Backyard Babies: Ramones με το ζόρι
Μετά τους Common Sense (που τους είχα χάσει δυο φορές ως support στο Ρόδον και που τελικά τους πέτυχα σε μια απ'τις τελευταίες τους συναυλίες στο παλιό Αν) το επόμενο συγκρότημα που είχα καταφέρει να χάσω δυο συνεχόμενες φορές ως support, ήταν οι Backyard Babies. Σήμερα όμως ήταν headliners οπότε δεν υπήρχε φόβος να τους χάσω όσο και αν καθυστερούσα.
Παρ'όλα αυτά ήμουν εκεί αρκετά νωρίς, ώστε πλησιάζοντας προς τη σκηνή ν'ακούσω να λένε σ'ένα τύπο με τιγρέ πουκάμισο: «Ε' φίλε βγαίνετε!» Δεν ήταν άλλος από τον τραγουδιστή των Johnny Zhivago, της πρώτης support μπάντας, δηλαδή. Από σκηνική παρουσία αυτό που είδαμε ήταν κάτι ανάμεσα σε πτώμα και τουρίστα κομμάτια στην Ίο που τον κλωτσάνε για να σηκωθεί. Αλλά μιας και τα παιδιά είναι άγγλοι και αυτός ο λαός έχει μια τάση αγαλματίασης, τους δίνουμε ένα τρία. Τουλάχιστον η μουσική τους (ένα πολύ light garage-punk με καθαρό όμως σχετικά ήχο για να ανήκει ακριβώς σ'αυτή την κατηγορία) και το κομμάτι '21st Century Bitch', με το οποίο ανοίξανε κιόλας, ήταν αρκετά διασκεδαστικά για να περάσουμε ενα ευχάριστο μισάωρο.
Οι επόμενοι στην σκηνή (και καλύτερη μπάντα της βραδιάς κατά την γνώμη μου πάντα) ήταν το συγκρότημα του Danco Jones απ'τον Καναδά. Αεικίνητος, ο μιγάς frontman του απλού (μπάσο, κιθάρα, ντραμς) σχήματος, πήγαινε πέρα δώθε εξηγώντας μας απ'την μια πως πούλησε την ψυχή του στο διάβολο και απ'την άλλη πως το βράδυ θα πάει να συναντήσει την μαμά μας και όλα αυτά βέβαια πάντα για τα blues. Γιατί και αυτό παίζανε, blues/rock 'n' roll και τίποτα περισσότερο. Ντυμένοι στην τρίχα με τα κουστουμάκια τους χωρίς γελοίες πανκ γραβάτες όπως ο «θα'θελα να ήμουν ο Johnny Rotten» κιθαρίστας των Johnny Zhivagho. Μετά από σαρανταπέντε περίπου λεπτά αποχώρισαν και αυτοί, αφήνοντάς μας ικανοποιημένους και με θετική διάθεση για να υποδεχθούμε το 'μεγάλο' συγκρότημα της ημέρας.
Εδώ θα κάνουμε μια μικρή παρένθεση, να πούμε ότι οι Backyard Babies σχηματίστηκαν από τον κιθαρίστα Dregen κάπου στα τέλη της δεκαετίας του 90, όταν όλα τα μέλη τους πήγαιναν μαζί στο ίδιο σχολείο. Ο ίδιος ο Dregen έχει περάσει και τρισήμισυ περίπου χρόνια μαζί με τους Hellacopters και μ'αυτούς τον είχαμε δει για πρώτη φορά. Εξ αυτού και ή όλη ενασχόληση με τους Backyard Babies. Ας επιστρέψουμε όμως στην αποψινή συναυλία.
Η ώρα είχε φτάσει εννιά και ακόμη δεν είχαμε δει τίποτα να κουνιέται πάνω στην σκηνή πέρα απ΄τους roadies. Δέκα λεπτά μετά, το τοπίο παρέμενε το ίδιο, έτσι το αγγλικό κοινό είχε αρχίσει να παραπονιέται μιας και δεν είναι συνηθισμένο σε καθυστερήσεις, συν του γεγονότος ότι στο συγκεκριμένο χώρο οι συναυλίες σταματάνε στις δέκα και μισή, άσχετα με το αν θέλει να συνεχίσει το συγκρότημα ή όχι. Τελικά αφού αλλάχτηκε ένας χαλασμένος ενισχυτής και πέρασαν λιγότερα από δέκα λεπτά, μια εισαγωγή σε στυλ Durango 95 γέμισε τον χώρο. Με καθυστέρυση ακόμη δυο λεπτών το συγκρότημα πήρε την θέση του ξεκινώντας με το 'Bombed (Out of my mind)' απ'τον προηγούμενο δίσκο. Περιέργως πως ο τραγουδιστής, Nicke Borg, μας είχε κάνει την χάρη να μην φοράει σήμερα το μπλουζάκι των Ramones, που απ'ότι δείχνουν τα βιντεοκλίπ και οι διάφορες φωτογραφίες της μπάντας, τείνει να μην αποχωρίζεται ποτέ. Κατά τ'άλλα παρακολουθήσαμε μια συναυλία με πολύ ενέργεια κυρίως απ'τον Nicke και τον Dregen, ένα best of απ'τους δυο δίσκους του συγκροτήματος, σε ολόιδιες εκτελέσεις. Μόνη διαφορά το τελευταίο single τους, το 'Clash', που ενώ στο δίσκο φέρνει στο 'Poison' του Αlice Cooper, στο live δεν είχε καμία διαφορά απ'τα υπόλοιπα κομμάτια. Α, να μην ξεχάσουμε ότι ο ντραμερ πριν το encore μας τράβηξε με μια βιντεοκάμερα να του λεμε "Fuck You!" (κάτι σαν τον Moby στο Rock of Gods το '96 ένα πράγμα, αλλά με κοτσίδα και φαβορίτες, και κάτι χιλιάδες κόσμου λιγότερους στο κοινό). Τέλος, μετά από μια ώρα μαζί με το encore, το συγκρότημα αποχώρησε οριστικά και ένα 70s love song αλλά Olivia Newton John μας συνόδευσε ως την έξοδο.
Δεν ήταν μια κακή συναυλιακή βραδιά, απλά το γεγονός ότι το συγκρότημα ήταν «στημένο» και οι συνθέσεις χωρίς ψυχή, έκαναν το όλο αποτέλεσμα σχετικά αδιάφορο. Ίσως αν ο Dregen φτιάξει κάποιο άλλο σχήμα ν'αναγνωριστεί η αξία του (ως κιθαρίστας πάντα) γιατί παρά το άπειρο σπρώξιμο απ'τις δισκογραφικές και τον μουσικό τύπο, τουλάχιστον εδώ στην Αγγλία, το συγκρότημα που είδαμε δεν είναι «μεγάλο» και αυτό γίνεται εύκολα αντιληπτό.
