Το αρχείο των συναισθήσεων έσβησε τα κακώς κείμενα
Αυτό το θεατράκι του Δήμου Συκεών πλάι στο αλσύλλιο των πεύκων θα μπορούσε να εξελιχθεί σε θερινό συναυλιακό χώρο, αλλά δυστυχώς το πνίξανε τα μπετά. Από τη μια οι πολυκατοικίες σε απόσταση αναπνοής [μωρού] που επιβάλλουν χαμηλές εντάσεις και πρόωρη έναρξη και λήξη των εκδηλώσεων [στις 11 ή βία στις 11.30]. Από την άλλη εκείνο το τσιμεντένιο στέγαστρο που καταστρέφει την ακουστική του.
Δε φτάνει, λοιπόν, που οι όχι πάντα συντονισμένες φωνές του κόσμου καλύπτουν συχνάκις τους καλλιτέχνες, υπάρχει κι εκείνο το κακό-κάκιστο "αντι-ηχείο" του σκέπαστρου που τις πολλαπλασιάζει και τις διογκώνει αυξάνοντας τη βαβούρα. Και, επιπλέον, ανακυκλώνοντας την κάπνα όλων ανεξαιρέτως των τσιγάρων που φουμάρουν αρειμανίως όλοι οι καθήμενοι στα κατώτερα επίπεδα. Δράμα κι άστα να πάνε.
Όμως οι Archive δε μασάνε από τέτοια. Όταν έχεις στεντόρεια φωνή κι έχεις χτίσει πάνω στη μελωδία βάσεις γερές, τότε τα τραγούδια σου πετάνε. Όταν έχεις συγκεράσει το αρτ ροκ μεγαλείο με το ρολ μεταλλείο, την άφθαρτη ποπ με τα σύνθια των New Kraftwerk Order, όταν your love is tearing me apart στο παράρτημα του νέου τομέα διασκέδασης κι οι νύχτες μοιάζουν καλυμμένες με λευκό σατέν, όταν οι παραμορφωτές και τα βοκόντερ παίζουν πινγκ-πονγκ με κλασικά όργανα [με ή άνευ ηλεκτρισμού] - όταν συντρέχουν όλ' αυτά τότε πλέον η απογείωση είναι το λιγότερο που μπορεί να σου λάχει.
Το στρώσιμο ενός χώρου με χάλια ακουστική, κομμάτι με κομμάτι, είναι μαγκιά του κονσολιέρη. Αν όμως δεν υπάρχουν αγνές πρώτες ύλες τότε τι να στρώσει και τι να συμμαζέψει ο μάστορας! Στη συγκεκριμένη περίπτωση το άφθονο καλά προεργασμένο υλικό συνδυάστηκε με πληθώρα ζωντανών εκπλήξεων. Βιώσαμε αλλεπάλληλες εκτοξεύσεις και προσγειώσεις. Μπαλάντες με αντιγυρίσματα και σκέρτσα δεκαπεντάλεπτα. Υπόγειες διαδρομές μες από αλλοπρόσαλλα μουσικά περάσματα. Μπίτια και πλήκτρα ηλεκτρόδια να συμπλέκονται ελληνορωμαϊκά με τα όργανα και τη θεία φωνή του αρχηγού, όπως οι μονομάχοι στην αρένα με τα θηρία. Οι Archive καβάλα στον Βουκεφάλα και το φιλοθεάμον κοινό να τυφλώνεται απ' τα φώτα της σκηνής, να υπνωτίζεται, να εκστασιάζεται, να παραληρεί.
Δε θυμάμαι άλλη περίπτωση που να μη μ' έχουν ενοχλήσει οι αντίξοες συνθήκες. Δε θυμάμαι άλλη συναυλία που να αγνόησα παντελώς όσα θα μπορούσαν να μου τη σπάσουν, να μου χαλάσουν διάθεση και κέφι. Εδώ και σήμερα οι Archive κατάφεραν να διαγράψουν αυτόματα κι ως δια μαγείας ό,τι ενοχλητικό κι ό,τι αταίριαστο. Κατάφεραν να ξεσηκώσουν τον κόσμο που κατέκλυσε το χώρο, όχι μόνον αυτόν της πλατείας αλλά και των κερκίδων. Χτύπησαν με το μαγικό τους ραβδάκι τις κολοκύθες και τα ποντικάκια μετατρέποντάς τα σε χώρα των θαυμάτων. Σάρωσαν σαν ήπια οξύμωρη λαίλαπα, σαν Nits με Midnight Oil και Zeppelin, σαν Floyd με Cure και Tears for Fears, σαν Plaid με Autechre και Interpol.
Οι γέφυρες που σήκωσαν από το γλυκόπικρο παρελθόν στο άδηλο μέλλον έγιναν πολυδιάβατοι λεωφόροι του παρόντος. Χόρεψαν μαζί τους παλιοροκάδες και νεοτεκνάδες, διαλογίστηκαν εστέτ και λαϊκοί, μπουρδουκλώθηκαν τρας και τρανς, Noise και διανόηση. Επτά μουσικοί, τρεις συνθετητές, πολλά σύγχορδα, τύμπανα κι ένα σούπερ υποδόριο μπάσο μας ταξίδεψαν επί μιάμιση ωρίτσα στο διαστημικό σύμπαν της μουσικής τους. Κάτι τέτοιες ασήμαντες στιγμές ευφορίας δικαιώνουν τη μεταφυσική σημασία του απειροελάχιστου dt μέσα στο χάος του αδικοχαμένου χρόνου.
Το Θέατρο Δάσους τους περιμένει στην επόμενη επίσκεψή τους στην Θεσσαλονίκη.