Archive vs Παύλος Παυλίδης 0-1 (έτσι απλά!)

Archive Live @ Υδρόγειος 26-1-2007
Παύλος Παυλίδης & οι B-Movies live @ Μύλος-Ξυλουργείο 27-1-2007 (support: Σχέδιο Πλανήτη)

Ο Παυλίδης ήταν βέβαια αυτός που έπαιζε εντός έδρας (salonica αδέρφια μου... που λέει και ο ίδιος), η λογική των τελικών όμως θέλει την φιλοξενούμενη ομάδα να αναφέρεται πρώτη (ΑΡΗΣ-ΠΑΟΚ 0-1 μέσα στην Τούμπα κ.λπ.). Το σκορ αναφέρεται στην του γράφοντος τελική των πραγμάτων αποτίμηση ασφαλώς και όχι στον της διοργανώτριας εταιρίας ολοκληρωτικό θρίαμβο που έλαβε χώρα και τις δύο βραδιές.

Με τα πολλά και μετά από το "λουκέτο" της Encore προ ενός και κάτι έτους περίπου, η Kazan DB έμεινε να είναι η μοναδική εταιρία διοργάνωσης συναυλιών σε μια πόλη που πλέον πλησιάζει το ενάμιση εκατομμύριο. Και το ζήτημα δεν είναι αν αυτό το 1,5 εκατομμύριο αξίζει, θέλει, σηκώνει ή γουστάρει να βλέπει περισσότερα live, είτε από ελληνικές, είτε από ξένες μπάντες. Το ζήτημα είναι που μέρος του υποτιθέμενου συναυλιακά ενεργού κοινού χλευάζει και από πάνω την επιλογή των Archive για δεύτερη φορά μέσα σε έξι μήνες, την στιγμή που υπάρχουν λέει ονόματα που περιμένουμε για χρόνια και real time μπάντες που πρέπει να τις δούμε εδώ και τώρα. Ε, και τι έγινε... λέω εγώ! Πάρτε τους τηλέφωνο, περάστε και καμιά βόλτα από τον Μύλο να νοικιάσετε έναν χώρο, "κλείστε" το event και καλή επιτυχία σας εύχομαι!

Το συναυλιακό εμπόριο της χώρας λοιπόν γουστάρει Scorpions (ξανά και ξανά...), Duran Duran και Archive. Γουστάρει και Kaiser Chiefs, όπως είδαμε. Έχει κανείς πρόβλημα με όλα αυτά; Όπως πήγα στους Scorpions, έτσι πήγα και στους Archive... γιατί βάσιμα έχω την εντύπωση ότι μια ροκ μπάντα που έρχεται δυο φορές το χρόνο στην Ελλάδα και μαζεύει είκοσι και δύο χιλιάρικα κόσμου αντίστοιχα, έχει πολλά παραπάνω να πει από όσα κατανοούμε εμείς οι υπόλοιποι, μες στην αφάνεια του ελιτισμού μας. Και μπορεί να μην κατάφερα να βρω τελικά τι είναι αυτό που έχει να δώσει, άλλα είμαι κοντά. Ακόμη και η απάντηση ότι το κοινό αυτών των συναυλιών ζητάει να πάρει λίγα και μπορεί να κατανοήσει λιγότερα είναι κοντά στην αλήθεια... αλλά δεν είναι η απόλυτη αλήθεια.

Καταλάβατε λοιπόν με όλα αυτά ότι την Παρασκευή το βράδυ οι Archive μέσα σε λιγότερο από έξι μήνες από την τελευταία εμφάνισή τους στη χώρα μας δημιούργησαν ένα αφόρητο αδιαχώρητο στην Υδρόγειο. Ολοκληρωτικά αφόρητο βέβαια. Ανάλογο με αυτό των Ojos De Brujo. Με προπώληση 800 εισιτηρίων και ένα ανελέητο sold out, με κόσμο να περιμένει υπομονετικά στη βροχή και με συνεχή είσοδο περισσότερων στο χώρο, από όσο άντεχε και ο χώρος και εμείς, οι συνθήκες παρακολούθησης του live κατέστησαν δυστυχώς σχεδόν μαρτυρικές. Ωστόσο, τα ροκ ακροατήρια αντέχουν και το αποδεικνύουν κάθε φορά που αναγκάζονται να το κάνουν.
Εγώ τώρα τους Archive τους παράτησα κάπου στα μισά του δεύτερου δίσκου τους και οι αβανταδόρικες electro-rock συμφωνίες τους δε μου λένε απολύτως τίποτε εδώ και πολλά χρόνια. Η ροκ περιέργεια όμως κανέναν και ποτέ δεν σκότωσε. Και αν προσωπικά αισθάνθηκα να υποφέρω όταν συνειδητοποίησα ότι το Again δεν θα τελειώσει μάλλον ποτέ (πάνω από μισάωρο μου φάνηκε ότι το τράβηξαν...), όλοι οι υπόλοιποι ήθελαν να κρατήσει το κομμάτι κι άλλο, κι άλλο .... κι άλλο! Και πολύ καλά έκαναν! Και πάλι δεν κατανόησα ασφαλώς γιατί και πώς το Fuck You θεωρείται σπουδαίο κομμάτι. Έχω πρόβλημα αντίληψης καθώς φαίνεται. Στο You Make Me Feel όμως θυμήθηκα ότι οι Archive για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου υπήρξαν η μοναδική μπάντα που πότισε το βιομηχανικό σκοτάδι του trip hop στην ουσία της πραγματικής pop ευφορίας. Τελικά, δεν έχω πρόβλημα μνήμης. Δίνω άπειρα συγχαρητήρια στο κοινό των Archive και ομολογώ ότι αποχωρώ πριν το τέλος της συναυλίας (shame to me!).

Το επόμενο βράδυ το κρύο ζόρισε για τα καλά, έπιασε και αυτός ο θεϊκός αέρας-εκδικητής όσων βολτάρουν ανόητα και σπεύσαμε άπαντες και τούτη τη φορά στο Ξυλουργείο, για ένα πάρτι που έστησε ο Παύλος Παυλίδης μεταξύ οικείων-αγνώστων. Και έβαζε και κόσμο από την πίσω πόρτα, όταν "έπιανε" κάποιον να χορεύει μόνος στο κρύο!

Παρένθεση: έχω εδώ και αρκετό καιρό στα χέρια μου το CD των Σχέδιο Πλανήτη, που έπαιξαν support στον Παυλίδη το Σάββατο, και αναρωτιέμαι αν αξίζει τον κόπο να γράψω ένα review πολικών θερμοκρασιών, να τα "χώσω" και να τελειώνουμε. Δεν νομίζω τελικά ότι αξίζει. Υπάρχει το αυτονόητο... που μας λέει ότι είναι έγκλημα ένα συγκρότημα να θάβεται δέκα μέτρα κάτω από τη γη εξαιτίας των στίχων του. Και δε μιλάω για κακούς στίχους. Μιλάω για στίχους-φάρσα! Τι άλλο να πω... το "'Ωπα-ώπα-America-Europa" είναι ότι πιο αντιαισθητικό έχω ακούσει εδώ και παρά πολλά χρόνια. Ας αλλάξουν ρότα τα παιδιά μωρέ. Δεν αξίζει έτσι. Και ας έχουν άπαντες στο νου τους ότι ο αγγλικός στίχος δεν προδίδει τόσο τις αδυναμίες, ο ελληνικός προδίδει τα πάντα (ωραίος κιθαρίστας πάντως!). Κλείνει η παρένθεση.

Το πάρτι ήταν και πάλι καλύτερο από ό,τι περιμέναμε. Εγώ από αυτό το πάρτι θυμάμαι ένα πράγμα και μόνο. Τον "Ζεστό Αέρα" που βρήκε επιτέλους τον ήχο, τους μουσικούς και την εκτέλεση που του αξίζει. Ένα επιθετικά ταξιδιάρικο κομμάτι που στην στουντιακή του εκτέλεση είχε βυθιστεί σε ένα αποπροσανατολισμένο electronica-rock εγχείρημα που εν πολλοίς (προσωπική άποψη αυτό) είχε αποτύχει. Οι B-Movies του χάρισαν άπειρα χρόνια ζωής με μία νευρική εκτέλεση ανάμεσα στο punk και το funk, τα συγκρατημένα breaks και τα πλήκτρα που ξέρουν να σταματούν λίγο μετά τα όριά τους. Με αυτό τον τρόπο αναδείχτηκαν υπέροχα μερικοί από τους καλύτερους στίχους που έγραψε ποτέ ο Παυλίδης. Πέρα από αυτή την σημαντική στιγμή λοιπόν και όλες οι υπόλοιπες στιγμές του πάρτι... ήταν υπέροχες, αν και όχι τόσο μοναδικές, καθώς αναπόφευκτα μας έρχονταν συνέχεια στο μυαλό ολόκληρη η πορεία των Σπαθιών, όλες οι φορές που τους είδαμε ζωντανά κ.λπ. Ο καλύτερος ήταν ένας τύπος που κάθε τόσο ρωτούσε τον φίλο του πότε πρωτοπαίχτηκε το τάδε ή το δείνα τραγούδι και άλλα τέτοια γραφικά και ωραία. Μάλλον βιογράφος του Παυλίδη πρέπει να είναι αυτός.

Και μέσα στο Ξυλουργείο ήταν όλοι, μηδενός εξαιρουμένου. Παλιές και εν δυνάμει αγάπες, κάτι δικηγορίνες με ντύσιμο Τσαλίκη, δέκα μέτρα κρίκους και αγωνία να εκφράσουν άποψη, πιτσιρικάδες που έχουν στο μυαλό τους για τα Σπαθιά την εικόνα που είχαμε εμείς για τον Σιδηρόπουλο κάποτε, κόσμος που κουράζεται στις συναυλίες, αλλά δεν λέει να τα παρατήσει, κυρίως όμως όσοι γνωρίζουν καλά ότι θα περάσουν ακόμη περισσότερα χρόνια συντροφιά με τη μουσική του Παυλίδη και των κάθε φορά συντρόφων του. Ωραία πάθη είναι αυτά... και με το πέρασμα των ετών ανώδυνα.