Athens Open Air Fest - Φεστιβάλ στον ...αέρα!

Φτάσαμε στον χώρο του φεστιβάλ θεωρητικά καθυστερημένοι. Λέω θεωρητικά γιατί το πρόγραμμα έλεγε ότι οι πόρτες ανοίγουν στις 15:30 και η πρώτη μπάντα θα εμφανιζόταν στις 16:45. Εμείς είμασταν εκεί στις 18:00 για να πληροφορηθούμε ότι οι πόρτες είχαν ανοίξει περίπου στις 17:00 και ότι ο κόσμος που είχε φτάσει νωρίτερα περίμενε απ'έξω, κάτω απ'τον ανελέητο καλοκαιρινό ήλιο. Όχι ότι μέσα τα πράγματα ήταν καλύτερα.

Σε μια αρκετά στενή λωρίδα άμμου ο κόσμος βρισκόταν αποκλεισμένος κυριολεκτικά ανάμεσα στην θάλασσα και σε μια μάντρα που όριζε το τέλος της παραλίας και την αρχή μια τεχνητής πλαγιάς που στην κορυφή της βρισκόταν η υποτυπώδης περίφραξη του χώρου. Λεμε υποτυπώδης γιατί σε κάποια σημεία δεν υπήρχε καν και όπου υπήρχε αποτελούνταν από κάποιες σκαλωσιές τυλιγμένες με καναβάτσο, το οποίο απλά αρκούσε να το σηκώσεις για να βρεθείς μέσα στο συναυλιακό χώρο. Όπως καταλαβαίνετε το αποτέλεσμα ήταν το συνεχές κυνηγητό ανάμεσα στους σεκιουριτάδες και τους τσαμπατζήδες. Αυτή η κατάσταση δεν προκαλούσε τίποτα άλλο παρά αγανάκτηση στα παιδιά που είχαν πληρώσει κανονικά το εισιτήριο τους μιας και θα μπορούσαν να μπουν και αυτοί τσάμπα όπως έκανε τουλάχιστον το τριάντα με σαράντα τοις εκατό του κόσμου που παρακολούθησε τις συναυλίες τις Δευτέρας.

Το παρακολούθησε βέβαια είναι σχετικό γιατί όπως καταλαβαίνετε η ορατότητα ήταν περιορισμένη, η σκηνή πολύ μικρή και πολύ μακριά και κάποιοι αναγκάστηκαν να δουν ορισμένα γκρουπ έχοντας κυριολεκτικά τα πόδια τους μέσα στο νερό. Ειλικρινά την καλύτερη ορατότητα την είχαν γύρω στα εκατόν πενήντα άτομα που βρίσκονταν πάνω στην γέφυρα πίσω από την σκηνή. Οι οποίοι βέβαια δεν είχαν πληρώσει και τίποτα. Τελειώνοντας με την αθλιότητα του χώρου να σημειώσουμε απλά ότι μοιραζόμασταν τις ελάχιστες και πλημμυρισμένες τουαλέτες με τους λουόμενους τις διπλανής παραλίας καθώς και ότι τα νερά που πούλαγαν ήταν ζεστά και οι μπύρες χλιαρές (που σε πέντε λεπτά είχαν ζεσταθεί και αυτές). Φοβερή πρωτοτυπία του φεστιβάλ βέβαια το stand που πούλαγε Χαλβά Φαρσάλων (;;;)

Παμε λοιπόν και στις συναυλίες της μιας και μοναδικής ημέρας (μιας και όπως είναι πλέον γνωστό η δεύτερη μέρα ακυρώθηκε αλλά με αυτό θα ασχοληθούμε παρακάτω). Η ώρα έχει παει 19:15 και για κάνα μισάωρο ένας roadie βρίζει τον πιτσιρικά που είχε χαλάσει κάποιες ρυθμίσεις στα μηχανήματα τις σκηνής. Τώρα ποιον πιτσιρικά εννοούσε ένας θεός ξέρει, πάντως το θέμα είναι ότι το θαύμα έγινε και βγαίνουν στην σκηνή οι Haunted. Καμία σχέση με το πρόγραμμα που ήθελε τους Circle II Circle να εμφανίζονται πρώτοι, για την ακρίβεια όλοι υποθέσαμε ότι το γκρουπ δεν θα βγει καθόλου, τόσο μεγάλη αγανάκτηση υπήρχε. Ο τραγουδιστής των Haunted Peter Dolving μας ζήτησε συγγνώμη εκ μέρους των Hatebreed που είχαν ακυρώσει την εμφάνιση τους (κάτι ήξεραν) λόγω του ότι ένα μέλος έπρεπε να μπει στο νοσοκομείο για μια επέμβαση. Οι Σουηδοί έδωσαν ένα μισάωρο αξιοπρεπέστατο live κάτω από άθλιες συνθήκες απίστευτης σκόνης από την άμμο και εκτυφλωτικού ήλιου. Ο ήχος τους ήταν σχετικά καλός, σε σχέση με το τι ακολούθησε πάντα, και ο leader ενεργητικότατος μας έδωσε καλές ερμηνείες κομματιών όπως το 'Trespass' προτρέποντας παράλληλα τον κόσμο να βουτήξει στην θάλασσα. Αρκετά θετική συμμετοχή, βοήθησε να ισορροπήσει λίγο, την καθόλα αρνητική κατάσταση.

Είκοσι λεπτά μετά το τέλος του σετ των Haunted εμφανίστηκαν οι Circle II Circle, κάτι που βέβαια κανείς δεν περίμενε αλλά και που δεν μας χάλασε. Ο πρώην τραγουδιστής των Savatage, Zak Stevens λειτούργησε με την κλασική ανάμικτη τακτική (βλέπε Soulfly) παρουσιάζοντας κομμάτια από το καινούριο του σχήμα καθώς και εκτελέσεις κλασικών κομματιών των Savatage όπως το 'Edge of Thorns' και το 'Hand full of rain'. Το ελληνικό κοινό έμεινε σχετικά ευχαριστημένο και από αυτήν την σαρανταπεντάλεπτη εμφάνιση, συμμετέχοντας, είτε τραγουδώντας, είτε χειροκροτώντας.

Δέκα παρά εικοσιπέντε και οι Sentenced πάνω στην σκηνή, αμέσως μετά το πρώτο κομμάτι ο τραγουδιστής Ville Lainalla μας χαιρετάει και μας δηλώνει ότι δεν ξέρουν πόσο χρόνο έχουν στην διάθεση τους για να παίξουν. Τώρα τι να πει κανείς για το θέμα της οργάνωσης ας το αφήσουμε και ας παμε στον ήχο ο οποίος είχε πλέον χαμηλώσει;;;; καθώς και μπουκώσει, δυο γεγονότα τα οποία σε συνδυασμό με την θαλασσινή αύρα και την ανύπαρκτη ακουστική του χώρου κατέστρεψαν εντελώς το σετ των Sentenced. Οι οποίοι έπαιξαν πολύ καλά αλλά θα έπρεπε να ήσουν πολύ κοντά για να τους ακούσεις, δηλαδή στο επίπεδο της κονσόλας του ηχολήπτη που ήμασταν εμείς τα πράγματα ήταν άθλια. Οι Sentenced παρέμειναν στην σκηνή τελικά για πενήντα πέντε λεπτά δίνοντας μας πολύ καλές ερμηνείες κομματιών τους όπως τα 'Broken', 'Luxury of a grave', 'Farewell' και 'Τhe Suicider'.

Μετά επικράτησε το χάος. Ο κόσμος περίμενε για μια ώρα την εμφάνιση των Dimmu Borgir η οποία, παρόλο που το σχήμα βρισκόταν στην Ελλάδα, δεν έγινε ποτέ. Τα μπουκάλια άρχισαν να πέφτουν βροχή προς την σκηνή (κάποια γεμάτα με άμμο) και ο κόσμος να φωνάζει "Τα λεφτά μας πίσω!". Ένας roadie που μας είπε "Σε δέκα λεπτά παιδία!", έφαγε τα μπουκάλια της ζωής του αλλά παραδόξως μετά από δέκα λεπτά μας αυτοπαρουσιάστηκαν οι Motorhead με το "We are Motorhead". Παλιές καραβάνες που έχουν δει τα πάντα δεν μάσησαν και όταν ο κόσμος απάντησε στην κλασική ερώτηση του Lemmy "Is it loud enough?", "No!!!!" Η εντολή που δόθηκε ήταν "Turn it up, Dave." Έτσι παρά το γεγονός ότι ήταν περίπου μεσάνυχτα ένας μικρός σεισμός έβγαινε από τα ηχεία. Μας έδωσαν τα συγχαρητήρια τους για την νίκη της εθνικής βουλώνοντας έτσι τα στόματα κάποιων ηλίθιων που μίλαγαν πριν για φασισμό επειδή κάποια παιδιά εμφανίστηκαν στο χώρο με την ελληνική σημαία.

Επόμενη ερώτηση "Are there any punks in the crowd?" και μετά το σχόλιο στην απάντηση του κοινού "Yes!", "No you are not a punk you have long hair!" ακολούθησε η διασκευή του "God Save the Queen" και έγινε το χάος, δυο διαφορετικά moshpits και τους σεκιουριτάδες να στηρίζουν την μπάρα με μαδέρια μιας και βούλιαζε κάτω από το βάρος του κόσμου μέσα στην άμμο με κίνδυνο να έχουμε θύματα. Ευτυχώς ο κιθαρίστας ζήτησε από τον κόσμο να κάνει ένα βήμα πίσω και βελτιώθηκε κάπως η κατάσταση. Ακούσαμε επίσης τα 'Metropolis', μετονομασμένο σε 'Acropolis' από τον Lemmy, 'Civil War' και 'R.A.M.O.N.E.S.', αφιερωμένο σε δυο καλούς φίλους του Lemmy που βρίσκονται στον ουρανό τον Joey και τον Dee Dee. Συνεχίσαμε με 'Over the Top', 'Sacrifice' και 'Killed by Death' καθώς και με τις ευχαριστίες του Lemmy προς το Revenge of Rock και το Sirocco Gentleman's Club.

Κλασικό σχόλιο πριν το encore "Now we are going to do another one and then we'll pretend to go off and you're going to shout and then we will come back, you know how it goes... But I'm deaf you know!" Έναρξη του encore με "Ace of Spades" και κλείσιμο με "Overkill". Καταπληκτική συναυλία, εμπειρία που όσες φορές και να την ζήσεις παραμένει εγγύηση.

Για να κλείσουμε, επιστρέφουμε πάλι στο φιάσκο της διοργάνωσης, που συνεχίστηκε ακόμη πιο τραγικά την επόμενη μέρα. Οι Anthrax έφτασαν στην Ελλάδα και αναγκάστηκαν να πληρώσουν τριάντα ευρώ ταξί από την τσέπη τους για να πάνε στο ξενοδοχείο μιας και δεν χώραγαν στο ίδιο μίνι-Βαν με τους In Flames. Φοβερά τραγελαφικά πράγματα σε μια χώρα που μπορεί να είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης στο ποδόσφαιρο αλλά απέχει ακόμη αρκετά από την ευρωπαϊκή οργάνωση (για να μην πούμε νοοτροπία και μας πουν φιλοδυτικούς). Επίσης να αναφέρουμε ότι πολλά παιδιά είχαν ταξιδέψει από επαρχία για να δουν αυτό το φεστιβάλ και είναι λογικό να αισθάνονται πικραμένα και αγανακτισμένα όταν τους φέρονται σαν πολίτες τρίτης κατηγορίας δίνοντας τους απαντήσεις του στυλ "Δις ιζ Γκρης" (security) και "λόγω τεχνικών προβλημάτων" (Διοργανώτρια εταιρεία) μόνο και μόνο επειδή αγαπούν την μουσική.

Ξεκαθαρίζουμε επίσης ότι το περιοδικό Metal Hammer δεν έχει καμία σχέση με το φιάσκο και ότι οι άνθρωποι του προσπάθησαν να στηρίξουν αυτό το φεστιβάλ όσο καλύτερα μπορούσαν.

Φωτογραφίες : Anna Kweskin