Bardentreffen Festival 2014

Είχα ακούσει πολλά για το φεστιβάλ μουσικής Bardentreffen που διοργανώνεται κάθε χρονιά μέσα στην παλιά πόλη της Νυρεμβέργης. Και ήρθε και η ώρα να το ζήσω και από κοντά.

 

"Μα καλά, επίτηδες διάλεξαν αυτά τα ονόματα, να μην τα ξέρει κανείς;" ήταν η πρώτη κουβέντα που είπε καλός φίλος, συνεργάτης και γνώστης, όταν του έστειλα να δει το πρόγραμμα. "Μόνο από την τρίτη μέρα γνωρίζω τον Billy Bragg τους Tamikrest + κάποιους άλλους σαν ονόματα και μόνο" Και όντως, κάπως έτσι ήταν η κατάσταση. Τι να με χαλάσει όμως αυτό; Φυσικά και θα πήγαινα. Και θα έβλεπα, όσους περισσότερους μπορούσα. Έτσι κι αλλιώς, είναι ξεκάθαρο πως το φεστιβάλ αυτό, είναι γενικού ενδιαφέροντος και απευθύνεται στην μάζα και όχι στην ροκ κοινότητα.

Λίγη Wiki Ιστορία για αρχή. Το φεστιβάλ ξεκίνησε το 1976 με αφορμή τα 400 χρόνια από τον θάνατο του Hans Sachs. Το όνομα του φεστιβάλ σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει "Η συνάντηση των Βάρδων".

Με μια μέση συμμετοχή 200.000 επισκεπτών, το Bardentreffen Festival είναι ένα από τα πιο δημοφιλή φεστιβάλ του είδους του. Οι χώροι εκτείνονται σε όλη την ιστορική παλιά πόλη. Τα έξοδα βαρύνουν αποκλειστικά την πόλη της Νυρεμβέργης και τους χορηγούς και η είσοδος είναι ελεύθερη. Μεταξύ πολλών πολλών άλλων, στο παρελθόν από τις σκηνές του Bardentreffen πέρασαν οι Calexico, η Anne Clark, οι Leningrad Cowboys, η Joan Armatrading και άλλοι (πάλι λάθος στιγμή ήρθα!) Τέλος Ιστορίας. Πάμε στο ζουμί τώρα.

Από το μεσημέρι της Παρασκευής ήμουν έτοιμος με όλα τα απαραίτητα. Όπερ σημαίνει, σακίδιο με όλα τα καλά μέσα. Παγωμένα, νερά και μπύρες, φωτογραφική μηχανή, extra μπαταρίες κλπ.

 

Έφτασα στην πόλη νωρίς νωρίς. Έξω από τα κάστρα, πολύς κόσμος. Μέσα, περισσότεροι. Από τον κόσμο που αντάμωσα, κατάλαβα αμέσως τι με περιμένει. Το φεστιβάλ όντως απευθύνεται σε ... άλλους.

Όσο προχωρούσα προς το κέντρο, η ποσότητα των ανθρώπων, αποδείχθηκε, ασύλληπτη. Έφτασα με το ποδήλατό μου, όσο πιο κοντά μπορούσα.

Πρόβλημα: Που να δέσεις το ποδήλατό σου; Σε κάθε κολώνα ή διαθέσιμο χώρο, στην θέση που θα κλείδωνες σε μια φυσιολογική ημέρα, ένα, άιντε δύο ποδήλατα, είχε ήδη κλειδωμένα τρία, τέσσερα! Ώς γνήσιος Έλληνας, βρήκα τελικά και γω μια γωνίτσα και ... τριπλοπαρκάρισα και το δικό μου.

Από που να αρχίσω τώρα; Το πρόγραμμα δεν με βοηθάει, αφού έτσι κι αλλιώς, δεν γνωρίζω σχεδόν κανέναν καλλιτέχνη, καμία μπάντα, εκτός από τους Tamikrest και τον Billy Bragg, που εμφανίζονται όμως την Κυριακή. Κάποια πράγματα πρόλαβα να τσεκάρω βέβαια στο YouTube για κάποιους από αυτούς. Σκασίλα μου. Θα πάω πέρα δώθε, και ό,τι πετύχω.

Οι σκηνές είναι επτά φέτος. Αυτό κι αν δεν λέει τίποτε. 7 οι σκηνές, 117 οι υπόλοιποι πλανόδιοι. Μοναχά παλικάρια, ντουέτα, trios, κουαρτέτα, δωδεκάδες .........! Πλανόδιοι μουσικοί βρίσκονται παντού, διάσπαρτοι σε κάθε γωνιά της πόλης.

Τι είδα; 'Η μάλλον, ας κάνω πάλι μια αναγκαία "παρένθεση". Άς πάω πάλι σε άλλες σκέψεις, για να ξεμπερδεύουμε, και μετά θα πιάσουμε αυτό που μας ενδιαφέρει περισσότερο, την μουσική.

Ο κόσμος: Όπως είπα και νωρίτερα, το νούμερο ήταν ασύλληπτο. Και από όλες τις φυλές. Άλλοι παρακολουθούν live, άλλοι προχωράνε πάνω-κάτω από το ένα μέρος στο άλλο, ήρεμοι. Κανείς δεν σπρώχνει κανέναν. Όλοι κινούνται υπομονετικά και με απαράμιλλη ευγένεια. Έχει όντως πολύ πλάκα να βλέπεις τις αυστηρές φάτσες τους, χαμογελαστές, ευτυχισμένες και ήρεμες.

 

Εθνικότητες: Από τις ομιλίες, ξεχώρισα: Φυσικά πάρα πολλοί Γερμανοί. Δεύτερη αναγνωρίσιμη γλώσσα, τα Ισπανικά. Τρίτη, Ιταλοί. Κάποια Ρώσικα εδώ κι εκεί. Ελληνικά, πουθενά! Δεν τους πέτυχα; Δεν τους άκουσα; Δεν μπορώ να γνωρίζω. Πάντως, ελληνικά, δεν!

Τάξη: Παρά τον τρομακτικό αριθμό παρευρισκομένων, σκουπίδια ... σχεδόν μηδέν! Όπως ακριβώς σας το λέω! Ένα χαρτάκι εδώ, ένα μπουκάλι εκεί και .... τέλος! Ντρεπόμουν να πετάξω το τσιγάρο μου στον δρόμο.

Πολλά σκυλιά: Άνθρωποι εκεί, με τα σκυλιά τους. Από σκυλιά "τσέπης", έως μεγαλόσωμα. Ατάραχα και αυτά, περπατούσαν (με τα λουράκια τους, φυσικά), συνοδεύοντας τα αφεντικά τους, ανάμεσα στο πλήθος. Είπαμε, εκπαίδευση και τάξη.

Φαγητό & ποτό: Αμέτρητες καντίνες και πάγκοι, με τα αναμενόμενα (+ πολλά άλλα). Φυσικά, όλων των ειδών τα λουκάνικα και μαγειρεμένα σε όλες τις μορφές. Μπρέτσελ, κεμπάπ, πίτσες, γλυκά, παγωτά, μακαρονάδες (σερβιρισμένα σε αληθινά πιάτα και όχι χάρτινα!) Πολύ λίπος πλανιέται στην ατμόσφαιρα. Και πολύ σκόρδο. Πάαααααααρα πολύ σκόρδο! Εάν θα ήθελες να δώσεις ένα εναλλακτικό όνομα στο φεστιβάλ, αυτό θα μπορούσε άνετα να είναι "Φεστιβάλ Σκόρδου Νυρεμβέργης 2014".

Και φυσικά......... μπύρα. Πολύ μπύρα ρε αδέρφια. Ένα ποτάμι μπύρα. Ή μάλλον, τί ποτάμι; Ένας ωκεανός μπύρα! Σε πλαστικά μπουκάλια, σε γυάλινα μπουκάλια, σε τενεκεδάκια, σε μεγάλα τενεκεδάκια, σε βαρελάκια, αλλά και.... σε γιγάντια ποτήρια! Γυάλινα φυσικά τα ποτήρια και όχι πλαστικά. Πως γίνεται αυτό; Παίρνεις την μπύρα σου πχ. 3, 4, 5€, πληρώνεις και άλλα 2€ για το ποτήρι. Όταν το επιστρέψεις, θα πάρεις πίσω τα 2€ σου (ή 0,25 σε μια άλλη περίπτωση) Το πέταξες; Πρόβλημά σου. Κάποιος άλλος θα το μαζέψει και θα το επιστρέψει για πάρτη του. Το αυτό ισχύει και για τα μπουκάλια φυσικά. Αμέτρητοι άνθρωποι με μεγάλες τσάντες, σακίδια κλπ, ήταν εκεί, για να μαζεύουν ότι έβρισκαν πέρα-δώθε, βγάζοντας έτσι ένα μεροκαματάκι.

 

Πολύς κόσμος με προμήθειες σε σακίδια. Ότι πάρεις, 4, 5 Ευρά. Δεν λέει.

Ασφάλεια: Δεν ασχολείσαι καν με το θέμα. Δεν υπάρχει λόγος, ούτε καν να σκεφτείς την λέξη "κλοπή" ή "φασαρία". Κάποια στιγμή έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται το πόση δουλειά έχει γίνει στο background στο θέμα αυτό, το πόσοι άνθρωποι είναι έτοιμοι, αθέατοι ή ακόμη ακόμη, κυκλοφορούν και ανάμεσά μας, μπας και συμβεί κάτι. Που να συμβεί όμως. Όλα είναι, cool!!

Γενική εντύπωση: Μόλις "έπιανες" το σκηνικό, αυτό σου αποκαλυπτόταν μπροστά σου. Ήταν ένα πανηγύρι! Ένα πραγματικό μουσικό πανηγύρι. Σαν να περιφερόσουν και να άκουγες "πάγκους μουσικής".

Και πάμε τώρα, εκεί που πρέπει.

Μουσική & Μουσικοί:

Παρασκευή 01/08

Διαπίστωση πρώτη. Δεν είναι να κολλάς πουθενά. Παίζουν παντού και τα πάντα! Τι αντάμωσα;

Πολύ έθνικ και πολλά μπάντζα.

Τυρολέζοι.

Jazz Quartet, κοντραμπάσα, βιολιά.

Κάποιοι άλλοι, 5, 6 άτομα μόνο με κρουστά. Πόνεσε το μυαλό μου. Έφυγα.

Μια τρελλοπαρέα μουσικών, κυριολεκτικά όμως τρελλοπαρέα, δίπλα στο ποτάμι κοντά στην βιβλιοθήκη με βιολιά, ακορντεόν, τύμπανα και μια καταπληκτική γυναίκα στα πρώτα φωνητικά, παίζουν και τραγουδούν Hava Nagila, Hallelujah κλπ, με πολύ πάθος και πολύ χάρη και ξεσηκώνουν τον κόσμο τους. Απίθανοι. Τους αφιέρωσα ένα 20λεπτο.

 

Παραπέρα Rock τρίο, κάτι Classic Rock σαχλαμάρες. Τον μπούλο!

Ένας άλλος με κιθάρα & φυσαρμόνικα, ούτε τον είδα, ούτε και με είδε.

Ένας τυφλός, μόνο με φυσαρμόνικα, βασικά ζητιανεύει και ίσα ίσα που φυσάει το όργανο. Δεν είδα να συγκινεί και πολλούς.

Ιρλανδοί, Ιρλανδοί και Ιρλανδοί σε διάφορα σημεία (που 'σαι ρε Κώτσο να ακούσεις, να γουστάρεις!) Δυό τύποι, 3 τύποι, 5 τύποι, όλοι χαρούμενοι και ρυθμικοί, όπως και η μουσική τους. Ωραία ενσταντανέ.

5 άτομα σε μια πλατεία παίζουν κάτι σαχλαμάρες Rockabilly, Be bop a lula, Great balls of fire κλπ. Έφυγα....... τρέχοντας!

Σε ένα υπόστεγο δυο πολύ χαριτωμένες κοπελίτσες, μια γεματούλα και μια άλλη με σιδεράκια στα δόντια παίζουν Rock μπαλάντες. Very cute! Κάθισα κάνα 15λεπτο.

Στην σκηνή του Hauptmarkt παίζουν οι Pippo Pollina. Δεν ακούγονται αυτοί οι τύποι. Ιταλικές κοτσάνες. Ελπίζω μια μέρα να μην πάθω κάνα μουσικό Alzheimer και πέσω τόσο χαμηλά, να φτάσω να ακούω τέτοιες ανούσιες μουσικές. Έφυγα.

Σε μια γωνιά, ο Punk Φλωρινιώτης. Όπως ακριβώς σας το λέω. Punk Φλωρινιώτης! Ένας τύπος με μια κιθάρα, που (προσποιείται πως) παίζει κιθάρα, ντυμένος στα μαύρα, με μαύρο καπέλο, να παίζει ας πούμε ... Punk (να το κάνει ο Θεός). Το άτομο, είναι τόσο επιτηδευμένα "τραγωδίας", που κατέληγε να είναι ... σκέτη απόλαυση! 100 άνθρωποι γύρω του, διασκεδάζουν ΑΦΑΝΤΑΣΤΑ με το ακρό(θέ)αμα. Από τις καλύτερες "μουτσούνες" του φεστιβάλ.

 

Παρακάτω, μια κοπελίτσα καθιστή στο πάτωμα με την κιθάρα της και αρκετό κόσμο γύρω της. Ώωωπ, μια στάση εδώ. Ξεκρέμασμα σακιδίου από την πλάτη, μπύρα, τσιγάρο και μια καλή θέση, είναι τώρα ό,τι ακριβώς χρειάζομαι. Να ξελαμπικάρω και λίγο.

Η κοπέλα παίζει μαγικά. Τραγουδάει υπέροχα. Η πρώτη σκέψη που μου έρχεται στο μυαλό, είναι η Eva Abraham. Μήπως υπερβάλω; Δεν ξέρω. Πάντως, αμέσως εκεί πήγε η σκέψη μου. Κόλλησα. Δεύτερο τσιγάρο, τρίτο. Μπα, δεν γίνεται να την βγάλω εδώ όλη την νύχτα. Πρέπει να φύγω.

Πέρα δώθε, πάνω κάτω, με τα ίδια σχεδόν συμπεράσματα παντού. Οι πλανόδιοι μουσικοί παρουσιάζουν πολύ περισσότερο ενδιαφέρον από αυτούς στις στημένες σκηνές. Είναι απρόβλεπτοι, πασχίζουν τα μάλα να διασκεδάσουν τον κόσμο και να τον κρατήσουν κοντά τους και φυσικά, θέλουν να αναδειχθούν.

Η ώρα πέρασε. Έφτασα πάλι στο stage του Insel Schutt. Παίζουν κάτι τύποι από την Γκάνα. Ebo Taylor το όνομα του leader, μαζί και της μπάντας. "Τρίχες" Αφρικανοί. Αλλάζουν track κάθε 2 ½ ώρες! Έχεις πάντα το περιθώριο να πας για φαγητό, μετά στην τουαλέτα, να επιστρέψεις και μην έχεις χάσει και πολλά πράγματα. Λίγο κουνήθηκα, πολύ βαρέθηκα, αλλά όπως είπε και ένα καλό φιλαράκι εκεί, "έλα μωρέ, καλοί είναι για τέτοια ώρα". Αναγκαστικά, συμφώνησα.

 

Ώρα 10:30 και οι σκηνές κλείνουν. Όταν όμως λέμε κλείνουν, εννοούμε κλείνουν! Υπάρχει πολύ δουλειά στο πρόγραμμα από τους κρυφούς ήρωες της διοργάνωσης. Η πόλη πρέπει να έρθει και πάλι στα καλά της, καθώς αύριο είναι Σάββατο και όλα πρέπει να είναι στην θέση τους, όπως κάθε συνηθισμένο Σάββατο.

Φευγιό από το Insel Schutt και στην διαδρομή προς την ποδηλατάρα μου, έκπληξη. Η κιθαρίστρια είναι ακόμη στην θέση της, έχει μαζέψει τον κόσμο σε απόσταση αναπνοής, γύρω της και "στα κλεφτά" και μέχρι να έρθει η POLIZEI για να μας μαζέψει, συνεχίζει. Κάθισα μέχρι το τέλος. Εκεί, έμαθα και τ` όνομά της. Είναι η Lilly Schmidtlein.

Σάββατο 02-08

Το Σάββατο, ήρθε η καταστροφή. Βροχή από το μεσημέρι. Όταν λέμε όμως βροχή, εννοούμε κατακλυσμό. Άνοιξαν οι Ουρανοί. Άν σκεφτείς το θέμα Ελληνικά, λες, πάει, καταστράφηκε το σύμπαν. Εάν γνωρίζεις όμως τον τρόπο που φτιάχνονται τα πράγματα εδώ, δεν ιδρώνει το αυτάκι σου. Είσαι απόλυτα σίγουρος πως, εάν η βροχή σου κάνει την χάρη και σταματήσει, σε μισή με μία ώρα θα είναι τα πάντα πλήρως λειτουργικά και στεγνά, καθώς, όλα είναι σωστά μελετημένα και προστατευμένα και το σύστημα απορροής εδώ, λει-τουρ-γεί! Έτσι και έγινε. Βουρ για την Πόλη.

Έφτασα αλλά η ώρα είναι ήδη περασμένη. Το είχα πάρει όμως απόφαση. Δεν θα πήγαινα πουθενά συγκεκριμένα. Με κούρασαν εχθές όλοι αυτοί οι "D" που νομίζουν πως τραγουδάνε (μα, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΛΩΣΣΑ ΑΥΤΗ, ΓΙΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ!) και μαζί μ' αυτούς και οι Ιταλοί, οι Γκανέζοι, οι Ανγκολέζοι κλπ. Έτσι κι' αλλιώς, ο χρόνος ήταν περιορισμένος πια, λόγω της πρότερης βροχής. Μόνο βόλτες λοιπόν για σήμερα. Το γνωστό πλέον πέρα δώθε λοιπόν, και μάλιστα με ψιλοκατεστραμένη διάθεση, καθώς ο κόσμος δεν ήταν και πολύς σε ένα τόσο βαρύ από την βροχή, περιβάλλον.

Βαρεμάρα. Δεν μου έμειναν και πολλά από το Σάββατο. Μόνο κάτι Jazzοπαίχτες, μια Folk γυναικοπαρέα και κάποιοι χαρούμενοι και διασκεδαστικοί Rock`n`Roll τύποι. Καταλήξαμε με το φιλαράκι μου σε μια γωνιά να πίνουμε μπύρα. Τίποτα.

Κυριακή 03-08

Πάρκαρα την ποδηλατάρα μου νωρίς νωρίς στην Lorenzer Platz. Στην σκηνή βρίσκονται οι Ego Decay. Μουσική για εφήβους και φυσικά, όχι του γούστου μου. Τους αφιέρωσα δεν τους αφιέρωσα 10 λεπτά και έφυγα τρέχοντας. Έχω πρόγραμμα σήμερα και μάλιστα, σοβαρό. Σφαίρα για Hauptmarkt. Παίζουν οι Tamikrest. Επιτέλους, τώρα ξεκινάνε τα ωραία. Ο κόσμος δεν είναι και πάρα πολύς, οι Tamikrest έχουν βγει ήδη στην σκηνή και μόλις ξεκινάνε. Και από αυτό που ήδη ακούω, είναι ........ τέλειοι!

 

Επάνω στην σκηνή, 6, 7 άτομα. Ανάμεσά τους δύο Κυρίες με τις μαντήλες τους, οι οποίες είναι, όλα τα λεφτά. Δίνουν τον ρυθμό με τα παλαμάκια τους, κάνουν και εκείνον τον παράξενο "γλου γλου γλου" tuareg ήχο που συνοδεύει την μουσική των Tamikrest.

Η μπάντα "σφυράει". Ο ήχος δυνατός και ισορροπημένος, όσο χρειάζεται για να σε βάλει στο κλίμα της μουσικής τους.

Με τους Tamikrest, είναι μέχρι να πιάσεις τον ρυθμό τους. Τον βρήκες; Εκεί και μένεις. Είναι τόσο ονειρικό ηχητικά αυτό που παράγουν, που θα κουνιέσαι μέχρι να ξεμείνεις από δυνάμεις. Ένα Αφρικανικό άκουσμα που συνεπαίρνει τον ακροατή. Με την απλότητά του και την δυναμική του στα όργανα, στις φωνές και στον βασικό ρυθμό, αλλά ταυτόχρονα, με την πολυπλοκότητά και τις εναλλαγές του κατά την εξέλιξη των κομματιών. Ειδικά αυτές οι εναλλαγές, πάνω-κάτω, πάνω-κάτω, με τα παλαμάκια, το "γλου γλου γλου"......

 

Είχα χρόνια να αφεθώ τόσο πολύ σε ένα άκουσμα. Με πήρε και με σήκωσε. Στο μυαλό μου, μου έγινε απ' ευθείας σύγκριση με την καλύτερη "ρυθμική" συναυλία που είχα παρακολουθήσει στην ζωή μου, τους "Ziggy Marley & the Wailers", κοντά στο 1989, στο Ρόδον Club, στην Αθήνα. Εκεί είχε οριστεί ο πήχης μου στον χορό. Με τους Tamikrest, τα standards μου στο θέμα, άλλαξαν.

Παρακαλούσα να μην τελειώσουν. Ταξίδευα. Έκλεισα τα μάτια μου και βρέθηκα στην έρημο, αισθάνθηκα την άμμο στο πρόσωπό μου, την κάψα της στο κορμί μου. Όλη η μπροστινή πλατεία γίναμε μια παρέα που λικνιζόταν στον ίδιο, μαγευτικό ρυθμό.

Όνειρο ήταν, και κάποια στιγμή, μοιραία, τελείωσε. 'Έφυγα ευτυχισμένος και "γεμάτος".

Yasmine Hamdan από την Λιβύη σε άλλο stage, για την συνέχεια. Η εκφωνήτρια από το Stage μας τους σύστησε ως "Arabish-electro-folk-funk-punk" μπάντα (ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων). Μόνο που ήταν μια μπάντα για "πολύ ξύλο" και με μια τραγουδίστρια που πολύ θα ήθελε να είναι η Frazer σε ... Arabish style!

 

Με το τέλος του πρώτου νωχελικού track, μας είπε Guten Nacht το σούργελο. Αστειάκια. Τι περίμενες να κάνουμε κυρά μου μ' αυτήν την ανοησία που ξεκινήσατε;

Από το δεύτερο track άρχισαν και τα αλά Natasha Atlas Yahabibi Yaleleli με τα Reverb, τα delay και τις λούπες και κάπου εκεί, τα πήρα στο κρανίο και άρχισα να αναρωτιέμαι "ΜΑ ΠΟΣΟ ΘΑ ΑΝΤΕΞΩ ΑΚΟΜΗ;" Η απάντηση ήταν τελικά πολύ απλή. Όχι πολύ! Με την έναρξη του τρίτου track, την έκανα για βόλτα και μπύρα.

Σε μιά γωνιά, νάτη πάλι η Lilly. Κάθισα για λίγο.

 

Έφτασα στο Irish bar της περιοχής. Φυσικά, εδώ, καμία έκπληξη. Irish Bar είναι, Irish Band έπαιζε εκεί. Αστεία αστεία, συμπαθητικά είναι τα Ιρλανδέζικα. Δεν τα είχα και πολύ σε υπόληψη στο παρελθόν, αλλά, σε μια τέτοια κατάσταση, όπου κι αν τα άκουσα, δεν με ενόχλησαν (να μην πω πως τα ευχαριστήθηκα κι όλας).

Η ώρα περνάει αργά και βασανιστικά. Έχω σκοπό σήμερα. Έπρεπε να φτάσει το 2014, να παρκάρει η αφεντιά μου στην Νυρεμβέργη, για να δω τον Αριστερό γίγαντα Billy Bragg.

Έφτασα την ώρα του Sound Check. Ατάραχοι οι μουσικοί στο έργο τους επάνω στην σκηνή, ατάραχοι και χωρίς άγχος και οι θεατές, αναμένουν την έναρξη του μεγάλου ονόματος του Φεστιβάλ. Αραχτοί οι περισσότεροι, πίνουν μπύρες, τρώνε σκόρδο-φαγητά, σε πιάτα, κανονικά. Στο έδαφος μεν οι περισσότεροι, αλλά ... σε πιάτα. Κυριλέ! Τρώνε μακαρονάδες, μακαρονάδες και ... μακαρονάδες. Και καλαμπόκι σε σουβλάκι! Και πιτόγυρα και Κεμπάπ.

Αργεί ο Μπιλ. Πάω ξανά για βόλτα. Πήγα, ήρθα, είδα ένα σωρό άλλους πλανόδιους, ξανααπόλαυσα για λίγο και τον Φλωρινιώτη που ήταν στο ίδιο σημείο όπως και την Παρασκευή, ξαναπήγα, ξαναήρθα και να 'σου ακούω από μακριά τις πρώτες νότες στον αέρα, από το stage με τον Bill. Τρέχα Χαραλάμπη. Πρέπει να πάς, κοντά. Όσο γίνεται, μπροστά.

 

Έχει πολύ κόσμο αλλά δεν είναι και πήχτρα καθώς πρόκειται και μια πλατεία τεραστίων διαστάσεων. Περνάς σχετικά εύκολα ανάμεσά τους, αλλά, είναι σαν να τους σκοτώνεις. Δεν λένε κουβέντα βέβαια (sic), αλλά ... δεν χρειάζεται και να πούνε! Αισθάνεσαι το "μαχαιράκι" τους στην πλάτη σου. Αυτοί, όπου είναι, εκεί μένουν!

Έφτασα σχετικά μπροστά! Φύγαμε.......

No One Knows Nothing Anymore. Καλά ξεκινήσαμε. "Ζωγραφιές" βγαίνουν από τα ηχεία.

Η μπάντα ρολάρει σαν καλοκουρδισμένη μηχανή.

Blah, Blah ο Bill ανάμεσα στα κομμάτια.

Ένα track, κάτι με Elephant. Δεν το αναγνώρισα.

Blah, Blah και πάλι! Έδωσε συγχαρητήρια για το μουντιάλ στους Γερμανούς. Είπε και το γνωστό αστείο με το ποδόσφαιρο που παίζουν δύο και στο τέλος κερδίζουν πάντα οι Γερμανοί.
Way over Yonder in the Minor Key. Ανεβαίνουμε.

Ένα track, κάτι με Wipe. Δεν το αναγνώρισα.

Blah, Blah, Blah! Πολύ Blah, Blah, Blah! Μια ώρα μιλάει και αναλύει την Americana. Στο τέλος, πετάει και το καρφί του: "Είναι η μουσική για τους ανθρώπους που γουστάρουν τους SMITHS", μέσα σε πολλά γέλια από το κοινό.

Πάλι Blah Blah!: Αστειάκια με τα Αμερικανάκια και την ημέρα που πέθανε η Θάτσερ. Άλλη μεγάλη αγάπη του, αυτή!

 

"Με κράζουν που το γύρισα στην country".

You Woke Up My Neighborhood. Χαμός από κάτω. Τελικά, υπάρχει πολύς κόσμος που γνωρίζει ποιός είναι στην σκηνή.

Blah, Blah, Blah: Μεγάλος παραμυθάς. Ένα track για κάποια Suzie.

Blah, Blah, Blah: Πιάσαμε τους Immigrants, τώρα. "Πρέπει να κάνουμε δημoψηφίσματα για το θέμα τους. Για όλους αυτούς που πάνε πέρα δώθε στην Ευρώπη" (εμένα εννοεί;), "...και σίγουρα, δεν πρέπει να τους ρίχνουμε και όλο το φταίξιμο στο κεφάλι τους".

All you Fascists are bound to lose. Αγρίεψε το θέμα!

Blah: Πίνει τσάι και κάνει αστειάκια πάλι με τον Morrissey. "Να, κάτι τέτοια πίνει ο Paul και μετά νομίζει πως μπορεί να τραγουδήσει, In Tune!" μέσα σε πολλά πολλά γέλια. Μεγάλη μούρη είσαι Bill!

Blah: Μπινελίκια σε όλα τα αφεντικά και στα κέρδη τους. "Δεν τους νοιάζει τίποτε άλλο. Μόνο τα κέρδη τους".

Η μπάντα έφυγε στα παρασκήνια και έμεινε μόνος στην σκηνή. There Is Power In A Union. Ο κόσμος γνωρίζει τι ακούει. Και τραγουδάει.

 

Blah: Πόλεμοι. Το παράκανε με τις ιστορίες του. Ξεκίνησε από την Γάζα και έφτασε στις αναμνήσεις από τον παππού του.

Κάποιο track για μια Serline.

A New England

Blah: Οι Ευρωπαϊκές εκλογές. "Όλη η Β. Ευρώπη πάει προς τα Δεξιά, ενώ ο Νότος πάει πλέον, ολοκάθαρα προς τα Αριστερά" "Είναι η οργή του globalization που τους οδηγεί εκεί".

Βγήκε η μπάντα του πάλι και There Will Be a Reckoning, το κομμάτι που αφιέρωσε για τα ανωτέρω.

Blah: "Τhe crisis in masculinity". Τι άλλο θα ακούσουμε ακόμη; Ολόκληρη θεωρία για το θέμα.

Handyman Blues

California Stars

Blah: Μας έδωσε και νέο. "H κόρη του Woody Guthrie μου ζήτησε να γράψουμε κάποια τραγούδια του. Τα γράφουμε αυτό το διάστημα στην ΝΥ". Του ζήτησε μάλιστα να διαλέξει αυτός την μπάντα για την ηχογράφηση. "...και εγώ της πρότεινα, μια μπάντα από την Ευρώπη, τους Kraftwerk!!" Χαμός από τα γέλια. Μεγάλος παραμυθάς, σας λέω!

Το Show του βαδίζει προς την λήξη του.

"Η Μουσική δεν μπορεί να αλλάξει τον Κόσμο. Το κοινό ... μπορεί" αναφώνησε!

Accident Waiting to Happen

...και τέλος!

Υπέροχος. 30 χρόνια στην σκηνή και παραμένει ο ίδιος υπέροχος Αριστερός πολυλογάς, που τόσο πολύ έχει ανάγκη η μουσική (και όχι μόνο), κοινωνία μας.

Που πάμε τώρα; Εδώ σε θέλω. Κάποιο φιλαράκι "μου σφύριξε" για κάποια "μαϊμούνια" σε μια άλλη σκηνή. Έτσι κι αλλιώς, το Festival όπου να 'ναι, ρίχνει αυλαία για φέτος, οπότε, πάμε όπου να 'ναι. Φύγαμε!

Στην σκηνή είναι ήδη οι Dubioza Kolektiv που οδεύουν όμως κι αυτοί προς την λήξη του show τους. Μπάντα από Bosnia and Herzegovina και ... όντως, είναι Μαϊμούνια περιοπής! RAP, SKA, PUNK, FUNK, TECHNO, Βαλκανικές μελωδίες από κάτω, χορός και κωλοτούμπες. Ντυμένοι όλοι τους στα Κιτρινόμαυρα (αυτοί θα έπρεπε να λέγονται "Μέλισσες", όχι οι δικοί μας οι Φλούφληδες!) και ... μπάσα. Πολλά μπάσα. Και πάρα πολύ μεγάλη ένταση από τα ηχεία του ΡΑ.

Δεν το περίμενα ποτέ πως θα μπορούσα μετά από ένα Αριστερό Show όπως αυτό του Bragg, να βρεθώ σε τέτοιο παιδικό ξεσάλωμα.

 

Το κοινό περιλαμβάνει .... τους πάντες! Από την απόλυτη νεολαία έως μεγάλες Κυρίες, που κουνιούνται και χορεύουν ασταμάτητα, μ' αυτό το "ηχητικό πολυβολείο" που είναι οι Dubioza Kolektiv. Τύμπανα, DJ's, 2, 3 μπροστά να τραγουδάνε και να κάνουν τούμπες, ασταμάτητα! Κάποια στιγμή, ανέλαβε ο ένας από αυτούς, και μας έβαλε, ένα ολόκληρο ακροατήριο από κάτω, να πηγαίνουμε και να στριμωχνόμαστε, μια στην μία άκρη του χώρου και μια στην άλλη. Σαν να ήμασταν μωρά του Νηπιαγωγείου! Μέχρι και κάτι σαν Yanga μας έβαλαν να χορέψουμε. Και μεις τα κάναμε. Με ευχαρίστηση μάλιστα!

Τελείωσαν μέσα σε πολλά φώτα, καπνούς και εκρήξεις.

Φύγαμε καταϊδρωμένοι και χαρούμενοι.

Το Bardentreffen Fest τελείωσε και για φέτος.

Και του χρόνου, με υγεία.

www.bardentreffen.de/category/programm-2014