Phoenix reborn

Μια μεγάλη μπάντα πέρασε το Σάββατο από την σκηνή του Gagarin και αυτό δεν είναι κάτι που το λέω μόνο εγώ, ακόμη και αυτοί που τους είχαν ξαναδεί εντυπωσιάστηκαν. Η σκηνική παρουσία του John Baizley μαζί με τον απίστευτο ήχο και τα τρομερά ντραμς έμελλε να μας σημαδέψουν για όλο το βράδυ. Αν και η αρχή έγινε με το “A Horse Called Golgotha” γρήγορα γυρίσαμε στο “March to the Sea” από τον δίσκο “Yellow and Green”. Η καθαρότητα του ήχου ήταν απίστευτη σε σημείο που άκουγες το μπάσο και στην ουσία ένοιωθες την κάθε χορδή να πάλλεται παράλληλα με τον ίδιο τον Nick Jost.

Για όποιον έχει πάει έστω σε μια συναυλία, γνωρίζει ότι υπάρχει ο ήχος του δίσκου και ο ήχος του live. Υπάρχουν συγκροτήματα που παίζουν άψογα στον δίσκο και χάλια στο live καθώς και το ανάποδο, επίσης υπάρχει και η κατηγορία που παίζει τον δίσκο ακριβώς όπως τον ακούς ηχογραφημένο, αλλά χάνει στην ψυχή γιατί κάπου βαριέσαι να τα βλέπεις όλα τέλεια κουρδισμένα και να μην κουνιέται άνθρωπος. Ε, οι Baroness ανήκουν στις απειροελάχιστες εξαιρέσεις που ενώ έδωσαν ψυχή στις ηχογραφήσεις τους εδώ δεν έχασαν τίποτα από την ποιότητα.

Με τα πρώτα δυο κομμάτια είχαμε μείνει όλοι με το στόμα ανοιχτό, οπότε όταν μας κατάπιε το “Bordelines” απλά γίναμε μια θάλασσα κόσμου που κολυμπούσε όχι για να σωθεί αλλά επειδή το γούσταρε. Το συναίσθημα ήταν τέτοιο που ο John αναφέρθηκε στο γεγονός ότι όταν παίζεις σε μια καινούργια πόλη έχεις άγχος για το πως θα αντιδράσει το κοινό και ότι εδώ δεν είμασταν απλά ενθουσιώδεις αλλά τραγουδάγαμε και τους στίχους του. Ήταν μια από τις πολλές φορές που μας ευχαρίστησε εκείνη την βραδιά, καθώς βλέπαμε έναν άνθρωπο να μην το παίζει ντίβα αλλά να χαίρεται με το κοινό του.

Η προσθήκη της Gina στην κιθάρα όσο και αν φόβιζε κάποιους πριν, ήταν απλά ένα συν στην όλη βραδιά. Τα κομμάτια διαδέχονταν το ένα το άλλο και εμείς παρακαλάγαμε απλά να μην τελειώσει. Κάποια στιγμή μάλιστα ο leader μας είπε ότι την εβδομάδα που πέρασε είχαν την χαρά να την περάσουν κάνοντας διακοπές στην χώρα μας με τις οικογένειες τους και ότι έμειναν με τις καλύτερες εντυπώσεις. Επίσης σχεδόν μας ζήτησε και συγνώμη που θα ‘παιζε και δυο κομμάτια από το «Gold & Grey» αφιερωμένα σε αυτούς.

Το χιούμορ και το φοβερό τζιν σορτσάκι του ντράμερ που πόζαρε ανελλιπώς ανάμεσα στα breaks του τον κατέστησαν μοναδική φιγούρα. Πραγματικά δεν ήξερες ποιον να πρωτοχαζέψεις στην σκηνή, ενώ ένοιωθες ότι αυτό το live παιζόταν στο κεφάλι σου. Ακόμη και στα δευτερόλεπτα που χρειάζονταν για να αλλάξουν κάποια κουρδίσματα, δεν το κούναγες να πας στο μπαρ ή να μιλήσεις στον διπλανό σου. Όχι, οι Baroness απέδειξαν και ζωντανά ότι σ’ ένα είδος όπως το μέταλ, έχουν απομείνει όρια για να τα ξεπεράσεις και να δημιουργήσεις κάτι μαγικό. Το συναίσθημα που απόρρεε από την μουσική τους ήταν διάχυτο καθ’ όλη την διάρκεια της συναυλίας. Δεν είχαν τίποτα να αποδείξουν και ας ένοιωθαν έτσι. Μας είπαν αρκετές φορές ότι θα ήθελαν να ξανάρθουν και ας ελπίσουμε ότι θα γίνει.

Το πέρασμα από κομμάτι σε κομμάτι ήταν τόσο ανάλαφρο που νόμιζες ότι βίωνες έναν concept δίσκο και οι χαλαρωτικές στιγμές στα τραγούδια τους έδιναν τη θέση τους σε ηφαιστειακές εκρήξεις από το πουθενά. Όταν πριν το encore μας είπε o John ότι αυτό είναι το τελευταίο μας για απόψε («The Gnashing») δεν τους πίστεψε κανείς. Και οι φωνές του πλήθους τους έφεραν πίσω πολύ πιο γρήγορα από ότι ίσως θα ήθελαν. Τα επόμενα δύο κομμάτια («The Sweetest Curse», «Isak») λειτούργησαν απλά ως γέφυρα για το καταλυτικό "Take My Bones Away" που μας έφερε στο κάγκελο να τραγουδάμε παρέα με τον το συγκρότημα και όλους τους υπόλοιπους και φυσικά να κρατάμε τον κόσμο που έκανε ανελλιπώς crowd surfing. Κάπου εκεί που μας έκανε ένα maiden-ικό μπάσιμο ο μπασίστας και είδαμε την Gina να παρατάει την κιθάρα και να βουτάει στο κοινό.

Το Σάββατο το βράδυ πριν μπω στο Gagarin είχα άγχος. Όχι αρνητικό, απλά αυτό της πρώτης συναυλίας. Είχα χρόνια να το νοιώσω και δεν μπορούσα να το δικαιολογήσω κιόλας. Μετα το live όμως ήξερα γιατί. Προερχόταν από τον ενθουσιασμό που θα έβλεπα ένα συγκρότημα που με είχε μαγέψει τόσο με την μουσική του που δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ήρθαν επιτέλους. Αν κάνουμε μια αναδρομή στο πρόσφατο παρελθόν θα πρέπει να σημειώσουμε ότι μιλάμε για ένα συγκρότημα που λόγω του ατυχήματος του με το tour bus το 2015 έχει αλλάξει δυο μέλη (ντραμς και μπάσο) και επίσης ο leader κινδύνεψε να χάσει το χέρι του. Παρόλα αυτά οι αναγεννημένοι Baroness μας παρουσίασαν κάτι στο οποίο δυστυχώς δεν είμαστε συνηθισμένοι. Έναν τέλειο ήχο συνοδευόμενο από μια κεφάτη μπάντα για live.