Arto Civilizado
Κάποιοι, ίσως και οι περισσότεροι, βρέθηκαν το βράδυ της Παρασκευής στο House of Art, για ιστορικούς λόγους. Για να τιμήσουν το ένδοξο παρελθόν, κατά κάποιο τρόπο. Άλλοι από καθαρή περιέργεια. Και άλλοι ίσως και ψαρωμένοι από τα περί Βραζιλίας, samba και bossa nova. Τα κορίτσια του El Pecado ή του Καρναβαλιού του Μοσχάτου, για να σε προλάβω, δεν μας τίμησαν με την παρουσία τους.
Και ευτυχώς για τα κορίτσια, γιατί ο Arto Lindsay, όπως και περιμέναμε, κάθε άλλο από easy listening αποδείχτηκε. Μπορεί μεν να έχει επιστρέψει στις ρίζες της Tropicalia, στον ήχο της παιδικής του ηλικίας, όμως κατά βάθος παραμένει το ίδιο "βρώμικος" και πάνκης όπως στα νιάτα του. Αρκούσε να παρακολουθήσεις το χαμόγελό του όταν ξέσπαγε πάνω στην κιθάρα του, ανατρέποντας ξαφνικά την όποια "βραζιλιάνικη" ατμόσφαιρα για να το καταλάβεις. Σε στιγμές ένοιωθες ότι ίσως και να καταπίεζε τον εαυτό του, για να μην ξεφύγει από τα όρια που ο ίδιος έχει θέσει σε αυτό το μείγμα διαφορετικών μουσικών τάσεων. Αλλά εκείνος έθεσε τους όρους του παιχνιδιού, οπότε κάτι θα ξέρει.
Οι δύο μουσικοί που τον συνόδευαν είχαν το δύσκολο ρόλο να στηρίξουν μουσικά μία ιδιόμορφη καλλιτεχνική προσωπικότητα που φλέρταρε επί 80 λεπτά ανάμεσα στην μελωδία και στον θόρυβο. Ο Melvin Gibbs στο μπάσο και ο Micah Gaugh στα keyboards, στο σαξόφωνο και στο Powerbook, έγιναν επίσης κοινωνοί του ελεύθερου πνεύματος του Lindsay, και όχι μόνο συνόδευσαν, αλλά κέρδισαν και πολλά σημεία υπέρ τους είτε καταφέρνοντας σε πρώτο επίπεδο να δημιουργήσουν το πρέπον bossa nova μουσικό χαλί, είτε ξεσπαθώνοντας σε art-punk αυτοσχεδιαστικά κρεσέντο με την σειρά τους, αλλά και στυλιστικά, αφού δύο τεραστίων διαστάσεων και απολαυστικά εκκεντρικοί έγχρωμοι τυπαίοι, ειδικά ο Gaugh, δίπλα από τον αξιοσέβαστο διοπτροφόρο κύριο Lindsay είναι κάτι παραπάνω από καλοδεχούμενοι.
Βέβαια, αν θέλουμε να είμαστε και αντικειμενικοί, το τρίο του Lindsay καθ'όλη την διάρκεια της εμφάνισής του δεν ξέφυγε ούτε για μια στιγμή από μία και μοναδική μανιέρα: Προσπάθειες να πει "Efcharisto", mid-tempo tropicalia beat, με κανένα εφεδάκι, funky μπάσο, και ένα noise κιθαριστικό ξέσπασμα κάπου στην μέση. Κακό; Όχι, κάθε άλλο. Αλλά σίγουρα μετά από λίγο το στοιχείο της έκπληξης και του ενδιαφέροντος χάθηκε, και αντικαταστάθηκε προς μία προσμονή, όχι ενοχλητική, για το "Kalinichta" και να πάρουμε τα μπογαλάκια μας για άλλες πολιτείες και για άλλες μουσικές διαδρομές. Ύστερα από τρία encore τελικά, ξεκίνησε η συνέχεια της νύχτας στην πόλη.
Και κάτι τελευταίο: Όποιος είχε την φαεινή ιδέα να διατηρήσει όλα τα τραπέζια στο House of Art εχτές, πρέπει να τιμωρηθεί παραδειγματικά. 50 βουρδουλιές στον κύριο παρακαλώ από μένα.
