Archive

Το καλοκαίρι, όταν και οι αγαπητοί Archive εμφανίστηκαν σε έναν κατάμεστο Λυκαβηττό, κανονικά ήταν να γράψω και ένα κείμενο για το MiC. Δεν το έκανα για έναν και μόνο λόγο, ο οποίος σχεδόν πήγε να με αποτρέψει και αυτή τη φορά. Απλά πράγματα: O ήχος των Archive δεν είναι καθόλου του γούστου μου βρε αδερφέ και θεώρησα ότι θα ήταν άδικο να κακολογήσω ένα πολύ καλό group, κατά τα άλλα, επειδή προσωπικά εμένα η μουσική που δημιουργούν δεν με αγγίζει.

Και αν το "Londinium" εξακολουθεί να το συγκαταλέγω στα καλύτερα 5-10 δισκάκια που μας χάρισε εκείνη η περίφημη "trip hop" σκηνή, αν και είναι λίγο περιοριστικός ο όρος για την περίπτωση, από εκεί και πέρα οι Archive με έχασαν. Τα ύστερα δισκάκια τους ελάχιστες φορές βρέθηκαν να κόβουν βόλτες μέσα στην σιντιέρα μου και όσον αφορά τις ζωντανές εμφανίσεις τους... είτε στο ανεκδιήγητο Φως, είτε στον Λυκαβηττό, είτε τώρα στο Gagarin, πάντα βαριέμαι, νομίζοντας ότι ακούω επί 70-80 λεπτά παραλλαγές του ίδιου κομματιού.

Παρ' όλα αυτά, αντίθετη γνώμη με μένα, δεν έχει μόνο ο συνάδελφος Καρδερίνης, ο οποίος στην αντίστοιχη καλοκαιρινή συναυλία των Archive στην Θεσσαλονίκη, είχε γράψει τα καλύτερα, αλλά και όσοι γέμισαν ασφυκτικά και τις δύο μέρες το Gagarin, με το Σάββατο να γίνεται μάλιστα και τυπικά sold out.

Από την άλλη όμως ποιοί είναι όλοι αυτοί που έχουν αγκαλιάσει τόσο πολύ ένα group που η απήχησή του εξαντλείται σε χώρες όπως η Γαλλία, το Βέλγιο, η Γερμανία, η Ελβετία και, φυσικά η πατρίδα μας; Είναι όλοι αυτοί που θεωρούν τους Pink Floyd το σπουδαιότερο group που έχει πατήσει το πόδι του στην Γη, αυτοί που γεμίζουν κάθε τρεις και λίγο το Ρόδον για χάρη των Porcupine Tree ή των κλώνων τους, (βλ. Blackfield), αυτοί τέλος πάντων που ποτέ δεν θα κατανοήσουν ότι ακόμα και το τελευταίο 2λεπτο αριστούργημα με τα 2 το πολύ 3 ακόρντα των Ramones εμπεριέχει περισσότερη ψυχή απ' όλες τις 10λεπτες prog δραματικές συνθέσεις μαζί.

Η ψυχή των Archive λοιπόν, οι κάτι παραπάνω από συμπαθείς κατά τα άλλα (άλλωστε μας ενώνουν πολλά πλέον) Darius Keeler και Danny Griffiths, δημιουργούν και συνεχίζουν να υπάρχουν ως μπάντα παρά τους όσους κλυδωνισμούς δέχτηκαν στο παρελθόν και παρά την ιδιομορφία της μπάντας με την απουσία μόνιμου τραγουδιστή, γνωρίζοντας ποιο ακριβώς είναι το κοινό τους και τι περιμένει από αυτούς. Οποιαδήποτε μεταβολή στον ήχο, ίσως και να τους φέρει στην δύσκολη και ασύμφορη θέση πλέον να χάσουν όλους αυτούς που αυτή την στιγμή τους αποθεώνουν.

Και την Παρασκευή στο Gagarin γνώρισαν και πάλι την αποθέωση. 20 λεπτά είχαν περάσει μετά το τέλος και του encore και ελάχιστοι είχαν κινηθεί προς την Λιοσίων. Χειροκροτήματα και επίμονη προσμονή για ένα, έστω, ακόμα τραγούδι. Χωρίς επιτυχία βέβαια. Ο λόγος πιθανόν και να είναι και το ότι οι δύο νέοι τραγουδιστές, Danny Pen και Maria Q ίσως να μην ήξεραν τους στίχους από άλλο τραγούδι πέρα όλων όσων προηγήθηκαν στο κυρίως σετ. Με τον Craig Walker στους "ΑΑ" λοιπόν, και με το φάντασμά του να πλανάται στο Gagarin μέσω των DAT tapes του Darius, οι δύο νέοι τραγουδιστές, πραγματικά επιλογές της τελευταίας στιγμής λίγο πριν αρχίσει η περιοδεία, προσπάθησαν να δέσουν με το υπόλοιπο σχήμα και να μπουν στην απαραίτητη ατμόσφαιρα. Ανεπιτυχώς.

Μπορεί μεν η Maria Q να μην είχε να αντιμετωπίσει κάποια ιδιαίτερη σύγκριση για να ανησυχεί, ενώ το "You Make Me Feel" το εκτέλεσε αρκούντως ικανοποιητικά ομολογώ, από την άλλη δε ο Danny Pen είχε να αντιμετωπίσει τις συγκρίσεις από τους φανατικούς του συγκροτήματος με τον προκάτοχο Craig, ο οποίος έχει συνδέσει την φωνή του με τις πιο πρόσφατες ραδιοφωνικές επιτυχίες του συγκροτήματος, όπως το "Again". Και τα σχόλια που ακούστηκαν δεν ήταν και τα πλέον κολακευτικά.

Ένας από τους φίλους του συγκροτήματος ίσως και να έκανε στην θέση μου αναλύσεις για ποιο λόγο ο Craig είχε την δύναμη να σηκώσει στις πλάτες του το ειδικό μελοδραματικό βάρος των συνθέσεων ενώ ο Danny όχι. Δεν θα διαφωνήσω και ιδιαίτερα. Όμως, ως άλλος Μαρκέλλος Νύκτας, μεγάλη η χάρη του όπου και αν βρίσκεται, θα κρίνω στυλιστικά τον νεαρό τραγουδιστή: Κατ' αρχάς γρήγορα για κούρεμα. Δεν είναι δυνατόν αγαπητέ να μοιάζεις κρεμασμένος στο μικρόφωνο με ένα πιτσιρικά Ozzy, βγαλμένο από το κλασσικό βίντεοκλιπ του "Paranoid". Δεύτερον και πιο σημαντικό, μία βόλτα για ψώνια θα βελτίωνε σημαντικά την κατάσταση. Όταν οι υπόλοιποι Archive είναι ντυμένοι στην τρίχα, με εξαιρετικής σχεδίασης κοστούμια, δεν είναι δυνατόν να βγαίνεις με απλό, μαύρο τισερτάκι και μάλιστα ξεχειλωμένο.

Κατά τα άλλα, ξέρετε τώρα, τα γνωστά και αγαπημένα. Σε άλλους βέβαια και όχι όμως σε μένα. Sorry guys & girls αλλά περί ορέξεως....