ένα συνδυασμό ηλεκτρικών και ακουστικών οργάνων, με το βιολί, το ακορντεόν και τα καταιγιστικά τύμπανα να δίνουν τον τόνο. Στο καπάκι έρχεται το "Black Mirror" και το θέατρο φωτίζεται κατακόκκινο. Οι κάθετες στήλες νέον στο μπροστινό μέρος της σκηνής δημιουργούν μια περίεργη αίσθηση, σαν η μπάντα να παίζει μέσα σε μια βιτρίνα. Και τα δύο κομμάτια είναι από το Neon Bible που κυκλοφόρησε στις αρχές Μαρτίου, αλλά το κοινό τα ξέρει ήδη απ' έξω. Ακολουθεί το θαυμάσιο, ουτοπικό "No Cars Go" που υπήρχε και στο ενδιάμεσο ep, συνδέοντας το δεύτερο με τον πρώτο δίσκο. Στο αρχικό δεκαπεντάλεπτο, οι Arcade Fire έχουν απαντήσει συντριπτικά στο ερώτημα του αν μπορούν να σταθούν στο ύψος του ντεμπούτο τους.

Όσο μεγάλη κι αν αποδεικνύεται η ορμή του νέου υλικού, είναι μόνο με τις πρώτες νότες του "Haiti" που γίνεται πραγματικός χαμός στην πλατεία, αλλά και στη σκηνή. Το μίγμα των ρυθμικών στοιχείων της Καραϊβικής με τη ροκ φόρμα δεν αφήνει κανέναν θεατή α(συγ)κίνητο. Τα μέλη του γκρουπ παίζουν ταμπούρλα, ντέφια, χοροπηδάνε, θυμίζουν τσίρκο. Αυτός ο "large" χαρακτήρας του συγκροτήματος όμως, με κουράζει λίγο. Σε σχεδόν όλα τα τραγούδια συμμετέχουν όλα τα όργανα, κάνουν φωνητικά όλοι μαζί, ο Win Butler τραγουδάει συνέχεια φωναχτά. Θα τους χαρακτήριζε κανείς πομπώδεις, αν δεν ήταν τόσο αφοπλιστικές οι μελωδίες τους. Σκέφτομαι ωστόσο, πόσο ωραία είναι η ήσυχη μπαλάντα τους "Cold Wind" ή το soul διαμαντάκι "My body is a cage" από το καινούριο άλμπουμ. Δε μας κάνουν τη χάρη να πουν αυτά τα τραγούδια, αλλά ρίχνουν τους τόνους στα "Windowsill", "Crown of Love" και "Ocean of Sound".

Μετά από αυτή τη σχετική ηρεμία αρχίζει ένα πιάνο τόσο στακάτο που δεν ξεχωρίζει από τα τύμπανα που το συνοδεύουν. Σιγά σιγά ο θόρυβος μετασχηματίζεται στη μελωδική γραμμή του "Rebellion" και αρχίζει η πεντάλεπτη κορύφωση της συναυλίας. Τα λόγια σε διάλογο με το κοινό, (Every time you close your eyes- Lies! Lies!), έκσταση στο άτυπο ρεφρέν, (Come on hide your lovers underneath the covers), παροξυσμός όταν ο Win κατεβαίνει στην πλατεία. Μόλις το τραγούδι τελειώνει, συγκρότημα και ακροατήριο συνεχίζουν a capella τη μελωδία. Τα φωνητικά που ακούγονται κάπως αλλόκοτα στους δίσκους τους, δικαιώνονται απόλυτα όταν ενισχύονται από τις φωνές εκατοντάδων ανθρώπων. Με το "Intervention", από τα πιο δυνατά της νέας δουλειάς, μας καληνυχτίζουν. Θα ξαναβγούν βέβαια, για το "Wake Up", το πιο υπερβολικό κομμάτι τους, που ποτέ δεν κατάλαβα γιατί έγινε το σήμα κατατεθέν της μπάντας. Άλλη μια φορά με το χαμηλόφωνο "Neon Bible", μας κατευνάζουν και μας στέλνουν στο καλό.

Βγαίνοντας από το Brixton Academy ένας τύπος σφυρίζει τα φωνητικά από το "Wake Up". Η παρέα του τον ακολουθεί και αμέσως δημιουργείται μια παράξενη χορωδία δεκάδων ατόμων που πάει τραγουδώντας μέχρι το σταθμό του μετρό - μόνο φωνητικά και ιαχές, καθόλου στίχοι! Μέσα σε αυτόν τον "απόηχο" της συναυλίας, επιβεβαιώνω το αγαπημένο μου κλισέ: οι πιο γοητευτικοί καλλιτέχνες, είναι αυτοί που ισορροπούν στις αντιφάσεις τους. Οι Arcade Fire είναι τα αγαπημένα παιδιά της "εναλλακτικής" κοινότητας, αλλά το merchandising στις συναυλίες τους είναι ακριβότερο από ό,τι στης Madonna. Συνοδεύουν τους πιο σκοτεινούς στίχους με τις πιο φωτεινές μελωδίες. Ενορχηστρώνουν το ίδιο κομμάτι με εκκλησιαστικό όργανο και ντέφι. Και τα έχουν καταφέρει έτσι ώστε το έργο τους να έχει κάτι από την πνευματικότητα της Βίβλου· αλλά και κάτι από τον εύκολο εντυπωσιασμό μιας επιγραφής νέον.

Αλέξανδρος Παπαδόπουλος