There is a riot going on again!
Η καθαυτή μουσική αξία των Atari Teenage Riot, αμφισβητείται έντονα εδώ και πολλά χρόνια και ίσως να είναι και ο λόγος, που τελικά ως όνομα τέθηκαν στο περιθώριο (και όχι στο underground). Το ψηφιακό hardcore, που από τους πρώτους ευαγγελίστηκαν, φτάνοντας το μέχρι τα άκρα αυτού, αλώθηκε γρήγορα σε μία μουσική με πρώτο στόχο τα video games και τις καταιγιστικές σκηνές δράσεις επί της οθόνης. Αλλά και αυτή η χρήση ξέφτισε. Προς τιμήν τους αρνήθηκαν κάθε είδους sell out και ιδιαίτερα κάθε είδους κατρακύλισμα προς την ροκ πλευρά των πραγμάτων, που θα μπορούσε να τους καταστήσει βιώσιμους για κάποια χρόνια ακόμη.
Κάπως έτσι και ο Alec Empire έφτασε στο Gagarin το βράδυ της περασμένης Παρασκευής, χωρίς να τον περιμένει σχεδόν κανείς. Και προς στιγμήν υπήρξε ο φόβος ότι τελικά δεν τον περίμενε όντως κανείς, καθότι λίγο πριν ξεκινήσουν τα support ονόματα, θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι υπήρχαν 50 άτομα στο χώρο. Τελικώς, η εμφάνιση των headliners πραγματοποιήθηκε με μία υποψία από προσέλευση κόσμου, οριακά τέτοια ώστε να μην υψώνουν τις γροθιές τους σε (εντελώς) άδεια τετραγωνικά μέτρα.
Ένας τεράστιος όγκος προηχογραφημένης μουσικής, ρυθμισμένος στο κόκκινο από κάθε δυνατή άποψη (ταχύτητα, ένταση, εναλλαγές κ.λ.π.), προερχόμενος αποκλειστικά από ένα υπερσύγχρονο sound system, στο ρόλο του κυρίως μουσικού μέρους των ATR. Μαζί με τον Alec το χειρίστηκαν εντυπωσιακά επί σκηνής, κύρια το θηλυκό (και εντυπωσιακό) alter ego του, αλλά και ένας MC, που είναι ότι πιο "ζωντανό" μπορεί να διακρίνει κανείς στη σκηνική τους παρουσία. Οι KMFDM με έστω και μετρημένη παρουσία "συμβατικών" οργάνων, μου είχαν κάνει, ομολογώ, καλύτερη εντύπωση. Μας έχει καρφωθεί βαθιά η πατροπαράδοτη ροκ εικόνα τελικά. Αν πάντως ο ήχος τους δεν ήταν τόσο συνειδητά παρωχημένος, ίσως κανείς να μη ζητούσε "μια κιθάρα επί σκηνής ρε παιδιά", όπως άκουσα λίγα μέτρα πίσω μου.
Τα τραγούδια τους είναι ένα επιθετικό μείγμα συνθηματολογίας και επιμελημένα ακραίας ηχητικής έκφρασης, που στόχο έχει πέρα από το να αφυπνίσει, κύρια να ενοχλήσει. Κάποια ξεχωρίζουν μέσα σε μία γενικότερη ομοιομορφία, τα περισσότερα όχι. Η συνθετική αντίληψη του Alec Empire ποτέ δεν πήγε ένα βήμα παρακάτω σε σχέση με την πρώτη φορά. Το Start The Riot (που συνοψίζει ιδανικά όλη τους την παρουσία, σε λίγα μόνο λεπτά) ήρθε κάπου στη μέση του set, το Kids Are United, ένα ισχυρό γηπεδικό anthem από τις πρώτες τους ημέρες, δεν ήρθε ποτέ, αλλά δεν νομίζω ότι υπήρχε και η δυναμική από κάτω για να το υποστηρίξει.
Μετά τα πρώτα 45 λεπτά, ήθελε πράγματι γερές αντοχές για να παραμείνει κάποιος στο χώρο και αρκετοί κάνανε κάποιες βόλτες μέσα-έξω, για να αντέξουν την ανυπόφορη πλέον ένταση. Αυτό όμως εντάσσεται στα διακριτικά γνωρίσματα των ATR και κάθε παράπονο σημαίνει έλλειψη της απαραίτητης εξοικείωσης μαζί τους. Εγώ, παρότι εξοικειωμένος κατά το μακρινό παρελθόν, ομολογώ ότι δεν άντεξα μέχρι τέλους, και θέλησα να πιω την τελευταία μπύρα της βραδιάς σε καθεστώς κατά το δυνατόν περιορισμένης ησυχίας. Ίσως τελικά ένα ανοιχτό φεστιβάλ, που δεν θα εκσφενδονίζει επ' αόριστο τον ήχο ανάμεσα στους οπαδούς και τη σκηνή, να αποτελεί ιδανικότερη συνθήκη για τον ήχο της εξέγερσης τους. Όταν για σχεδόν είκοσι χρόνια πλέον επιμένεις να ακούγεσαι ενοχλητικός, τότε σίγουρα το τελευταίο για το οποίο μπορεί να σε κατηγορήσει κανείς είναι η έλλειψη ειλικρινών προθέσεων.
Είδωλα και συναγωνιστές του Alec Empire επενδύουν με οσκαρικές προθέσεις, την ώρα που ο ίδιος συνεχίζει να μην ενδιαφέρεται για τις αντοχές, έστω και αυτών των οπαδών που του έχουν μείνει πιστοί και να τους δείχνει από σκηνής την πόρτα της εξόδου, αν τυχόν "εξαντλήθηκαν". Αν αυτό δεν είναι ένας καλός ορισμός του hardcore, ψηφιακού ή... αναλογικού, τότε κάπου έχει γίνει λάθος.
Τα πράγματα ήρθαν τελικά έτσι, ώστε η στάση εξέγερσης των Atari Teenage Riot να καταστεί και πάλι απολύτως επίκαιρη, ενώ το φαινομενικό μέλλον στο οποίο εξ αρχής επεδίωκε να ανήκει η μουσική τους, έγινε γρήγορα παρελθόν και κατάσταση νοσταλγίας. Το jungle αντικαταστάθηκε από χίλια δυο πράγματα, που ούτε καν θυμάται κανείς να τα αναφέρει πλέον, και παρότι το dubstep δεν θα αποτελούσε και την πλέον σωστή κατεύθυνση για τους ATR, εν τούτοις μια εναρμόνιση τους με το ηχητικό σήμερα, σίγουρα θα βοηθούσε και τη δική μας σχέση μαζί τους. Έστω και είχε λάβει χώρα κάτι τέτοιο υπό την υπόνοια ενός sell out.
