Archive: Wish you were here
Αυτή τη φορά έφτασα αργά. Το γκρουπ είχε ήδη ξεκινήσει και το κέφι είχε ανάψει για τα καλά. Επτά άνθρωποι πάνω στη σκηνή: πλήκτρα, μπάσο, μπλιμπλίκια, κιθάρα-φωνή, ντραμς, κιθάρα-κλαρινέτο-δεύτερη φωνή, πλήκτρα. Μια πλήρης διάταξη σε τρία επίπεδα. Μπροστά οι δυο πληκτράδες κι ο λήντερ. Πίσω τα έγχορδα κι ακόμη πιο πίσω - σχεδόν στην αφάνεια - ο ηλεκτρονικός πειραχτήρης και ο τυμπανοκρούστης. Φώτα κι άλλα φώτα πέφτουν στο πλήθος και στριφογυρνάνε αεικίνητα. Ο ήχος από πίσω δεν μου ακούγεται καλός. Πλευρίζω στ' αριστερά και κατευθύνομαι εμπρός. Κοντά στο πάλκο στρώνουν τα πράματα. Όλα μεταμορφόνωνται. Τα όργανα γλυκαίνουν, η φωνή πάλλεται, κύματα ηχητικά συντονίζουν το πλήθος που λικνίζεται ρυθμικά.
Το ρεπερτόριο είναι γνωστό, χωρίς να λείπουν κάποιες διασκευές ή διασκευαστικά περάσματα (Shout, We will rock you [χαρήκατε δεν το παίζουμε] και Beatles στο φινάλε από το Rovolver, το Tomorrow never knows - ευχαριστώ Γιώργο για την επισήμανση). Οι οργανίστες, άκρως εκδηλωτικοί, έδειχναν να το απολαμβάνουν όσο και ο κόσμος. Το ίδιο κι ο μπασίστας. Πολύ κινητικός για το είδος του. Ο τροβαδούρος της παρέας σε μεγάλα κέφια επίσης. Κάποια στιγμή βρέθηκα μέσα στη δίνη του πλήθους. Πολύ ωραία αίσθηση. Παλμοί δροσιάς, φρεσκάδας και εξαερισμού, ένα μικρό χορευτικό ντελίριο. Νεολαίοι εκστασιασμένοι, κάποιοι μάλιστα να κινούνται ανεξέλεγκτα πέρα-δώθε τσαλαβουτώντας και τσαλαπατώντας τους γύρω τους.
Έπαιξαν με δύναμη και πάθος για δυο περίπου ώρες, μαζί με τα ανκόρ. Δεν τα έπαιξαν όλα βέβαια αν και τάδωσαν - όσο μπορούσαν κι όσο το αντέχαμε. Σίγουρα μια καλή συναυλία, αλλά όχι και αξέχαστη. Σίγουρα τους αδίκησε ο ήχος και το κακό πλέιμπακ. Εκτός κι αν οι φωνές των cd είναι καταλλήλως πειραγμένες προς το εύηχον. Οι φαν και οι διψασμένοι συναυλιακά θεσσαλονικείς (και πολλοί φοιτητές) το χάρηκαν δεόντως. Κι εγώ μαζί. Διατί να το κρύψωμεν άλλωστε;